ابن خضر، احمد بن محمد
ابن خَضِر، شهابالدین ابوالعباس احمد بن محمد صالحى (706- 785ق/1306-1383م)، مُقری و فقیه حنفى.
وی در منابع متأخر، قول احمد نیز نامیده شده است.
از زندگى وی آگاهى بسیاری در دست نیست؛ همین اندازه گفته شده است كه ابن خضر از عالمان و فقیهان حنفى زمان خود در دمشق بوده است.
مشایخ
وی از مشایخى چون عیسى مطعّم، ابوبكر بن عبدالدائم، قاضى سلیمان، احمد بن ابىطالب حجّار و هدیة بنت عسكر استماع كرد.
مناصب
در سال 750ق/1349م در دارالعدل دمشق به افتاء گمارده شد و در مدرسه مقدمیة و ركنیة دمشق به تدریس پرداخت.
شاگردان
ابن جزری و ابن حجى از وی دانش آموختهاند.
وفات
سرانجام وی در سال 785ق در صالحیة دمشق درگذشت.
آثار
از آثار وی كتاب حاشیة على الفوائد الفناریة على إیساغوجي در منطق است كه در 1253ق/1837م ضمن مجموعهای در استانبول چاپ شده است و نیز كتاب حاشیة على شرحالعقائد النسفیة كه به گفته زركلى، به چاپ رسیده است. نسخه كتاب الغوص لاقتباس نفائسالأسرار المودعة في دررالبحار كه شرحى است به كتاب دررالبحار محمد بن یوسف قونوی در كتابخانه زیتونیة تونس موجود است.
آثار منسوب
آثاری كه به او منسوبند و از نسخ آنها اطلاعى در دست نیست، عبارتند از: شرح رسالة الاستعارة ابوالقاسم لیثى و الصّراط المستقیم في تبیینالقرآن الكریم در تفسیر.[۱]
پانویس
- ↑ یوسفى اشكوری، حسن، ج3، ص424
منابع مقاله
یوسفى اشكوری، حسن، دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1374.