أسرار التوحيد في مقامات الشيخ أبي‌سعيد (مقدمه بهمنیار)
| أسرار التوحيد في مقامات الشيخ أبي سعيد | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | محمد بن منور (نویسنده) احرار، عبیدالله بن محمود (نویسنده) |
| عنوان‌های دیگر | اسرار التوحید رساله حورائیه |
| ناشر | فردین |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1313ش. |
| چاپ | چاپ یکم |
| موضوع | ابو سعید ابو الخیر، 357 - 440ق.
تصوف نثر فارسی - قرن 6ق. |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /الف2م3 / 278/8 BP |
اسرار التوحید فی مقامات الشیخ ابی سعید، نوشته محمد بن منور بن ابی سعید بن ابی‌طاهر بن ابی سعید ابی الخیر -از نواده های ابوسعید- بوده که با مقدمۀ احمد بهمنیار چاپ شده است. اين كتاب -كه نمونه نثر قرن ششم هجرى مى‌باشد -با یک مقدمه و در سه باب تنظیم شده است و آغاز و میانه و پایان زندگی ابوسعید را در خود جای داده است. مصنف بسیاری از گفته‌ها و اشعاری را که بر زبان ابوسعید رفته، گردآوری و نقل کرده است.[۱]این کتاب انشایی روان و منسجم دارد و در دورهٔ اوج نثر مصنوع شکل گرفته؛ ولی فقط در مقدمه مصنوع است و متن در ردیف نثر مُرسَل جای دارد. بنياد کتاب -مانند اغلب زندگى‌نامه‌هاى مشايخ تصوف- بر روايات شفاهى يا كتبى رايج در میان اهل خانقاه و ارباب تصوف استوار شده است.[۲]
اسرار التوحید به عنوان یک سند برجسته تاريخ تصوف ایران و منبع درجه یک در باب زندگى‌نامه و اقوال بسيارى از مشايخ تصوف خراسان به شمار مى‌رود به گونه‌ای که پژوهش دربارۀ شكل‌گيرى، پيدايش و تكامل عرفان خراسان نیازمند آگاهی از داده‌های این کتاب است. از این رو، این کتاب یکی از برجسته ترین منابع تاریخ عرفان ایران و یکی از مهم ترین اسناد تاریخ اجتماعی این سرزمین، در یکی از مهم‌ترین ادوار تاریخ ایران نیز به شمار می‌رود.[۳]همچنین، یکی از عالی‌ترین نمونه‌های خلاقیت هنری و ادبی در زبان فارسی و یکی از اسناد درجه یک تاریخ اجتماعی ایران و تاریخ تصوف و عرفان ایرانی است. این کتاب به لحاظ ارزش هنری و مهارت نویسنده در شیوه های گوناگونِ بیان و شیوه داستان‌پردازی و انتخاب کلمات، در قله‌های میراث ادبی زبان فارسی قرار دارد. حتی اگر کسی محتوای آن را -که بیشتر عرفان و زندگی‌نامه صوفیان است- با دیده انکار بنگرد، نمی‌تواند چیره‌دستی شگفت‌آور نویسنده را در اسلوب های بیان هنری منکر شود.[۴]
این نسخه از کتاب نسبت به نسخه های گوناگون، بویژه نسخۀ ژوکوفسکی- از مزیت عامه‌پسندتری برخوردار است.[۵]
رسالۀ حورانیه
نوشتۀ عبیدالله بن محمود شاشی –معروف به خواجۀ احرار است. این رساله در شمار ۱۲ رساله‌ای است که در شرحی بر رباعی حورائیه ابوسعید ابوالخیر نوشته شده و داستان آن شعر در کتاب اسرار التوحید آمده است؛ رباعیه: حورا به نظارۀ نگارم صف زد - رضوان به تعجب کف خود بر کف زد - یک خال سیه بر آن رخان مطرف زد - ابدال ز بیم، چنگ در مصحف زد. این بیت‌ها را ابوسعید برای درمان بیماری استاد ابوصالح سرود که بر تن او بستند و درجا درمان شد . نویسنده حوراء را جماعت حوریان و غیر آنها، نگار را روح انسانی ای که محبوب خداوند است، رضوان را عقل، خال را خواری و انکسار یا فقر حقیقی، ابدال را قوای انسانی، مصحف را حقیقت انسانی، چنگ زدن را درآویختن انسان با علو رتبۀ روح تفسیر کرده است.[۶]
تفسیر و تأویل سیمبولیسم زبان این رباعی -که این همه کتاب و رساله در مورد آن نوشته شده از قرن نهم و چند تفسیر و تأویل در قرن دهم تألیف یافته و همان طوری که مشهود و مشخص است- زبان عرفان عملی تصوف ایران نیست. این دوره، دورۀ گسترش این‌گونه تفسیر‌ها از کلمات و اعداد است، یعنی اوج نهضت حروفی و دورۀ کمال در نشر عقاید ابن عربی که حاوی عرفان نظری (علمی) بود و عرفان عملی را دربرنداشت.[۷]
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه کتاب
- متن کتاب.
- هما اسلامی - عزیزالله توکلی کافی آباد، «نقد صورتگرایانه شگردهای زبانی در اسرار التوحید و تاثیر آن در هنر و تمدن اسلامی قرون پنجم و ششم ایران»، مطالعات هنر اسلامی » زمستان 1400، شماره 43
- قدرت الله، طاهری، «بازی‌های طنزآمیز زبانی ابوسعید در اسرار التوحید»، نشریه پژوهشهای ادبی: ادبیات و زبان‌ها، زمستان 1382، شماره 2.
- علی رضائی‌نژاد، «حورائیه ی شیخ ابو سعید ابی الخیر»
- اسماعیل حاکمی، «سیری در رساله های حورائیه شرح یک رباعی از ابوسعید ابوالخیر»، دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران سال بیست و ششم پاییز 1367 شماره 1 و 2 و 3 و 4 (پیاپی 105تا 108)
http://ensani.ir/fa/article/313725