تاریخ تئاتر ایران
| تاریخ تئاتر ایران | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | فلور، ویلم (نویسنده) براتی مقدم، علیرضا (مترجم) |
| ناشر | نشر ژرف |
| مکان نشر | تهران |
| سال نشر | ۱۳۹۸ |
| شابک | 6-41-8925-964-978 |
| کد کنگره | |
تاریخ تئاتر ایران اثر ویلم فلور، مترجم علیرضا براتی مقدم؛ با ظهور انقلاب مشروطه در سال 1906، تئاتر مدرن جان تازه ای گرفت. این اعتقاد وجود داشت که تئاتر یکی از ابزارهای انتشار اصلاح طلبی افکار مشروطه در میان توده های مردم است. اصلاح طلبان می خواستند آرزوهای آزادی سیاسی و دیگر آرمان هایشان را از طریق تئاتر بیان کنند. نمایشنامه های زیادی به وسیله‌ی گروه های تازه تأسیس تئاتر منتشر شد و تئاترهای زیادی اجرا شد. این کتاب تاریخ متنوع راه‌های بیان نمایش و چگونگی، مکان و اشخاص مجری آن در ایران را توضیح می‌دهد.
ساختار و گزارش محتوا
با ظهور انقلاب مشروطه در سال 1906، تئاتر مدرن جان تازه ای گرفت. این اعتقاد وجود داشت که تئاتر یکی از ابزارهای انتشار اصلاح طلبی افکار مشروطه در میان توده های مردم است. اصلاح طلبان می خواستند آرزوهای آزادی سیاسی و دیگر آرمان هایشان را از طریق تئاتر بیان کنند. نمایشنامه های زیادی به وسیله‌ی گروه های تازه تأسیس تئاتر منتشر شد و تئاترهای زیادی اجرا شد. این کتاب تاریخ متنوع راه‌های بیان نمایش و چگونگی، مکان و اشخاص مجری آن در ایران را توضیح می‌دهد که به زبان انگلیسی به قلم یک ایران‌شناس مشهور نوشته شده است. او بررسی هنر نمایش در ایران را از پیش از اسلام آغاز می‌کند و قرون نخستین اسلامی، دوره‌ی تیموریان، دوره‌ی صفویان، دوره‌ی قاجاریان، دوره‌ی پهلوی تا زمان معاصر را بررسی می‌کند. این کتاب دارای دیباچه، شش فصل، دو بخش ضمیمه و نیز کتاب‌شناسی و نمایه است. فصل‌های کتاب بنا به تاریخ آن‌ها به پیش‌می‌رود:
فصل اول: نمایش بدیهه گویی خنده آور- در این فصل بداهه پردازی و نمایش کمیک و کمدی مورد بررسی واقع شده است. به نظر نویسنده وجه تمایز تئاتر ایرانی از اروپایی متکی نبودن بر متن آن است. همچنین این فصل به بازیگران یا سرگرم‌کننده‌ها، بقال بازی و بازی‌های زنانه اشاره می‌کند. نمایش عروسکی یا همان خیمه شب بازی فصل دوم کتاب است که در دوره‌ی ایران باستان شرح داده می‌شود. خیمه شب بازی با دستکش و ریسمان و تئاتر سایه که بسیار محبوب بوده‌است. نمایش نقلی یا نقالی نمایشی - نمایش داستانی دراماتیک مبحث فصل سوم است که وارد دوره اسلامی شده و نمایش حماسی نقالی که هم عصر با شاهنامه نویسی بوده‌است. این نوع نمایش در قرون نخستین اسلامی و اوایل سده های میانه رواج بسیار داشته‌است. در این دوره، متن شاهنامه‌ی فردوسی خوانده می‌شده است. فصل چهارم ازبرخوانی مرثیه یا مرثیه خوانی است. به گفته‌ی نویسنده، روضه خوانی مقدمه‌ای برای پرده خوانی مذهبی و تعزیه است که از حماسه فاصله می‌گیرد. فصل پنجم نمایش حماسه‌ی مذهبی است که به تغزیه و حماسیه‌ی مذهبی می پردازد. این دو ترکیبی از هنرهای دوره‌های قبلی است و بازنمایی صحنه‌ی شهادت امام حسین(ع)، عاشوار و کربلا را نمایش می‌دهد. فصل ششم یا همان تئاتر مدرن، ورود به مدرنیسم است.[۱]
پانويس
منابع مقاله
کتابخانه تخصصی تاریخ اسلام و ایران