ابن شباط، محمد بن على
ابن شَبّاط، ابوعبدالله محمد بن على بن محمد (618 -681ق/ 1221-1282م)، اديب، شاعر، مورخ و فقيه مالکى.
ولادت
خاستگاه خاندان وی تَوْزَر از شهرهای تونس بود. پدرش از توزر به قسنطينه رفت و ابن شباط در آنجا به دنيا آمد.
برخى زادگاه او را توزر دانستهاند.
تحصیلات، مناصب
وی 4 ساله بود که به همراه خانوادهاش به توزر بازگشت و در آنجا به تحصيل علم پرداخت و پس از طى مدارج علمى در زمره مشاهير عصر خود در آمد و منصب قضا را در آنجا برعهده گرفت.
تدریس، شاگردان
مدتى نيز در تونس به امر تدريس اشتغال داشت. از جمله شاگردان او محمد بن حيان شابطى را مىتوان نام برد.
وفات
وی سرانجام در توزر درگذشت.
آثار
از وی کتابى با نام:
صله السمط وسمه المرط،
در 4 جزء به جا مانده که شرحى است ادبى و تاريخى بر قصيده لاميه ابومحمد شقراطسى در سيره و زهد. چاپ انتقادی اين کتاب به کوشش احمد مختار عبادی در مادريد (1971م) انجام شده است.
زرکلى دو کتاب سمط اللال، در تاريخ و العزه اللائحه را به او نسبت داده است.
[۱].
پانویس
- ↑ بيرجندی، ابوالفضل، ج4، ص64
منابع مقاله
بيرجندی، ابوالفضل، دائرهالمعارف بزرگ اسلامی زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرهالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377.