تمیمی، تقیالدین بن عبدالقادر
تقى‌الدين بن عبدالقادر تميمى، معروف به غَزّى، عالم و قاضى حنفى اهل مصر در قرن دهم و يازدهم بوده است. در 950 به دنيا آمد و تحصيلاتش را نزد تعداد زيادى از علماى آن زمان گذراند. از استادان و شاگردانش نامى ذكر نشده و اطلاعات زيادى از زندگى وى موجود نيست. وى در اوايل از پذيرش منصب قضا امتناع مى‌ورزيد، اما بعدها مدتى قاضى شهرك جيزه (در مغرب فسطاط مصر) و توابع آن شد[۱]پس از مدتى به روم (قسطنطنيه) سفر كرد و بين او و خفاجى دوستى حاصل شد و با هم مكاتباتى داشتند[۲]بعد از مدت نامعلومى به مصر بازگشت و در 1005 يا 1010 در همان جا از دنيا رفت[۳]
| نام | تمیمی، تقی الدین بن عبدالقادر |
|---|---|
| نامهای دیگر | تقیالدین ال‍ت‍م‍ی‍م‍ی
تقی ال‍غ‍زی |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 1010 ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | الطبقات السنية في تراجم الحنفية |
| کد مؤلف | AUTHORCODE4192AUTHORCODE |
تميمى تأليفاتى داشته كه مهم‌ترين آنها «الطبقات السنية في تراجم الحنفية» در چهار جلد است. وى در اين كتاب، بزرگان حنفى اهل رأى و صاحب‌نظر و بعضى شاعران را به ترتيب حروف معجم معرفى كرده است. بخشى از القاب و انساب را نيز در پايان كتاب آورده و منابع خود را در مقدمه كتاب نام برده است. وى اين كتاب را در 989 در فُوَّه و به قولى در 993 در قونيه به پايان رسانده و به سلطان مرادخان تقديم كرده است.
ديگر آثار وى اينهاست
- السيف البراق في عنق الولد العاق (اين رساله را از آن جهت كه پسرش، حسن، عاق وى بوده نوشته است)؛
- مختصر تميمى از يتيمة الدهر ثعالبى؛
- تذكره تقى‌الدين تميمى؛
- حاشيه بر شرح بدرالدين بن مالك (ابن ناظم) بر الفيه ابن مالك.
پانويس
منابع مقاله
دانشنامه جهان اسلام، ج 8، ص219، داود الهامى.