حماسة الظرفاء من أشعار المحدثين و القدماء
| حماسة الظرفاء من أشعار المحدثين و القدماء | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | زوزنی، عبد الله بن محمد (نويسنده) سالم، بهی الله بن محمد (محقق) |
| ناشر | دار الکتاب اللبناني ** دار الکتاب المصري |
| مکان نشر | لبنان - بیروت ** مصر - قاهره |
| سال نشر | 1420ق - 1999م |
| چاپ | 1 |
| شابک | - |
| موضوع | شعر حماسی عربی - تاریخ و نقد - مرثیه و مرثیهسرایی عربی - تاریخ و نقد |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 2 |
| کد کنگره | /ح8 2223 PJA |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
حماسة الظرفاء من أشعار المحدثين والقدماء اثر ابومحمد عبدالله بن محمد عبدلکانی زوزنی، گزیدهای است از اشعار نغز و دلنشین شعرای پیش از مؤلف و معاصران وی.
زوزنی مطالب کتاب خود را در دو جلد، به ده باب تقسیم نموده و این ابواب را در صفحات نخست، فهرست نموده و به همان ترتیب فهرست شده، بر اساس عناوین زیر، مرتب و تنظیم نموده است: حماسه، مراثی، ادب و حکمت، پیری و کهنسالی، تفریح و سرگرمی، هجو و طنز، ستایش، همدردی، مهماننوازی و سخاوت و انجام کارهای نیک و امور خندهدار. هریک از این ابواب، شامل مجموعهای زیبا و دلنشین از قطعات شعری منظوم است که بیشتر آنها بین 140 تا 160 قطعه را شامل میشود. این اشعار، از شاعرانی از دوران قدیم و معاصر و بیشتر، از معاصرین نویسنده میباشد. از جمله این شاعران، میتوان به افرادی همچون سحیم بن وثیل ریاحی، نصر بن سیار کنانی (صاحب خراسان)، ابونواس، فروه بن مسیک، جریر (جریر بن عطیه) ، عصابه جرجوائی، عباس بن عبدالمطلب، ابومسلم عبیدالله بن محمد، ابوعبدوس، بشار بن برد، امرؤالقیس محمد بن احمد ادیب، ابو ولید بن ظریف، بکر بن نطاح، عمانی، ابن رومی (221-283ق) و سایر شاعران و ادیبان معروف اشاره نمود[۱].
نکته قابلتوجه اینکه نویسنده هر فصل از کتاب خود را با قطعه شعری آغاز نموده است که غالبا از شاعران دوران جاهلی پیش از اسلام است. همچنین وی در این کتاب، اشعار شعرایی را گنجانده است که از شاعران مجموعههای شعری مانند «الاصمعيات»، «المفضليات»، «الحماسات» و... هستند[۲].
پیرامون روش و رویکرد نویسنده در انتخاب گزیدههای شعری مذکور در کتاب، محقق در مقدمه خود، این احتمال را داده است که گزینش وی، بر اساس ترتیب زمانی نویسندگان باشد، زیرا این امر در برخی از مواضع کتاب، کاملا مشهود و ملموس است. بااینحال، این احتمال وجود دارد که سطح شعر و اصالت آن در معنایی که ارائه داده نیز مدنظر او بوده است؛ بدین صورت که آنچه را در ارائهاش، عالی مییافت را ابتدا ذکر نموده و سپس، آنچه را کمتر خوب بود، به دنبال آن آورده و به همین ترتیب، ادامه داده تا گزیدههای فصل شعر را تمام کرده و به بخش نثر که علاقهمند بوده هر فصل از کتاب را با آن به پایان برساند، رسیده است[۳].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.