فرمانفرما، عبدالحسین میرزا

عبدالحسين ميرزا، ملقب به فرمان‌فرما، در سال 1274ق (1236ش) متولد شد.

فرمانفرما، عبدالحسین میرزا
نام فرمانفرما، عبدالحسین میرزا
نام های دیگر ن‍ص‍رت‌ال‍دول‍ه‌، ع‍ب‍دال‍ح‍س‍ی‍ن‌

س‍الار ل‍ش‍ک‍ر، ع‍ب‍دال‍ح‍س‍ی‍ن‌

نام پدر
متولد 1236 ش
محل تولد
رحلت 1318 ش یا 1359 ق
اساتید
برخی آثار ‏مسافرت نامه کرمان و بلوچستان
کد مؤلف AUTHORCODE532AUTHORCODE

خاندان

پدرش، فيروز ميرزا، ملقب به نصرت‌الدوله، پسر شانزدهم عباس ميرزاى نايب السلطنه و عموى ناصرالدين شاه بود. مادرش، شاهزاده حاجيه هما خانم، دختر بهمن ميرزا بهاءالدوله، پسر فتحعلى شاه و كوچك‌ترين فرزند خانواده بود.

کسب علم و دانش

تحصيلات عبدالحسين ميرزا همانند ديگر شاهزادگان آن دوره نبود؛ معمولا شاهزادگان بعد از فراگرفتن ادبيات فارسى و عربى و آداب دينى و تعليم خط، به تيراندازى و شكار مشغول مى‌شدند، آن‌گاه در دربار حضور مى‌يافتند، اما براى عبدالحسين ميرزا، معلم سرخانه آوردند. او ادبيات فارسى، عربى و آداب دينى را فراگرفت. فارسى را خوب مى‌دانست و در نوشتن، سبک خاصى داشت. مطلب را صريح، مؤثر و بدون زوايد ادا مى‌كرد. بعد او را به مدرسه نظام اتريشى كه در تهران داير بود، فرستادند و در آنجا زبان فرانسه را ياد گرفت و بعد از مدتى مسئول تعليم سربازان و انتظامات جنگى شد.

بعد از اتمام مدرسه اتريش، زير نظر كامران ميرزا نائب السلطنه، وزير جنگ و پسر ناصرالدين شاه مشغول خدمت گرديد. در سال 1299ق، به درجه سرهنگى رسيد و رياست افواج کرمان به عهده او واگذار شد و او بعد از مدتى به تهران بازگشت.

وى در جوانى به كمك پدر توانست قناتى را براى تهران حفر كند كه به قنات فرمان‌فرما معروف شد و چون پدرش، فيروز ميرزا، به فرمان‌فرما ملقب شد، شاه لقب نصرت‌الدوله را به عبدالحسين ميرزا اعطا كرد. وى در سال 1301ق، به منصب سرتيپى نائل گرديد و سال بعد عازم آذربايجان شد و به نام نصرت‌الدوله در آن ايالت، معروف گرديد.

عبدالحسين ميرزا در تبريز به دستگاه مظفرالدين ميرزا وليعهد پيوست و در خدمت امير نظام حسنعلى خان گروسى وارد شد و به رياست قراسوران (ژاندارمرى) آذربايجان منصوب گرديد. در سال 1303ق، فيروز ميرزا فرمان‌فرما، در تهران در گذشت. عبدالحسين ميرزا براى تشريفات عزادارى از تبريز به تهران آمد و بعد از انجام مراسم با نامه‌اى كه از طرف امير نظام از تبريز براى او فرستاد شد، دوباره به تبريز بازگشت و به كار سابق خود مشغول شد. در همين ايام با دختر وليعهد، مظفرالدين ميرزا نيز ازدواج كرد و از اين پس، در كسوت صندوق‌دارى وليعهد انجام وظيفه كرد.

عبدالحسين ميرزا، در سال 1309ق به جاى برادر خويش، حاكم کرمان شد و در اين زمان، او ملقب به فرمان‌فرما كه به معناى حاكم و قدرت مطلق يك منطقه مى‌باشد، نائل شد.

از آنجايى كه او سال‌ها در تبريز زندگى كرده بود، برایش سخت بود كه در کرمان زندگى كند، ولى كم‌كم با اين منطقه و مردمان خون‌گرم آنجا خو گرفت. او در اين ايام، ديوان اشعار ميرزا آقا خان کرمانى، از آزادى‌خواهان ضد حكومت قاجار را كه در زندان بود، چاپ كرد و به خانواده او نيز بسيار التفات نمود. حكومت اول او در کرمان، تا سال 1311ق، طول كشيد و در اين زمان، مظفرالدين ميرزاى وليعهد، او را به فرماندهى قشون آذربايجان منصوب كرد و حكومت خوى و اروميه را نيز به او محول نمود. او هفت سال در اين مناطق به حكومت پرداخت تا اينكه به خاطر آشوب در كردستان، او را حاكم كردستان و ساوجبلاغ و صاين‌قلعه نمودند، ولى چون در اواخر سال 1312ق، در کرمان آشوب و درگيرى به وجود آمد، براى بار دوم او را حاكم کرمان كردند.

عبدالحسين ميرزا، از كردستان روانه تهران شد و به حضور شاه رسيد و از آنجا راهى کرمان شد و تا سال 1314ق، در آنجا ماند. در اين سال بر حسب صلاحديد ميرزا على‌اصغر خان امين السلطان، صدراعظم، او را از کرمان به حكومت تهران منصوب كردند و حكومت کرمان نيز همچنان تحت نظر او باقى ماند.

پس از عزل امين السلطان از مقام صدارت و به صدارت رسيدن ميرزا على خان امين‌الدوله در سال 1314ق، فرمان‌فرما به سمت وزارت جنگ منصوب شد و يك سال بعد، از اين مقام معزول و به خاطر كارشكنى اطرافيان شاه، به عراق تبعيد شد و در صدارت عين‌الدوله به تهران بازگشت.

او بعد از تبعيد، در اولين كابينه بعد از مشروطيت، وزير دادگسترى شد و در اواسط همين سال (1325ق)، به استاندارى آذربايجان منصوب گرديد و در آنجا درگيرى‌هايى نيز با دولت عثمانى داشت. پس از فتح تهران در سال 1327ق، در هيئت دولتى كه بى‌نخست‌وزير بود، فرمان‌فرما وزارت دادگسترى را بر عهده داشت و در كابينه مستوفى الممالك، در سال 1328ق، وزير جنگ بود و در كابينه عين‌الدوله، وزير كشور بود. وى در كابينه وثوق‌الدوله، والى فارس شد.

آثار

كتاب «مسافرت‌نامه کرمان و بلوچستان»، اثر آن مرحوم است.

وفات

سرانجام، فرمان‌فرما بعد از پنجاه سال حضور در صحنه سياسى ايران و درك دوران پنج شاه و رنج سال‌ها تبعيد و معاصر بودن با دو انقلاب بزرگ و ديدن انقراض سلسله خاندانش، در سال 1318ش، بعد از آنكه فرزند ارشد خويش را در راه سياست از دست داد، در سن 82 سالگى، در تهران درگذشت و در شهر رى، در كنار حرم حضرت عبدالعظيم به خاک سپرده شد.



وابسته‌ها