لیلی و مجنون

    از ویکی‌نور
    لیلی و مجنون
    لیلی و مجنون
    پدیدآوراننظامی گنجوی، الیاس بن یوسف (نویسنده) روشن، محمد (مصحح)
    ناشرصدای معاصر
    مکان نشرتهران
    سال نشر۱۳۹۴
    چاپاول
    شابک۹۷۸-۶۰۰-۶۲۹۸-۵۰-۴
    موضوعنظامی گنجوی، الیاس بن یوسف، ۵۳۰-۶۱۳ق. لیلی و مجنون - نقد و تفسیر، شعر فارسی - قرن ۶ق. - تاریخ و نقد
    زبانفارسی
    تعداد جلد۱
    کد کنگره
    PIR۵۱۳۰ /ن۹ل۹ ۱۳۹۳

    لیلی و مجنون تألیف نظامی گنجوی (۵۳۰-۶۱۳ق)، با تصحیح و تحشیه و شرح محمد روشن (متولد ۱۳۱۲ش)؛ این کتاب سومین منظومه از خمسه نظامی است که در سال ۵۸۴ قمری سروده شده و داستان عشق بی‌نظیر لیلی و مجنون را روایت می‌کند.

    ساختار

    این کتاب در یک جلد و ۳۴۹ صفحه تنظیم شده است.

    گزارش کتاب

    کتاب «لیلی و مجنون» اثر جاودان نظامی گنجوی، سومین منظومه از خمسه این شاعر بزرگ است که با تصحیح و شرح محمد روشن منتشر شده است. این داستان عاشقانه که به طبع بلند شاعر گنجه خلق شده، نه تنها در ادبیات فارسی سرآمد است، بلکه بر بسیاری از شاعران و نویسندگان در سراسر جهان تأثیر گذاشته است.

    نظامی گنجوی از شاعران برجسته زبان فارسی است که در شمار استادان مسلم این زبان قرار دارد. وی در انتخاب واژگان مناسب، ایجاد ترکیبات تازه، ابداع معانی و مضامین نو، تصویر جزئیات و قدرت تخیل، توصیف طبیعت و اشخاص، و به کارگیری تشبیهات و استعارات بدیع، مهارتی بی‌نظیر دارد.

    مصحح کتاب در ابتدا به شرح زندگی و دوران نظامی گنجوی پرداخته و درباره زمان سرایش هر یک از آثار پنج گنج توضیحاتی ارائه داده است. از ویژگی‌های مهم این تصحیح، ارائه شرح و معنی بیت‌های مشکل و دشوار به صورت پانویس در زیر هر صفحه است که به خواننده در فهم بهتر مطالب کمک می‌کند.

    در پایان کتاب، فهرستی از نام افراد و مکان‌ها آورده شده که راهنمای خواننده برای یافتن این اسامی در صفحات مختلف کتاب است. همچنین نسخه‌بدل‌های اثر و اختلافات بین نسخه‌های مختلف ارائه شده است. بخش پایانی نیز شامل بیت‌هایی است که به صورت امثال و حکم درآمده و در محاورات عمومی مردم مورد استفاده قرار می‌گیرد.

    برای تصحیح این اثر از نسخه‌های معتبری استفاده شده که مهم‌ترین آنها شامل نسخه خطی مصور مورخ ۷۱۸ قمری از بنیاد دایرة المعارف اسلامی و نسخه دانشگاه تهران مورخ ۷۵۰ قمری است. این اثر گرانبها نه تنها از نظر ادبی ارزشمند است، بلکه منبع مهمی برای شناخت فرهنگ و عرفان ایرانی محسوب می‌شود.[۱]

    پانويس

    منابع مقاله

    پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات

    وابسته‌ها