مسئولیت و سازندگی
مسئولیت و سازندگی | |
---|---|
پدیدآوران | صفایی حائری، علی (نويسنده) |
ناشر | ليلة القدر |
مکان نشر | ایران - قم |
سال نشر | 1382ش |
چاپ | 1 |
شابک | 964-7803-07-9 |
موضوع | اسلام و آموزش و پرورش - مسئولیت ( اسلام) |
زبان | فارسی |
تعداد جلد | 2 |
کد کنگره | /ص7م5 230/18 BP |
نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
مسئولیت و سازندگی اثر حجتالاسلام علی صفایی حائری (عین- صاد)، کتابی است دوجلدی درباره دو موضوع «مسئولیت» و «سازندگی» که نقش مهمی در زندگی بشری دارد.
در این اثر تربیتی و آموزشی، از موضوعاتی نظیر مسئولیت و زیربناهای آن، تربیت، مفهومش و امکاناتش، مربی، دیدگاهها، ویژگیها و ضرورتها، روشهای شناخت اسلامی، جهانبینی اسلامی، آرمانهای اسلامی، استعدادها و روحیهها و زمان مناسب سازندگی انسان، سخن رفته است.
نویسنده در این اثر که اولین کتاب منتشر شده از او میباشد، به بیان این نکته پرداخته است که انسان و مذهب، هر دو از آزادی و تفکر شروع میشوند و به شناختها (جهانبینی) و آرمانها (ایدئولوژی) میرسند و بر اساس این دو اصل معرفتی و عقیدتی، به نظامها و احکام روی میآورند[۱].
وی معتقد است آغاز انسان و مذهب، از تفکر است و تفکر به مواد فکری (تجربه و تدبر)، نقد و سنجش (تعقل)، شکل فکری (منطق صوری) و به روش فکر کردن (آزادی، آموزش و یادآوری) نیاز دارد و مسأله تفکر، «در چه فکر کردن»، «چگونه فکر کردن» و «چگونه مطالعهها و تفکرها و نیازها و زمینهها را هماهنگ کردن» را پیش میآورد و نظام تربیتی را شکل میدهد[۲].
وی تفکر را خط اول میداند و معتقد است گرچه انسان همیشه همراه جبر محیط، جامعه، وراثت، غریزه و... بوده، لیکن محکوم اینها نگردیده است، چون انسان در تضاد جبرها به آزادی رسیده و از محدوده روابط تولیدی رفلکسهای شرطی و غریزه جنسی و غریزه قدرتطلبی رها شده و میتواند آنگونه که باید و آنگونه که میخواهد، فکر کند و به شناختها و بینشهایی برسد و با همین توجه است که ما از مکتبهای دیگر، فاصله میگیریم و در راه آزادی، آن هم آزادی در سایه جبرها، پیش میرویم[۳].
وی مباحث خویش را با موضوع مسئولیت و سازندگی شروع کرده است، چون معتقد است امروز بیش از هر وقت دیگر، نیازمند این مسأله هستیم؛ ما در سازندگی و تربیت افراد، از روش سرشار و غنی خودمان بهره نمیبریم و با شعارها و تلقینها و دردها و رنجها و محرومیتها، استعدادها را داغ میکنیم و از دیگران سرمشق میگیریم، در حالی که ما در هدف و در راه و در روش، در هیچ کدام با آنها، همانندی و هماهنگی نداریم. ما در راهی میرویم که به هدف ما نمیرسد و در نتیجه طعمه آنها میشویم و نردبان مقاصدشان[۴].
پانویس
منابع مقاله
متن کتاب.