صفوة شروح نهج‌البلاغة
صفوة شروح نهج‌البلاغة، اثر اركان التميمى، مجموعه‌اى از سه شرح برگزيده نهج‌البلاغه: «شرح نهج‌البلاغه ابن ابي الحديد»، «شرح نهج‌البلاغه شيخ محمد عبده» و «تعليقات صبحى صالح» است. كتاب حاضر به زبان عربى در يك جلد منتشر شده است.
| صفوة شروح نهج‌البلاغة | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | عبده، محمد (نويسنده)
ابن ابی‌الحدید، عبدالحمید بن هبةالله (نويسنده) صالح، صبحی (نويسنده) |
| عنوان‌های دیگر | شرح نهج‌البلاغه. برگزیده
نهج‌البلاغه. شرح شرح ابن ابی‌الحدید المعتزلی، محمد عبده، تعلیقات صبحی الصالح |
| ناشر | الاعتصام |
| مکان نشر | قم - ایران |
| سال نشر | 1429 ق |
| چاپ | 2 |
| شابک | 978-964-7147-21-7 |
| موضوع | علی بن ابی‌طالب(ع)، امام اول، 23 قبل از هجرت - 40ق. - خطبه‌ها
علی بن ابی‌طالب(ع)، امام اول، 23 قبل از هجرت - 40ق. - نامه‌ها علی بن ابی‌طالب(ع)، امام اول، 23 قبل از هجرت - 40ق. - کلمات قصار علی بن ابی‌طالب(ع)، امام اول، 23 قبل از هجرت - 40ق. نهج‌البلاغه - نقد و تفسیر |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | BP 38/023 /ت8ص7 |
نويسنده انگيزه‌اش از نگارش اثر را پاسخگويى به نياز خوانندگان به جمع بودن شروح مختلف نهج‌البلاغه در يك كتاب دانسته است[۱]
ساختار
كتاب با مقدمه نويسنده درباره كتاب آغاز شده است. پس از آن زندگى شريف رضى(ره) و آثار به اجمال بررسى شده است. مقدمه سيد رضى بر كتاب شريف نهج‌البلاغه نيز بخشى از مطالب كتاب را به خود اختصاص داده است.
نويسنده سپس توجه داده است كه از سه نوع خط در چاپ كتاب استفاده شده تا خواننده به راحتى بتواند سه شرح مذكور را از يكديگر تشخيص دهد[۲]
شيوه ارائه شروح بدين‌ترتيب است كه متن نهج‌البلاغه در بالاى صفحه ذكر شده و در ذيل صفحه با ذكر شماره، مطالب شروح برگزيده بدون آنكه اشاره شود كه از كدام شرح است و تنها با اختلاف در قلم ارائه شده است.
گزارش محتوا
نويسنده در مقدمه به اين نكته اشاره كرده كه اگرچه تحقيق اختلاف نسخه‌ها از حوصله اين اثر خارج است اما سعى شده كه به مهم‌ترين موارد اختلاف كه تأثير واضحى در معنا داشته اشاره شود[۳]
نويسنده تأكيد كرده كه عبارات شارحان -جز در موارد اندكى- بدون تعليقه خود او ارائه شده است؛ كه در آن موارد اندك نيز به جهت رعايت در امانت به صورت حاشيه‌اى مستقل آورده شده است[۴]
از اشكالاتى كه برخى بر سيد رضى(ره) گرفته‌اند عدم ذكر مصادر و سندهاى نهج‌البلاغه است كه نويسنده به جهت رفع بخشى از اين ايراد، در بخشى مابين متن و ذيل به مصادر خطبه‌ها و نامه‌ها اشاره كرده است. در رابطه با حكمت‌ها مصدر هر حكمت در خود متن داخل كروشه ذكر شده است.
نويسنده استفاده از رموز را به سختى انداختن خواننده مى‌داند؛ لذا از ذكر رموز در اين اثر خوددارى كرده است. وى همچنين تلاش كرده كه با استفاده از سه شرح، شرح واحد و منسجمى به‌دست دهد و گاه از حروف ربط «و» يا «أو» استفاده كرده است؛ البته به اعتراف خود او گاه موفق نبوده چرا كه اسلوب و شيوه شرّاح مختلف بوده و نويسنده هم بناى بر بازى با عبارات آنها را نداشته است[۵]
وضعيت كتاب
در اين اثر سعى شده كه اشكالات چاپى كتاب به حداقل برسد[۶]از جمله فعالیت‌های مفيدى كه در اين كتاب صورت گرفته اين است كه فهرست‌هاى فنى در انتهاى كتاب، قيد شده كه عبارتند از: فهرست‌هاى آيات قرآن كريم، ابيات اشعار، حيوانات، اماكن، و فهرست تفصيلى مطالب.
عدد خطبه‌ها، نامه‌ها و حكمت‌ها در سه شرح منتخب نويسنده اختلافاتى با هم دارد كه نويسنده اين اختلافات را در ضمن فهارس آخر كتاب در جدولى ارائه كرده است.
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن كتاب.