ابن رازی، جعفر بن احمد
«ابن رازى، ابومحمد جعفر بن احمد بن على قمى»، محدث و فقيه امامى در سده 4ق بوده است.
| نام | ابن رازی، جعفر بن احمد |
|---|---|
| نام‌های دیگر | ابن رازی، ابومحمد جعفر
ق‍م‍ی، جعفر بن محمد ق‍م‍ی، ابومحمد جعفر ق‍م‍ی رازی، جعفر بن محمد ق‍م‍ی ای‍لاف‍ی، جعفر بن احمد |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE10931AUTHORCODE |
شيخ طوسى، نام پدر وى را على بن احمد آورده است. از جزئيات زندگى او آگاهى چندانى در دست نيست، همين مقدار مى‌دانيم كه وى ساكن رى بوده است. ابن رازى در آثار خود اسامى جمعى از شيوخ خود را در سلسله اسناد آورده كه از آن جمله مى‌توان از سهل بن احمد ديباجى، محمد بن همام اسكافى، حسن بن حمزه علوى، صاحب بن عبّاد وزير آل بويه، شيخ صدوق و ابوعبدالله محمد بن احمد صفوانى ياد كرد.
وى از ابوالمفضل شيبانى نيز به اجازه روايت كرده است. ابن رازى در بعضى از نسخ رجال طوسى توثيق شده و نيز ابن طاووس در «الدروع الواقية» او را مدح كرده است. از شاگردان وى تنها محمد بن على بن احمد بن جعفر دقّاق را مى‌شناسیم كه تفسير منسوب به امام حسن عسكرى(ع) را از او روايت كرده است.
آثار
1. الأعمال المانعة من دخول الجنة (المانعات)؛
2. جامع الأحاديث؛
3. العروس؛
4. الغايات؛
5. المسلسلات؛
6. نوادر الأثر في علي(ع) خير البشر؛
7. الإمام و المأموم (منسوب به وى)؛
8. دفن الميت (منسوب به وى)؛
9. المنبي عن زهد النبي(ص) (منسوب به وى).
منابع مقاله
موسوى بجنوردى، كاظم، دايرةالمعارف بزرگ اسلامى، ج3، ص530، چاپ دوم، تهران، 1374، نوشته بخش علوم قرآنى و حديث.