سوزنی سمرقندی، محمد بن علی
محمد بن علی سوزنی سمرقندی (وفات ۵۶2 یا 569ق)، از جمله شاعران فارسی سرای قرن ششم هجری به شمار میرود.
| سوزنی سمرقندی | |
|---|---|
 | |
تخلص شعری خود را به دلیل تعلق خاطر به سوزنگری و مشغول شدن به این صفت، «سوزنی» برگزید.
زندگی و سیر تحصیلی
سوزنی در ابتدای جوانی، برای تحصیل علم و رسیدن به مدنیّت به شهر بخارا سفر کرد.
عصر حیات و معاصران
سوزنی معاصر و مداح پادشاهانی چون ارسلان خان محمد (495-524ق) بوده است که از آل افراسیاب و سنجر و اَتسز خوارزمشاه به شمار میرفت.
شاعران بزرگ و نامی معاصر او عبارت بودند از: عمعق، سنایی، انوری، معزی، ادیب صابر و رشید سمرقندی، که با برخی از آنان مهاجات داشته است.
سبک شعری و محتوای دیوان
سوزنی در ابتدا مهارت ویژهای در هزل و هجو داشته است و در اواخر عمر، ترک ساختن هجاء را برگزید و به ارادت حکیم سنایی روی آورد. او در دورهٔ جدید فعالیت خود، به ساختن نعت و منقبت همت گماشت.
دیوان اشعار او شامل دوازده هزار بیت است که نیمی از آن (حدود شش هزار بیت) به هزل و هجو اختصاص دارد[۱].
پانويس
- ↑ ر.ک: حقیقت، عبدالرفیع، ص209-210
منابع مقاله
حقیقت، عبدالرفیع، شاعران بزرگ ایران، از رودکی تا بهار، تهران، کومش، چاپ اول، 1381ش.