طالب آملی
| طالب آملی | |
|---|---|
 | |
| ولادت | 987ق |
| محل تولد | یکی روستاهای آمل |
| رحلت | 1036ق |
| اطلاعات علمی | |
| برخی آثار | کلیات اشعار ملک‌الشعراء طالب آملی |
طالب آملی (987- 1036ق)، از شاعران فارسی زبان اواخر قرن دهم و اوایل قرن یازدهم و صاحب دیوان اشعار است.
ولادت و زادگاه
تاریخ تولد و زادگاه اولیه وی را هیچیک از تذکره‌نویسان متعرض نشده‌اند. طالب در آثار خویش به تصریح خود را روستازاده و زادگاه خویش را در یکی از روستاهای آمل می‌داند ولی نام این روستا تا به‌حال به‌تحقیق دانسته نشده است[۱].
وی نخستین چکامه موجود در دیوانش را که به سن بیست سالگی سروده، در مدح میرابوالقاسم، فرزند میرعزیزخان، برادرزاده خیرالنساء بیگم، مادر شاه عباس کبیر است که در سال 1007ق از طرف میزرا شفیع خراسانی، ملقب به میرزای عالمیان حاکم مطلق مازندران، به عنوان حکومت آمل منصوب شده بود، می‌باشد که حال اگر طالب را به موجب همین قصیده که خود را بیست ساله معرفی نموده، با زمان حکومت میرابولقاسم ممدوحش مقایسه ضمنی تاریخی نماییم، می‌توانیم به حدس قریب به تقریب، تاریخ تولد وی را در سال 987ق بدانیم[۲].
ممدوحان
در دیوان طالب، دو چکامه و یک ترکیب‌بند در مدح ابوالقاسم و یک قصیده در مدح میرزا شفیع خراسانی، ملقب به میرزای عالمیان که از طرف شاه عباس، سمت حکومت و وزارت مازندران را داشته، موجود می‌باشد[۳].
عزیمت از آمل به کاشان، اصفهان و هند
در دوران حکومت میزرا محمدشفیع خراسانی در مازندران و حکمرانی میرابوالقاسم در آمل، به علت نظارت‌های دقیقی که از طرف میرزا محمدشفیع در امر اخراجات و خاصه خرجی‌های دست نشاندگان او می‌شد، آنطور که باید و شاید به وضع زندگی و امرار معاش طالب از جانب ممدوحان او رسیدگی نمی‌شد و او همیشه در تنگدستی و محرومیت، روزگار جوانی خود را می‌گذراند؛ لذا برای ترفیع حال و کسب و شهرت، مصمم گردید که ترک دیار آبا و اجدادی خوش نموده و در طالب ممدوحی که بتواند رضای خاطرش را فراهم سازد، روی به جانب کاشان و اصفهان کرده و پس از آن، رهسپار هند گردید[۴].
وفات
در تاریخ وفات وی، مطالب مختلفی گفته شده است، به‌طوری‌که تاریخ وفات وی را برخی 1040ق و برخی نیز، 1036ق ذکر کرده‌اند[۵].
آثار
از وی دیوان اشعاری به یادگار مانده که به همت شهاب طاهری منتشرشده است.
پانویس
منابع مقاله
آملی، طالب، «کلیات اشعار ملک الشعراء طالب آملی»، به اهتمام شهاب طاهری، تهران، کتابخانه سنایی.