شبیری زنجانی، سید موسی

«آيت‌الله سيد موسى شبيرى زنجانى» فرزند حاج سيد احمد، در سال 1347ق در شهر قم در بيت فقاهت و تقوى و در دامن مادرى پارسا چشم به جهان گشود. ايشان در اين بيت و تحت توجهات والد عظيم الشأنشان تربيت شده و پس از گذراندن تحصيلات ابتدائى، مقدمات و ادبيات را به پايان رساند.

شبیری زنجانی، موسی

نام	شبیری زنجانی، موسی
نام های دیگر	آیت الله شبیری زنجانی
نام پدر	حاج سید احمد
متولد	1347ق
محل تولد
رحلت
اساتید
برخی آثار
کد مولف	343

وى از محضر پدر، آيت‌الله محقق داماد و آيت‌الله بروجردى دانش فقه و اصول را فرا گرفت.

پدر ايشان سالها در مدرسه فيضيه قم، اقامه نماز جماعت مى‌نمود و بسيارى از بزرگان حوزه از جمله امام خمينى(ره) در نماز وى شركت مى‌كردند.

وى يكى از افاضل و مدرسين نام‌آور حوزه علميه قم مى‌باشد كه به فضل و فضيلت مشهور و به متانت و دقت نظر موصوف هستند.

ايشان تقريرات و دروس اساتيد خود را به رشته تحرير درآورده و مطالعات متنوع و اطلاعات عميق و دقيقى دارند. ايشان تأليفات عديده‌اى در رشته‌هاى مختلف علوم دينى دارند. مطالعات رجالى اين استاد برجسته، زبانزد دانشمندان شيعه مى‌باشد. شيوه درس خارج فقه ايشان نيز تكيه بر مباحث رجالى، علاوه بر دقت در متن و دلالت روايات است.

اين عالم بزرگ، شخصاً هيچگاه علاقه‌اى به ورود به وادى مرجعيت نداشته و آمدن نام او در ليست معروف جامعه مدرسين هم سبب نشد كه او به ملزومات مرجعيت گردن نهد.

وى تنها به تدريس مشغول بوده و توانسته به عنوان يكى از مهمترين و فنى‌ترين استادان فقه حوزه علميه قم مطرح شود. مباحث هر روز وى تايپ مى‌شود و در قالب جزوه‌اى در جلسه بعد در اختيار طلاب قرار مى‌گيرد.

ايشان همچون پدر، چندان علاقه‌اى نداشته كه نامش بر سر زبانها باشد. همه اثرگذارى‌ها و فعاليت‌هاى علمى و اجتماعى‌اش را بدون سروصدا پيش برده و از رسانه‌اى شدن ابا داشته است. ترجيح داده كه زندگينامه‌اى از خود منتشر نكند و حتى انتشار رساله عمليه او نيز تابع چنين روندى بوده است. همين امر سبب شده كه او تنها در زادگاه پدرانش (زنجان) و يا بين برخى خواص مقلدانى داشته باشد.

ايشان از همان دوران حيات پدر و پابه‌پاى او در مبارزات روحانيت حضور داشت و نامش در چند اعلاميه و نامه سرگشاده مشهور عليه مقامات وقت ديده مى‌شود.

وى پس از انقلاب، ترجيح داد كه به فعاليت‌هاى حوزوى ادامه دهد و زمزمه اعلام وى به عنوان مرجع تقليد در اواخر حيات مرحوم آيت‌الله العظمى اراكى قوت گرفت. او از آذر 1373 همزمان با شش فقيه ديگر از سوى جامعه مدرسين حوزه علميه قم به عنوان مرجع تقليد معرفى شد، اما خود وى ترجيح داد روند عادى تدريس و تحقيق را ادامه دهد.

ايشان اكنون در شمار مراجع تقليد بزرگ شيعه قرار گرفته و تبحر ويژه وى در علم رجال، دقت‌هاى روايى وى و اعتقاد او به «عدم حجيت خبر واحد» او را به عنوان يكى از مراجع و فقهاى ممتاز در مكتب قم مطرح كرده است.

او اگرچه محضر علماى بزرگ نجف را نيز درك كرده است و در درس خارج خود نيز عنايت ويژه‌اى به آراى حضرات آيات حكيم و خويى دارد، اما نگاه انتقادى پررنگ او در مباحث اصولى و فقهى در كنار اعتقاد وى به «نظريه انسداد» در علم اصول فقه، عمل به فتاواى او را براى مقلدانش آسانتر كرده است.