اهری، عبدالقادر بن حمزه
عبدالقادر اهری از حکمای قرن هفتم است که یک اثر از او با نام «الأقطاب القطبية» یا «البلغة في الحكمة» که متنی فلسفی مبتنی بر آرای شیخ اشراق یا لااقل تأثیرپذیرفته از آرای اوست برجای مانده است[۱].
| نام | اهري، عبد القادر بن حمزه |
|---|---|
| نام های دیگر | قطب الدين ابو الفضائل عبد القادر بن حمزه بن ياقوت الاهري |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | / 657ق |
| اساتید | |
| برخی آثار |
|
| کد مولف | AUTHORCODE00731AUTHORCODE |
نام کامل او «عبدالقادر بن حمزه بن یاقوت اهری» است. اطلاعات ما درباره او منحصر است به آنچه ابـن فـوطی در مجمع الآداب فی معجم الألقاب ذکـر کـرده است. ابـن فوطی، عبدالقادر اهری را چنین معرفی می‌کند: [اهری] از حکمای صوفی متأله بود، در جوانی در جستجوی تجرید و تحصیل سفر کرد و به خراسان و فـارس رفـت و [نـیز] در هرات نزد امام فخر رازی درس خواند و در ایام مستنصر بـالله وارد بـغداد شد[۲]. پس‌ازاینکه از سفر طولانی‌اش برگشت، بهاءالدین کلیبری از او دعوت کرد و مدرسه‌ای نیکو برای او آماده ساخت و فرزندانش را در آن مدرسه برای تـحصیل بـه اهـری سپرد و معاش او را تأمین کرد، اهری مدتی در آنجا بود سپس بـه اهر برگشت و به تدریس پرداخت و جماعتی از طالبان علم از محضر او استفاده کردند. وفات او در اواخر سال 657ق بوده است[۳].
پانویس
منابع مقاله
اسدی، حسن، «عبدالقادر اهری و شیخ اشراق»، پایگاه مجلات تخصصی نور (نورمگز)، فصلنامه اشراق، بهار و تابستان 1386، شماره 4 و 5، صفحه 51 تا 62 به آدرس اینترنتی: http://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/488015