ابن شعار، مبارک بن احمد
ابن شَعار، ابوالبرکات کمالالدین، مبارک بن احمد بن حمدان موصلی (۵۹۳ ـ ۶۵۴ق/ ۱۱۹۶ ـ ۱۲۵۶م)، ادیب و مورخ.
تولد و وفات
وی در صفر 593ق در موصل زاده شد و در جمادلی الآخر654ق در حلب درگذشت.
از جزئیات زندگی و استادان و آموختههای او هیچ اطلاعی در دست نیست. تنها میدانیم که در ۶۲۸ ق در اربل منصبی دیوانی داشته است.
آثار
شهرت وی عمدتاً ناشی از کتاب:
1- عقودالجمان فی شعراء هذا الزمان است.
ابنفُوَطی روایت میکند که ابنشعار مدت ۵۰ سال در سفر و حضر به گردآوری شرح احوال و گزیدۀ اشعار شاعران عصر خویش مشغول بوده است.
از روایات منابع چنین برمیآید که وی برای آگاهی از شرح حال و آثار شاعران و بزرگان عصر خویش که احیاناً برخی از آنان مناصب حکومتی نیز داشتند، اغلب خود به دیدار آنان میشتافته تا از زبان ایشان شرح حال و گزیدهای از اشعارشان را بشنود و در کتاب خود بیاورد. برخی از این ملاقاتها را ابنفوط و یونینی نقل کردهاند.
وی ظاهراً با ابن خلکان که معاصر او بوده، دوستی و همنشینی داشته و بیشک به همین دلیل ابن خلکان او را «صاحبنا» خوانده است
ابن شعار نخست ذیلی به معجمالشعراء مرزبانی با عنوان:
2- تحفه الوزراء نگاشت و در آن به شرح حال و آثار شاعران تا ۶۰۰ ق / ۱۲۰۳ م پرداخت. و پس از اتمام آن در ۶۳۱ق به تألیف عقودالجمان پرداخت و در آن به گفتۀ خود وی شرح حال و آثار شاعرانی را نوشت که سدۀ ۷ ق را درک کرده بودند. از این رو نظر بروکلمان که تحفهالوزراء را با عقودالجمان یکی انگاشته، صحیح به نظر نمیرسد.
عقودالجمان که مورد استفادۀ مؤلفانی چون ابن صابونی، ابنابیالوفا، ابن فوطی و حتی ابن خلکان بوده، در ۱۰ جلد و به ترتیب حروف الفبا نوشته شده است. نسخهای از آن، بجز جلدهای ۲ و ۸، به شمارههای ۲۳۲۳ تا ۲۳۳۰ در کتابخانۀ اسعد افندی موجود است.
در پارهای مآخذ دو اثر مختلف به نامهای عقودالجمان فی شعراءِ هذا الزمان و قلائد الجمان فی فرائد شعراء هذا الزمان به وی نسبت داده شده، اما با توجه به اینکه مؤلف خود در مقدمۀ عقودالجمان آن را قلائدالجمان فی فرائد شعراء هذا الزمان نامیده، چنین به نظر میرسد که یک اثر دو عنوان یافته، ولی نام عقودالجمان شهرت بیشتری پیدا کرده است. یونینی نیز کتابی به نام قلائدالفرائد را به ابنشعّار نسبت داده که آن هم ظاهراً همین اثر است. حاجی خلیفه و بغدادی تذکرهای را نیز در ۱۲ جلد به ابنشعار نسبت دادهاند که در هیچ یک از منابع کهن اشارهای به آن نشده است[۱].
پانویس
- ↑ حشمتپسند، بشری، ج4، ص86
منابع مقاله
حشمتپسند، بشری، دائرهالمعارف بزرگ اسلامی زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرهالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377