لسترینج، گای
گاى لسترنج (Guy le Strange) (زادهٔ ۲۴ ژوئیهٔ ۱۸۵۴ در هانستانتون، نورفک، در شرق انگلیس- درگذشتهٔ ۲۴ دسامبر ۱۹۳۳ در کمبریج) ایران‌شناس بریتانیایی است.
| نام | لسترینج، گای |
|---|---|
| نام های دیگر | لسترنج، گ‍ی
ل‍واس‍ت‍رن‍ج، گ‍ی Guy Le Strange |
| نام پدر | هنری استلیمن
Henry L'Estrange Styleman Le Strange |
| متولد | 1854 م |
| محل تولد | هانستانتون، نورفک، در شرق بریتانیا |
| رحلت | 1933 م |
| اساتید | |
| برخی آثار | بلدان الخلافة الشرقية/ تعریب |
| کد مؤلف | AUTHORCODE3244AUTHORCODE |
در سال 1854 در انگلستان متولد شد. وى، مدت زيادى از عمرش را در خارج از وطنش به سر برد و با مادرش در پاريس زندگى كرد. در آن‌جا بود كه با شرق‌شناسى به نام جوليوس موهل، ناشر شاهنامه و مترجم آن به زبان فرانسوى، آشنا شد. او، لسترنج را به فراگيرى زبان فارسى و عربى تشويق كرد. اين تشويق سبب شد كه در دروس زبان عربى ستانسياس گويار شركت كند. در اثر اين دروس به ديدن سرزمين‌هاى فارس اشتياق پيدا كرد.
او، در سال‌هاى 1877 تا 1880م، به فراگيرى زبان و مطالعه تاريخ فارس پرداخت. نتيجه اين مطالعات آن شد كه در سال 1882م، با مشاركت هگرد، قصه The Vizi of Lankuran را به فارسى با ترجمه انگليسى و معجم الفاظ و تعليقات، منتشر كرد. در 1886م نيز قصه The Alchemist را به فارسى منتشر نمود. در 1915، بخش جغرافى كتاب «نزهة القلوب» حمد الله مستوفى قزوينى را با شرح حالى از وى منتشر كرد.
مهم‌ترين ميدانى كه لسترنج در آن، درخشيد و به خيل بزرگ‌ترين مستشرقين پيوست، تأليف جغرافياى تاريخى سرزمين‌هاى اسلامى بود. او علاوه بر انتشار كتب متعدد، مقالات زيادى نيز در موضوع مذكور در مجله جمعيت آسيايى، از زمان عضويتش در سال 1880م تا زمان وفاتش انتشار داد.
تأليفات فراوان، ضعف شديدى را در بينايى او ايجاد كرد كه منجر به كورى او گرديد. البته نابينايى او تأثيرى در فعاليت‌هاى علمى او نداشت و از ديگران براى خواندن و نوشتن كمك مى‌گرفت. او در اين حال مطالعات اسپانيايى را آغاز نمود و در سال‌هاى 1920م، «كتاب الاغانى الاسبانية» و در سال 1926م، تاريخ«دون جوان الفارسى» را از اسپانيايى ترجمه كرد. در سال 1928 نيز «سفارة كلافيجو» را منتشر كرد. مستشرق مشهور، براون E.G.Browne كه زمينه كارى او را در دانشگاه كمبريج فراهم آورد، از دوستان نزديك او بود. در طول حيات لسترنج، همواره شاگردان زيادى از او به زبان‌هاى فارسى، عربى و اسپانيايى بهره گرفته و كسب علم كردند.
تأليفات
علاوه بر آثار فوق تعداد ديگرى از آثار ايشان عبارت است از:
- احسن التقاسيم فى معرفة الاقاليم، 1886م؛
- فلسطين فى عهد الاسلام، 1890م؛
- بغداد فى عهد الخلافة العباسية، 1900م؛
- بلدان الخلافة الشرقية، 1905م؛
- تحقيق و تصحيح«فارس‌نامه» ابن بلخى، 1912م؛
- تحقيق«تجارب الامم» مسكويه، 1912م.