بقری، محمد بن عمر
محمد بن عمر بن قاسم بن اسماعیل بقری شافعی ازهری شناوی ضریر، کنیه‌اش ابوعبدالله شمس‌الدین از علما و نویسندگان اسلامی است که به یکی از قریه‌های مصر به نام «نزلة البقریّ» یا «دارالبقر» منسوب است.[۱]
محل تولد و وفات
او در سال 1018ق به دنیا آمد.[۲] و در سال 1111ق در سن 93 سالگی از دنیا رفت.[۳]
جایگاه علمی وی از زبان علما
زرکلی در «الاعلام» می‌نویسد: او امامی است که به شرف استادی «إتقان» نائل شد و خدای متعال رحمت باشکوه خودش را بر او گستراند.[۴]
اساتید
- عبدالرحمن بن شیخ شحاذة یَمَنی (متوفی 1050ق)، استادش در قراءت و تجوید؛
- شیخ سلطان مزّاحی (متوفی 1075ق): استادش در فقه و حدیث؛
- ابوعبدالله علاء‌الدین بابلی (متوفی 1077ق)؛
- موسی بن إسماعیل بقری.[۵]
شاگردان
مهم‌ترین شاگردان وی ابوالمواهب محمد دمشقی و عبدالرحمن اُجهوری هستند.[۶]
تألیفات
- غنية الطالبين و منية الراغبين في تجويد كلام رب‌العالمين؛
- العمدة السنية في أحكام النون الساكنة و التنوين و المد و القصر و لام الفعل و اللام القمرية؛
- شرح المقدمة الآجرميّة؛
- شرح قواعد البقري في أصول القراء السبعة؛
- فتح الكبير المتعال.[۷]
پانویس
منبع مقاله
بقری، محمد بن عمر، غنیة الطالبین فی تجوید کلام رب‌العالمین، تحقیق فرغلی سید عرباوی، مکتبة اولاد الشیخ للتراث، الجیزه، 2007م.