محبالدین طبری، احمد بن عبدالله
أبو العباس أحمد بن عبدالله بن محمد طبري، مشهور به محبّ‌الدين به سال 615 در شهر مكه تولد يافت. عصر زندگانى وى همزمان با پايان دولت ايوبيان و بر پايى دولت مماليك در سال 648 است. خاندان محب طبرى كه نسبشان به «حسين بن على بن ابى طالب» مى‌رسيد، در مكه از موقعيت ويژه اى برخوردار بودند.
| نام | محبالدین الطبری، احمد بن عبدالله |
|---|---|
| نام های دیگر | طبری، اب‍وال‍ع‍ب‍اس احمد
طبری، محبالدین احمد طبری، محبالدین اب‍وال‍ع‍ب‍اس احمد محب الطبری، احمد بن عبدالله طبری، احمد بن عبدالله |
| نام پدر | عبدالله |
| متولد | 615 ق |
| محل تولد | مکه |
| رحلت | 694 هـ.ق |
| اساتید | ابوالحسن بن مقيّر، ابن جميزى، شعيب زعفرانى |
| برخی آثار | ذخائر العقبی في مناقب ذوي القربی |
| کد مؤلف | AUTHORCODE1377AUTHORCODE |
محبّ طبرى خود در مكه زيست و به عنوان شيخ حرم و محدث حجاز مطرح گشت. وى مذهب شافعى داشت و شيخ شافعيان در حجاز و معتقد به عقايد اهل سنت و جماعت بود و در علم فقه و حديث سر آمد ديگران بود.
اساتيد
وى از ابوالحسن بن مقيّر، ابن جميزى، شعيب زعفرانى و عده‌اى ديگر روايت كرده
شاگردان
و از او كسانى چون دمياطى، ابن عطار، ابن خباز و برزالى روايت كرده‌اند.
آثار
براى وى دهها كتاب برشمرده‌اند كه در موضوعات متنوع تفسير، فقه، حديث، سيره، تاريخ و فضائل نوشته است. برخى از اين آثار عبارتند از: الكافى فى غريب القرآن، تفسير جامع، القبس الاسنى، ذخائر العُقبى فى مناقب ذَوى القُربى، السمط الثمين فى مناقب امهات المومنين، خلاصة السِيَر فى احوال سيد البشر، الرياض النضرة فى مناقب العشره، الاحكام الكبرى، الدرلمنثور للملك المنصور، غاية بغية الناسك من احكام المناسك، استقصاء البيان فى احكام الشادروان، الغناء و تحريمه و كتابى بزرگ در احكام كه به شش جلد مى‌رسد.
والى يمن براى بيان احكام و نقل حديث او را از مكه فرا خواند و بدين جهت مدتى را در يمن سكونت كرد. محب‌الدين شعر نيز مى گفت و اشعار زيادى از خود بر جاى گذاشته است.
وفات
طبرى به سال 694 در مكه درگذشت[1].
(1). شرح حال وى را بنگريد در: طبقات الشافعيه الكبرى، 18/8؛ تاريخ الاسلام ذهبى، 211/52؛ شذرات الذهب، 774/7؛