رافعی قزوینی، عبدالکریم بن محمد
ولادت
«عبدالكريم بن محمد رافعى قزوينى» مشهور به امامالدين يا امام رافعى، مورخ، شاعر، محدث و فقيه شافعى، در سال 555 يا 557ق ديده به جهان گشوده و در سال 623ق دار فانى را وداع گفته است.
کسب علم و دانش
محل تولد وى مشخص نيست. او از شاگردان منتجبالدين قمى بود. در جامع قزوين حوزه تفسير و حديث داشت. او از حامد بن محمود خطيب رازى، ابوالخير طالقانى، ابوالكرام همدانى، على بن عبيدالله رازى، و عبدالعزيز خليلى روايت كرده است.
حافظ عبدالعظيم از وى روايت كرده و ابوالثنا محمود طاووسى از وى اجازه روايت گرفته است. ابن صلاح گويد كه در بلاد عجم ذوفنونى يگانه بود و او را از علماى عاملين شمرده‌اند.
وى قريحه شعرى نيز داشت و اشعارى از او برجا مانده است. در قزوين درگذشت و همان جا دفن شد. صاحب «رياض العارفين» وى را تحت عنوان رافعى نيشابورى و پدر وى، ابوسعيد را تحت عنوان رافعى قزوينى آورده‌اند.
آثار
از جمله آثار اوست:
التّدوين في اخبار قزوين.
- «الفتح العزيز» شرحى وسيع بر كتاب «الوجيز» غزالى در فروع، در 16 جلد و جزئى از آن به نام «التذنيب»، كه فوائدى بر «الوجيز» است.
- «المحرّر»، در فروع فقه شافعى.
- شرح مسند شافعى.
- الامالي الشارحة علي مفردات الفاتحة.
وفات
سال مرگ وى را 623ق ذكر كرده‌اند.