رساله حملیه

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

رساله حملیه، تألیف آقا علی مدرس طهرانی زنوزی (متوفی 1307‎ق)، رساله‎ای فلسفی است در اقسام حمل که به زبان عربی نوشته شده است.

رساله حملیه
نام کتاب رساله حملیه
نام های دیگر کتاب مجموعه ميراث ايران و اسلام
پدیدآورندگان زنوزي، علي بن عبد الله (نويسنده)
زبان عربي
کد کنگره ‏BC‎‏ ‎‏50‎‏ ‎‏/‎‏ز‎‏9‎‏ر‎‏5
موضوع منطق
ناشر شرکت انتشارات علمي و فرهنگي
مکان نشر ايران - تهران
سال نشر مجلد1: 1363ش ,
کد اتوماسیون AUTOMATIONCODE17643AUTOMATIONCODE

ساختار

نویسنده این اثر، عنوانی برای آن انتخاب نکرده و فاقد مقدمه و خاتمه به قلم نویسنده است؛ لذا برخی آن را یکی از تعلیقه‎های بلند اسفار دانسته‎اند.

این رساله، حاوی سی‎ودو قسمت اسـت کـه با عناوینی از قبیل مشاجره و محاکمه، تـحدید‎، وهم‎ و تحصیل بیان شـده اسـت. نویسنده در راستای مباحث کتاب، آرای فلاسفه بزرگی چون صـدرالمتألهین، ارسـطو، ابن سینا‎، سید سند و... را مـورد اسـتناد، تحلیل و انتقاد قرار داده است.

گزارش محتوا

در ابتدای کتاب، شرح حال مختصری در حد یک صفحه از زندگانی آقا علی مدرس زنوزی ارائه شده است[۱].

«حمل‎ الشيء علـی نفسـه»، از دیـدگاه منطـق‎دانـان پـیش از مدرس زنوزی، به یکـی‎ از‎ سـه‎ صورت ذیل به‎کار رفته است: # یا آن را در ضمن بیان انـواع هوهویت بیان‎ کرده‎‎اند؛ چنان‎که ارسطو و به پیروی از او ابن سینا و محقـق طوسـی‎ چنـین‎ کرده‎‎انـد.

  1. یا آن را در مـقام بیان انواع محمول‎هایی کــه عــین موضـوعنـد ذکـر‎ کـرده‎‎انـد؛ چنان‎که میرداماد این راه را رفته است.
  2. یا به‎صورت پراکنده‎ و بـه‎مناسـبت‎هـایی بـه آن پرداخته‎اند؛ چنان‎که بیشتر مـنطق‎دانـان چنین کرده‎انـد.

در ایـن‎ مـیـان‎، مـدرس زنـوزی در رساله حملیـه، منطقی‎ترین راه را رفته است و مباحث‎ حمل‎ را از اساسی‎ترین نقطه آن آغـاز‎ کرده‎، در‎ یک سیر منطقی دقیق جایگاه بحث از‎ «حمل‎ الشـيء علـی نفسـه» را مشـخص و مشکلات آن را بررسی کرده است[۲].

وی بـحث‎ خـود‎ را از رابطه دو مفهوم‎ آغاز‎ می‎کند‎ و می‎‎گویـد‎: اگـر دو مفهـوم بـا هـم رابطه‎‎ای‎ داشته باشند، به‎گونه‎ای که یکی قرار است بر دیگری واقع‎ شود‎، این ارتبـاط یـا از طریق حمل‎ هوهو (حمل مـواطات ) اسـت‎ یا‎ حمل ذوهـو و اشـتقاقی. بنا به تعریف وی، حمل ذوهو، حملی است که محمول بـا واسـطه‎ واژه‎‎هــایی ماننـد: «ذو»، «في » و «له» بر‎ موضوع‎ حمل می‎شود‎؛ چنان‎که مـی‎گـوییم: «سـفیدی‎ در‎ جسـم اسـت»، «فلان شخص دارای مال است» و «هر تألیف‎شده‎ای دارای تـألیف‎کننـده‎‎ای‎ اسـت»، ولـی «حمل هوهو (مواطات)»، بـه‎ ‎هـیچ‎یک‎ از‎ واژه‎‎های فوق نیاز ندارد‎، بلکه محمول آن مستقیماً بر موضوع حمل مـی‎شـود؛ چنان‎که می‎گـوییم: «انسـان، حیـوان‎ نـاطق‎ اسـت». وی تصـریح می‎کند: حمل‎‎های‎ اشتقاقی،‎ وجه‎ جـامعی‎ با حمل‎های‎ مواطات‎ ندارند و بنابراین، این دو نوع حمل به اشتراک لفظی حملنـد، نه به اشتراک مـعنوی[۳].

