شرح القصيدة الكافية في التصريف

    از ویکی‌نور
    شرح القصيدة الكافية في التصريف
    شرح القصيدة الكافية في التصريف
    پدیدآورانسیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌‌بکر (نويسنده) علی، ناصر حسین (محقق)
    ناشرمهدی اختر محققی
    مکان نشرسوریه - دمشق
    سال نشر1409ق - 1989م
    چاپ1
    زبانعربی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    /س62 6131 PJ
    نورلایبمطالعه و دانلود pdf

    شرح القصيدة الكافية في التصريف، نوشته ادیب، محدّث، مورّخ، مفسّر، فقیه و نویسنده فعال شافعی قرن نهم و دهم قمری، جلال‌الدین عبدالرحمن سیوطی (849-911ق)، است. وی در این اثر، برخی از مباحث دانش صرف زبان عربی (مباحث افعال و ضمایر متصل به آن، مصدر، اسم فاعل، اسم مفعول و...) را با نظم و نثر توضیح داده است.

    قصیده‌سرا کیست؟

    محقق کتاب، ناصر حسین علی، نوشته است: سیوطی، اسم شاعر این قصیده را نیاورده است و من هرچه جستجو کردم، نام و نشان این قصیده‌سرا را نیافتم[۱].

    هدف و روش

    • جلال‌الدین سیوطی، نوشته است: این، تعلیقات و توضیحاتی لطیف است که بر قصیده کافیه در علم تصریف، برای علاقه‌مندان به‌صورت املا بیان کردم و فقط به روشن کردن مبانی و توضیح معانی مقصود از آن، بسنده نمودم[۲]. سیوطی، در پایان کتاب، تأکید کرده است که این شرح را در 3 جلسه گفته و شاگردان نوشته‌اند و آخرین جلسه در روز سه‌شنبه 17 محرم سال 884ق، بوده است و به جهت فراوانی درخواست علاقه‌مندان و فقدان شرح مناسب، این کار را پذیرفتم و روش گزیده‌گویی را برگزیدم؛ چون «خير الكلام ما قلّ و دلّ و لم يملّ»[۳].
    • محقق کتاب، ناصر حسین علی، با بیان این مطلب که این قصیده، کافیه نامیده شده، زیرا در رویّ کاف سروده شده است، افزوده است: شکی در صحت انتساب این شرح به سیوطی نیست و از جمله، این موضوع را حاجی خلیفه هم بیان و تأیید کرده است؛ البته فقط یک نسخه خطی دارد و شامل همه مباحث علم صرف نمی‌شود[۴].

    ساختار و محتوا

    این کتاب، از 6 باب به‌ترتیب ذیل تشکیل شده است:

    1. مقدمات تصریف؛
    2. بناهای افعال؛
    3. مثال‌های فعل و احکام آن؛
    4. برخی از احکام نون تأکید ثقیله و خفیفه؛
    5. ضمایر و اتصال آن به افعال؛
    6. اسم‌هایی که با افعال پیوند دارند (مصدر، اسم فاعل، صیغه مبالغه، اسم مفعول و افعل تفضیل و...).

    نمونه مباحث

    نون تأکید شدیده (ثقیله)، به همه صیغه‌های فعل مضارع ملحق می‌شود و درنتیجه، آخرش باید مفتوح شود؛ چون ترکیب این نون با فعل مضارع شبیه ترکیب «خمسَةَعشرَ» است (که هر دو جزء آن مبنی بر فتح می‌باشد)؛ مانند: «لَنَبلُوَنَّ» (بقره: 155)[۵].

    پانویس

    1. ر.ک: مقدمه محقق، ص14
    2. ر.ک: مقدمه نویسنده، ص21
    3. ر.ک: متن کتاب، ص63
    4. ر.ک: مقدمه محقق، ص3-4
    5. ر.ک: متن کتاب، ص42

    منابع مقاله

    مقدمه و متن کتاب.

    وابسته‌ها