معارف و عقاید 7
معارف و عقاید 7 | |
---|---|
پدیدآوران | برنجکار، رضا (نويسنده)
رضوی، رسول (نويسنده) مرکز مدیریت حوزه های علمیه، دفتر تدوین متون درسی حوزه های علمیه (سایر) |
سال نشر | 1399ش |
چاپ | 2 |
شابک | 978-622-6163-23-1 |
زبان | فارسی |
تعداد جلد | 1 |
نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
معارف و عقاید7: جهانشناسی و انسانشناسی تألیف رضا برنجکار و رسول رضوی (معاصر)، به مرحله دوم از آموزش علم کلام اختصاص دارد و تلاش شده است که یک دوره نسبتاً جامع، نه لزوماً کامل، از مباحث جهانشناسی و انسانشناسی در این اثر گنجانده شود.
این کتاب، که به عنوان بخشی از نظام آموزش جدید حوزههای علمیه تدوین شده، عصاره مجموعهای از آثار قدیم و جدید در این رشته است. نظر به اینکه در نظام جدید، محتوای دروس متناسب با سه سطح مخاطبان، به سه مرحله «آشنایی»، «شناخت» و «تسلط» دستهبندی شده است، ناگزیر در این کتاب نیز میزان آشنایی مخاطبان رعایت شده است.[۱]
کتاب مشتمل بر 32 درس است که 17 درس آن در بحث جهانشناسی و 15 درس در بحث انسانشناسی مطرح شده است. رواج استفاده از اصطلاح «جهانشناسی» بهعنوان سرفصل یکی از مباحث کلامی به دوره معاصر برمیگردد و در کتابهای کلامی قدیم این اصطلاح به کار نرفته است.[۲] در اصطلاح به شناخت ما سوی الله یعنی ارکان جهان و روابط حاکم بر آنها، درگذشته و حال و آینده «جهانشناسی» میگویند.[۳] نویسندگان جهانشناسی را به وحیانی، فلسفی، عرفانی و علمی تقسیم کرده و هر یک را توضیح دادهاند.[۴] در ادامه مباحث جهانشناسی، عالم غیب و شهادت، دورههای آفرینش جهان، آسمانها، کرسی، عرش، لوح و قلم، ملائکه و جن موردمطالعه قرار گرفته است. .[۵] در آخرین مبحث نیز هشت قانون اسباب و مسببات، تسخیر طبیعت برای انسان، امداد، ابتلاء و امتحان، تغییر سرنوشت بهخاطر تغییر روش، اجل، تجسم عمل و مرگ بهعنوان قوانین تکوینی جهان هستی معرفی شده است.[۶]
منظور از انسانشناسی «انسانشناسی دینی» است؛ یعنی بررسی آنچه اسلام درباره انسان بیان کرده است.[۷] یکی از دلایل اهمیت انسانشناسی این است که میتواند مقدمه خداشناسی باشد.[۸] ارتباط انسانشناسی با موضوعاتی چون خداشناسی، راهنماشناسی، معاد و معنای زندگی، همچنین معرفی مکاتب انسانشناسی، آفرینش انسان، اقسام روح و تمایز روح و نفس، اختیار، کرامت و سعادت و شقاوت انسان از دیگر موضوعات مرتبط با انسانشناسی که نویسنده به آنها پرداخته است.
فهرست محتوا در آغاز و کتابنامه در پایان کتاب درج شده است.
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.