زنوزی با بیان این مطلب درصدد‎ بیان‎ این‎ مدعاست‎ که‎ حمل‎‎هـای اشـتقاقی در واقـع حمل نیستند؛ چه، آنکه محمول‎های آنها در واقع بر موضوع حمل نشده است و بخش دوم قضیه در واقـع محمول نیست و میان موضوع‎ و محمول آنها اتحادی برقـرار نشـده اسـت؛ برخلاف حمل مواطات که بخش دوم قضیه در آنها حقیقتاً با موضوع رابطه اتحادی دارد؛ زیرا آنچه میان دو مفهوم، رابطـه موضـوع و محمـولی ایجـاد‎ مـی‎کـنـد و قـضـیه را تحقـق می‎بخشد، این است که میان دو بخش از یک عبارت، از یک‎سـو تغـایر و تعـددی لحـاظ شود و از سوی دیگر میان آن دو، نوعی‎ اتحاد‎ برقرار باشد؛ زیرا بدون تغایر، تعددی نیست و رابطه میان یک چیز معنا ندارد و بـدون اتـحاد رابطه‎ای میان آن دو، وجود نخواهد داشت[۴].‎

وی‎ سپس می‎گوید: اتحاد میان‎ دو‎ مفهوم به دو گونه متصور است: یـا ایـن اتحـاد بـه‎حسب مفهوم موضوع و محمول است یا به اتحاد در وجود برمی‎گردد. اگـر اتـحـاد‎ آن‎ دو مفهوم افزون بر‎ اتحاد‎ در وجود، اتحادی در مفهوم آنها باشد، در این صورت «حمـل ذاتـی اولی» نامیده می‎شود و اگر تنها در وجود متحد باشند، یعنی به‎لحاظ مفهوم تغایر حقیقـی داشته باشند، «حـمل‎ مـتعارف» یا «حـمل صناعی» یا «حمل شایع» نامیده می‎شـود[۵].

به دنبال طرح این دو قسم از اقسام حمل، وی بحث از «حمل الشيء علی نفسـه» را‎ بـا‎ نقلی از‎ سید سند، صدرالدین دشتکی آغاز مـی‎کـند و می‎گویـد: روشـن اسـت کـه در هـر حملی باید تـغایر‎ و اتـحادی برقرار باشد، ولی در «حمـل الشـيء علـی نفسـه»، ایـن پرسـش‎ مطرح‎ است‎ که: آیا چنین حملی جایز است یا خیر؟ سپس می‎گوید: باید دید آیا بـه صـرف اینـکه یک ‎‎واژه‎ یک بار در موضوع قرار گرفته و بار دیگر در محمول، بـرای تـحقـق تغـایر‎ اعتباری‎ کفایت‎ نمی‎کند. زنوزی خود به این پرسش چنین پاسخ مـی‎دهـد کـه ایـن کـافی نیست‎؛ چه، آنـکه مـوضوع و مـحمـول یـک قضـیه، در واقـع بـه اخـتلاف در ادراک تحقـق‎ نمی‎یابند، بلکه تنها‎ به‎ تـغایر در مـدرک تحقق می‎یابند؛ چه، آنکه موضوع و محمول دو نوع از مدرک هستند، نه دو نوع از ادراک. پس تغایر ادراک برای تحقق حـمل کـفایت نـمی‎کنـد و صرف اینکه‎ در ظاهر قضیه‎ای وجود دارد، برای تحقق قضیه کـافی نیسـت و در «حـمـل الشـيء عـلی نفسه»، یکی از شرایط مهم تحقق قضیه، یعنی تغایر دو طرف قضیه تحقق نیافته است؛ زیرا مـوضوع‎ هـر‎ قـضیه، امر مدرک است، نه نحوه ادراکی که به آن تعلـق مـی‎گیـرد؛ چون در قضیه بـاید نـسبتی میان دو طرف قضیه باشد و نسـبت، فـرع تعـدد اسـت و معنـا ندارد انسان‎ واحد‎، در زمـان واحـد چـیزی را که به‎لحاظ ذات و حتی اعتبار، تعددی نـدارد، دو بار درک کند[۶].

مدرس زنوزی در ادامه بحث،‎ دیدگاه سید سند، صدرالدین‎ دشتکی‎ را نقل می‎کند کـه‎ گفته‎ است امکان «حمل الشي‎ء علی نـفسه»، روشن است و دیدگاهی که آن را جایز‎ نمی‎‎داند، دیدگاه دقیقی نیست و تکرار‎ التفات‎ کافی‎ است؛ همان‎طور‎ که‎ شـیخ در مواضـع متعـددی‎ حمل‎ جزئی بر جزئی را جایز دانسته است. معنای «جزئی، جـزئی اســت» ایـن اسـت کـه‎ خودش‎، خودش است و خودش غیر خودش نیست. دشتکی‎ ادامه می‎دهد که‎ این تفسیر از حمل کـه هـر حملـی در واقـع بیان اتحاد دو ذات در مصداق‎ است‎، نـادرست اسـت؛ زیرا اگر چنین بود‎، اینکه‎ می‎گوینـد‎ مراد‎ از موضوع در‎ قضیه‎، «افراد» است و مراد از محمول، «مفهوم» است، نادرست مـی‎بـود؛ چه آنکه طبق این تفسیر بـاید‎ مـوضوع‎ و محمول‎ در مصداق یکی باشند؛ درحـالی‎کـه حمـل‎ در‎ قضیه‎ موجبه‎، حکم‎ به‎ اتحاد دو مفهـوم اسـت کـه در اعتبـار متغـایر باشـند و تفـاوتی نمی‎کند تغایرشان در مفهوم باشد یا در واقـع خـارجی آنهـا. بنـابراین، اتحـاد مـوضـوع و مـحمول گـاهی در‎ وجـود خـارجی، گــاهی در وجـود ذهنـی و گـاهی در هـر دو اســت[۷].

