وحید قزوینی، محمدطاهر
| نام | وحید قزوینی، محمدطاهر بن حسین |
|---|---|
| نام های دیگر | قزوینی، ع‍م‍ادال‍دی‍ن محمدطاهر بن حسین خ‍ان
قزوینی، وحید محمدطاهر ع‍م‍ادال‍دی‍ن بن م‍ح‍م‍دح‍س‍ی‍ن م‍ی‍رزا محمدطاهر وقایعنویس وحید قزوینی، ع‍م‍ادال‍دی‍ن محمدطاهر بن حسین وقایعنویس، محمدطاهر بن حسین وح‍ی‍دال‍زم‍ان قزوینی، محمدطاهر قزوینی، اعتمادالدوله محمدطاهر |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | قزوین |
| رحلت | 1120 هـ.ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | تاریخ جهان‌آرای عباسی |
| کد مؤلف | AUTHORCODE3565AUTHORCODE |
معرفى اجمالى
"ميرزا محمد طاهر وحيد قزوينى" فرزند محمدحسين، از استادان علم استيفاء(معرفت به قوانين امور مالى و ضبط دخل و خرج و شيوه محاسبات) در نيمه دوم سلطنت صفويه است كه در سال 1015 در قزوين متولد شد. وى علم را با هنر درآميخته و در انشاء، حسن تحرير و شعر سرآمد هم عصران خود بود.
قزوينى دوران تحصيل مقدماتى را در همان شهر، در رشته‌هاى علمى آغاز نمود و پس از چندى وارد مشاغل ديوانى گرديد. وى هنر خوشنويسى را از شاگردان ميرعماد فراگرفته و آثارى نيز در اين زمينه از خود به يادگار گذاشت.
پس از اين كه ساروتقى، وزير شاه صفى، كار او را در امر ديوان پسنديد، در امور وزارت دستيار و مشاور او شد.
پس از قتل ساروتقى، در دوران شاه عباس دوم به خدمت وزيراعظم سيدعلاءالدين خليفه سلطان درآمد و منصب مجلس‌نويسى(وقايع‌نگارى) در سال 1055ق به او داده شد.
محمدطاهر در ابتداى دوران سلطنت شاه سليمان، همچنان شغل وقايع‌نگارى را برعهده داشت؛ اما پس از مدتى با وساطت و سعايت شيخ عليخان زنگنه، در سال 1085ق از آن شغل عزل و خانه‌نشين شد.
پس از مرگ شيخ عليخان در 1101ق، منصب وزارت به او تفويض و به اعتمادالدوله ملقب گرديد.
وى چهارسال در زمان شاه سليمان و پس از او شش سال نيز در زمان شاه سلطان حسين بر مسند وزارت بود و چون سال‌هاى عمرش از نود گذشت، از كار كناره گرفت و درسال 1112ق درگذشت.
از جمله آثار او مى‌توان به موارد زير اشاره كرد:
1- آثار منظوم: كليات وى شامل مثنوى‌هاى خلوت راز، ناز و نياز، فتح نامه و...، ديوان ميرزا محمد طاهر دربر دارند قصائد، غزليات و رباعيات وى.
2- آثار منثور: رساله‌اى در حساب، مرآت الاعجاز، اصول خمسه، منشآت و حاشيه‌اى بر تلخيص مقالات ارسطو از ابن راشد.
منابع
1- پيش‌گفتاركتاب.
2- روحبخشان، على محمد(تازه‌هاى چاپ)،«آينه ميراث» پاييز و زمستان 1384- شماره 30 و 31.