سنجاری، علی بن تاج‌الدین
«على بن تاج‌الدين بن تقى‌الدين بن يحيى بن اسماعيل بن عبدالرحمن بن مصطفى السنجارى المكى»، عالم، مورخ، خطيب و شاعر حنفى در سال 1057ق، در شهر مكه مكرمه، در خانواده‌اى اهل علم و ادب متولد شد. اجداد وى سال‌ها قبل، از موطن اصلى خود، سنجار، به مكه هجرت كرده و در آنجا مسكن گزيده بودند. وى در كودكى به حفظ قرآن كريم پرداخت و به علومى كه در محضر پدر دانشمند خويش آموخته بود بسنده نكرد و براى كسب علوم شرعى و ادبى و غيره از محضر عالمان بسيارى دانش آموخت. وى همچنين به تصوف گرايش داشت. از آنجا كه تصوف و صوفى‌گرى از رواج و شيوع قابل توجهى در عصر مؤلف؛ يعنى عصر حكومت عثمانى، برخوردار بود، سنجارى نيز على‌رغم توجه خاصى كه به سنت و مذهب حنفى داشت، از فضاى موجود متأثر بود؛ به‌ويژه اينكه يكى از اساتيد وى؛ يعنى بشبيشى، خود از صوفيان بود و استاد ديگر وى، باعلوى نيز توجه خاصى به شرح حال صوفيان نشان مى‌داد و در دو كتاب خود، «السنا الباهر» و «عقد الجواهر» به گردآورى تراجم صوفيان قرن دهم و يازدهم هجرى پرداخته بود. تمايلات صوفيانه سنجارى از خلال كراماتى كه به برخى افراد نسبت مى‌دهد به‌خوبى آشكار است.
اساتيد
1. محمد بن عيسى بن ابراهيم بن ابى‌سلمه؛
2. شهاب‌الدين احمد بن عبداللطيف بن احمد بن على المصرى البشبيشى؛
3. جمال‌الدين باعلوى؛
4. منصور بن عبدالرزاق صالح الطوخى المصرى؛
5. احمد بن عبدالعزيز؛
و...
شاگردان
محقق كتاب با پژوهشى كه درباره شمار شاگردان سنجارى به انجام رسانده، به‌جز ابراهيم بن محمد سعيد المنوفى الشافعى المكى، به نام فرد ديگرى برنخورده است، اما مطمئنا افراد زيادى از محضر وى بهره برده‌اند.
آثار
1. رسالة فى التوحيد؛
2. الدلائل الواضحة على المثالب الفاضحة؛
3. منائح الكرم فى اخبار مكه و...؛
4. القربة بكشف الكربة.
سنجارى در سال 1125ق، درگذشت.