دشتی نجفی، احمد
«آيت‌الله حاج ميرزا احمد دشتى نجفى»، در حدود سال 1327ق / 1287ش، در قريه «كاكى»، در خانه علم، معرفت و تقوا، ديده به جهان گشود. والد ايشان علامه ملاحسن گنخكى و والده وى نيز، بى‌بى‌نسا مجاهد، همشيره سيد عباس مجاهد شادگانى است.
| نام | دشتی نجفی، احمد |
|---|---|
| نام های دیگر | نجفی، احمد |
| نام پدر | |
| متولد | 1387 هـ.ش |
| محل تولد | |
| رحلت | 1390 هـ.ش |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE5918AUTHORCODE |
وى بعد از ميرزا محمد و ميرزا جواد، سومين فرزند پسرى اين خانواده بود.
پدرش، يكى از علماى عالى‌مقام فارس و از مجاهدين تاريخ بوده كه با مساعدت و همكارى جمعى از آقايان آيات، مخصوصاً آيت‌الله حاج شيخ جعفر محلاتى قيام نموده و در مقام دفاع با اردوى انگليس كه در بندر بوشهر پياده شده بودند، جنگيده است. در شرح ملا حسن گفته‌اند: «وى تحصيلات خود را در نجف اشرف گذرانده و در زمان جنگ جهانى اول كه انگليسى‌ها به بوشهر و دلوار حمله كردند، وى به همراه بزرگانى مانند سيد مصطفى بهزارى (حسينى) و... نقش مهمى در بسيج نيروهاى دشتى براى اعزام به دلوار داشتند».
ملا حسن در سال‌هاى جنگ جهانى اول، به اتفاق ميرزا باقر گزدرازى (والد آيت‌الله ميرزا جواد نمازى) و ساير سرداران، به همرا نيروهاى رزمنده دشتى، براى اعزام به دلوار در خورموج اردو زده بودند كه زنان و بچه‌هاى خورموج با اشعار محلى اين اردو را براى شركت در جنگ تشويق مى‌كردند.
ميرزا احمد در سنين كودكى و نوجوانى، قرآن و مقدمات را نزد پدرش تلمذ نمود. وى همچنين در مكتب‌خانه روستاى گنخك، نزد مرحوم آخوند «حاج ملا قاسم» (والد شيخ عباس جلالى) با شوق و ذوق وصف‌ناشدنى و در كنار ديگر همسن و سالان خود، به فراگيرى و روخوانى اين كتاب مقدس آسمانى همت گماشت. در همان مكتب‌خانه كوچك روستا، آثار فراست، كياست و تيزهوشى در چهره وى هويدا بود و بسيارى از مردم بعينه، آينده درخشانى از همان سنين برايش پيش‌بينى مى‌كردند.
وى بعد از فراگيرى قرآن و مقدمات، راهى حوزه علميه روستاى ميانخره دشتى شده و در محضر سيد على‌نقى كه خود از شاگردان آقا ميرزا على شيرازى بود و از ايشان اجازه دخل و تصرف در امور شرعيه را نيز داشته است، حاضر شد.
وى يك سال از محضر سيد على‌نقى كسب فيض كرد و «سيوطى» را گذراند. با تشويق مكرر آقا سيد على‌نقى، همچنان‌كه طلبه نوجوان و فقيرى بود، با مساعدت مالى تنى چند از خيرين منطقه در سن 10 تا 13 سالگى، عازم حوزه علميه نجف اشرف شد و از خرمن علم، معرفت و فقاهت علماى مبارز و عالى‌مقام زير، خوشه‌چينى نمود:
2. ميرزا آقاى اصطهباناتى؛
3. ابوالحسن مشكينى؛
4. موسى نجفى خوانسارى؛
5. كاظم شيرازى؛
6. ضياء الدين اراكى؛
7. سيد عبدالهادى شيرازى؛
وى پس از سال‌ها تلاش، سخت‌كوشى و علم‌آموزى و بعد از گذراندن دروس خارج فقه و اصول، توسط آيات عظام و حجج اسلام: سيد ابوالحسن اصفهانى (ره) و سيد عبدالهادى شيرازى و... در سن 30 سالگى، اجتهاد مسلم ايشان مورد تأييد قرار گرفت.
وى پس از سال‌ها تدريس در حوزه شريف نجف اشرف و تربيت شاگردان بى‌شمارى كه اكنون هركدام در جاى‌جاى عالم اسلام مشغول خدمت بوده و بعضاً از مدرسان بزرگ حوزه علميه نجف اشرف و قم هستند، در سال 1350ش، با فشار و اذيت دولت عراق بر شيعيان و ايرانيان مقيم عتبات عاليات، به ايران مراجعه فرمودند.
ايشان اين بار راهى حوزه علميه قم شدند تا به تربيت طلاب مكتب جعفرى(ع) همت گمارده و به تدريس دروس سنگينى مثل: كفايتين، خارج فقه و اصول، پرداختند. همچنين با اثر گران‌سنگ خود تحت عنوان «شرح الروضة البهية في شرح اللمعة الدمشقية»، غوامض و ابهامات «روضة البهية» اثر شهيد ثانى را با قلم عميق و علمى خويش مكشوف ساخت كه در پنج جلد چاپ شده است و جزء دروس حوزوى قرار دارد.
گفتنى است ايشان در قم مدرسه‌اى به نام امام عصر(عج) داير كرده‌اند كه زير نظر شوراى حوزه مى‌باشد و حدود 80 حجره دارد و طلاب زيادى در آنجا مشغول تحصيل هستند. سرانجام اين عالم بزرگوار درسن 103 سالگى، در شهريورماه 1390 دار فانى را وداع گفته و در حرم حضرت معصومه (س) دفن گرديد.
منابع مقاله
http://shombehieha.mihanblog.com. سه شنبه 13 ارديبهشت 1390ش.