زنوزی در پاسخ به این کلام سید سند، باز این سخن را تکرار می‎کنـد کـه تکـرار در‎ ادراک‎، موجب تکرار در مدرک نمی‎شود و تأکید می‎کند که «حمل الشيء عـلی نفسـه»، تنهـا در جایی پذیرفتنی است که بتوان تعددی برای موضـوع و محمـول در نظـر گرفـت[۸].

ابن ‎سینا، گاهی «ماهیّت» را به‎نام «وجود خاص» می‎خواند. این ‎کاربرد، از جهتی ابهام‎آمیز به‎ نظر‎ می‎رسد؛ زیرا مقصود از «وجود خـاص»، غـالباً هـمان عینیّت خارجی اشیاء است‎ که‎ به‎ ذهن درنـمی‎آید؛ درحـالی‎که «ماهیّت» از دیدگاه ابن ‎سینا مفهومی است حاکی از حقیقت اشیاء که در‎ ذهن‎ آدمی‎ نقش می‎بندد. از این حیث، بین «ماهیّت» و «وجود خـاص» دوگـانگی کـامل برقرار‎ است‎ و ازاین‎رو نمی‎توان یکی را به ‎نام دیگری خواند. آقا علی مدرّس زنوزی، در‎ این رساله بیان جالبی دارد که تا حدّ زیادی‎ راهگشای این مسئله است. وی در تبیین‎ فرق‎ بین مفاهیم وجودی و مفاهیم ماهوی می‎گوید‎ که‎ مفاهیم‎ وجودی‎ و مفاهیم‎ ماهوی دارای یک‎ وجـه‎ مـشترکند و آن اینکه هر دو، بدون وساطت امر دیگری، از حقایق خارجی انتزاع می‎گردند، ولی تفاوت‎ آن دو‎ در «حـیثیّت انـتزاع» است؛ بدین معنی که‎ مفاهیم‎ وجودی،‎ به‎ اعتبار‎ موجود‎ بودنشان و مفاهیم ماهوی، به اعتبار مـحدود بـودنشان از حـقایق خارجی انتزاع می‎شوند[۹].

از جمله مباحث انتهایی کتاب که با عنوان «تحدیق عرشی و تحقیق ملکوتی» مطرح شده است، بررسی این قانون است: «هر فاعلی فعلش مثل طبیعتش است» که مطابق با این آیه از قرآن است: قُلْ كُلٌّ يَعْمَلُ عَلَى شَاكِلَتِهِ ﴿الإسراء: 84﴾. این قانون از اعاظم فلاسفه مکرمین نقل شده است[۱۰].

وضعیت کتاب

فهرست مطالب در ابتدای کتاب ذکر شده است. صحیح برخی عبارات و منابع مباحث کتاب در پاورقی‎ها ارائه شده است.

پانویس

  1. ر.ک: مقدمه ناشر، ص6
  2. ر.ک: ابوترابی، احمد، ص44
  3. ر.ک: همان، ص45-44؛ متن کتاب، ص9
  4. ر.ک: ابوترابی، احمد، ص45
  5. ر.ک: همان؛ متن کتاب، ص10
  6. ر.ک: ابوترابی، احمد، ص46-45
  7. ر.ک: همان، ص47
  8. ر.ک: همان
  9. ر.ک: موسویان، سید حسین، ص251؛ متن کتاب، ص42-40
  10. ر.ک: متن کتاب، ص65

منابع مقاله

  1. مقدمه و متن کتاب.
  2. ابوترابی، احمد، «حمل الشيء علی نفسه در رساله حملیه و نزد منطق‎دانان مسلمان و فیلسوفان غرب»، پایگاه مجلات تخصصی نور، مجله: حکمت اسلامی، تابستان 1394، سال دوم، شماره 2، صفحه 33 تا 64، به آدرس اینترنتی:
    http://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/1101186
  3. موسویان، سید حسین، «ماهیت از دیدگاه ابن سینا»، پایگاه مجلات تخصصی نور، مجله: مقالات و بررسی‎ها، تابستان 1381، شماره 71، صفحه 247 تا 266، به آدرس اینترنتی:

http://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/63742

وابسته‌ها

پیوندها