ابوعبیده، معمر بن مثنی
| نام | ابوعبیده، معمر بن مثنی |
|---|---|
| نام های دیگر | ابو عبیده، معمر بن المثنی
معمر بن المثنی تیمی، معمر بن مثنی ابی‌عبیده، معمر بن مثنی |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 209 هـ.ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | مجاز القرآن / نوع اثر: کتاب / نقش: نويسنده
ايام العرب قبل الإسلام / نوع اثر: کتاب / نقش: نويسنده |
| کد مولف | AUTHORCODE2829AUTHORCODE |
«ابوعبيده، معمر بن مثنى»، راوى و لغت‌شناس بزرگ اوايل عصر عباسى است. از زندگى ابوعبيده به‌رغم شهرت بسيارش آگاهى اندكى در دست است و منابع كهن در اين باره به اطلاعاتى مختصر بسنده كرده‌اند.
اصل و نسب ابوعبيده، به‌درستى روشن نيست، اما در اينكه نياى وى ايرانى و از يهوديان باجروان (در بين‌النهرين) بوده تقريباً ترديدى نيست. خود در روايتى به يهودى بودن اجدادش اشاره كرده است.
جدّ وى به دست عبيدالله بن معمر تيمى، از نوادگان ابوبكر اسلام آورد. از همين رو ابوعبيده را از موالى تيم بن مره (تيره‌اى از قريش) شمرده‌اند. به گفته‌اى وى به «سبخت» كه گاه در منابع به «سخت» و «نسخت» تصحيف شده، ملقب بوده است، اما به نظر مى‌رسد «سبخت» در اصل همان سيبخت (به ياى مجهول) باشد كه در پهلوى مركب از دو كلمه سى (سه) و بخت (بُختن: رستگار كردن) است و بر تثليث مسيحيت، يا بر 3 اصل زردشتى دلالت داشته است. بااين‌حال، ابوالفرج او را نامى يهودى مى‌داند كه دشمنان ابوعبيده براى اشاره به دين اجدادش بر وى نهاده‌اند؛ ازاين‌رو، وى اين لقب را نمى‌پسنديد.
در تاريخ ولادت ابوعبيده اختلاف است؛ ابن نديم آن را 114ق و يغمورى، 112ق، نوشته است. برخى نيز 110ق را ترجيح داده‌اند. با توجه به اينكه فرزندان عبيدالله بن معمر در آن روزگار بر بصره حكم مى‌رانده‌اند، مى‌توان پنداشت ابوعبيده كه از موالى آنان بوده، در بصره به دنيا آمده و در همان جا پرورش يافته است. بصره در آن روزگار از پررونق‌ترين مراكز علم و ادب بشمار مى‌رفت و مشهورترين دانشمندان عصر در آنجا گرد آمده بودند؛ ازاين‌رو، ترديدى نيست كه ابوعبيده در بصره تحصيلات خود را آغاز كرده است، به‌ويژه كه اغلب استادانش، چنان‌كه خواهيم ديد، بصرى بوده‌اند. در منابع كهن از كسان بسيارى به‌عنوان شيخ يا استاد ابوعبيده ياد شده است و همچنين كسانى كه وى از آنان روايت شنيده، بسيار متعددند. از مشهورترين استادان وى ابوعمرو بن علا، مؤسس مكتب نحوى بصره، يونس بن حبيب، رؤبة بن عجاج، ابويعقوب ثقفى، اخفش اكبر، قتادة بن عامه و هشام بن عروه را مى‌توان نام برد. از ديگر استادان وى كه درخور توجه است، مردى است به نام عمر كه احتمالاً ايرانى بوده و اطلاعات بسيار گسترده‌اى در باره تاريخ ايران قبل از اسلام داشته است و به همين سبب او را عمر كسرى ناميده‌اند. او احتمالاً همان عمر بن فرخان است كه ابن نديم او را از مترجمان آثار پهلوى به عربى دانسته است. ابوعبيده بر اساس رواياتى كه از اين شخص شنيده بود، كتاب «أخبار الفرس» را تدوين كرد. اين اثر يكى از مآخذ عمده مسعودى در نقل و شرح اخبار پادشاهان ايران قبل از اسلام بوده است.
ابوعبيده پس از آنكه در مكتب برجسته‌ترين دانشمندان روزگار خود در علوم گوناگون شعر و لغت و انساب و اخبار مهارت يافت، مجالس درس خود را در بصره تشكيل داد. شاگردان بى‌شمارى به حلقه درس او روى آورده‌اند كه نام بيش از 60 تن از آنان در منابع آمده است. از مشهورترين شاگردان او جاحظ، ابونواس، ابن مناذر، ابن سلام جمحى، خليفة بن خياط، ابوحاتم سجستانى، ابوعثمان مازنى، اثرم، ابن اعرابى، ابن هشام، ابن سعد، ابن شبّه، ابن حبيب، ابن نطاح، ابن سكيت و ابوعبيد قاسم بن سلام را مى‌توان نام برد.
ابوعبيده در سال 188ق، به دعوت فضل بن ربيع، وزير هارون‌الرشيد، به بغداد رفت و رسماً در زمره نديمان هارون‌الرشيد درآمد و او را به استادى خود برگزيد و برخى آثارش را از وى فراگرفت. ابوعبيده در طى اين مدت، مجالس درسى در بغداد تشكيل داد و افزون بر تدريس به تأليف نيز پرداخت. مدت اقامت وى در بغداد به‌درستى روشن نيست، اما احتمالاً وى تا پايان خلافت هارون (193ق) در آنجا به سر برده است. ابوعبيده سفرى نيز به فارس كرده كه به‌درستى معلوم نيست در چه زمانى بوده است. تنها گفته‌اند به قصد ديدار با موسى بن عبدالرحمن هلالى روانه آن ديار شد.
در تاريخ مرگ ابوعبيده اختلاف نظر فراوان است، اما در اينكه وى عمر طولانى يافته، ترديدى نيست. تاريخ وفات او را بين 208 تا 213ق، ذكر كرده‌اند. در چگونگى مرگ او نيز چند روايت ترديدآميز در دست است. در يكى از آنها، از زبير بن بكار نقل شده كه ابوعبيده به دست محمد بن قاسم بن سهل نوشجانى مسموم شده است. در گزارش ديگرى نيز ابوعبيده در بستر بيمارى، خود تلويحاً به اين امر اشاره كرده است.
در باره مذهب ابوعبيده در منابع كهن اختلاف است. برخى او را از اباضيان و برخى ديگر از صفريان دانسته‌اند، اما هيچ‌كدام در خارجى بودن وى ترديد نكرده‌اند.
ابوعبيده را بايد به‌حق از پيشگامان نهضت گردآورى تدوين اشعار و اخبار عرب دانست كه از نيمه دوم سده 2ق آغاز شد و تا اواخر سده 3ق در شهرهاى بصره، كوفه و بغداد ادامه داشت. با ظهور او و اصمعى كه هر دو از شاگردان ابوعمرو بن علا و از استادان مكتب بصره بودند، روايت شعر و اخبار و نوادر عرب به دوران تازه‌اى گام نهاد.
آثار
ابوعبيده بيش از 200 اثر در زمينه‌هاى مختلف تأليف كرده كه اينك جز شمارى اندك از آنها در دست نيست.
1. الأيام (شرح وقايع و جنگ‌هاى تاريخى قبايل عرب قبل از اسلام)؛
2. تسمية أزواج النبي؛
3. الخيل؛
4. الديباج؛
5. العققة و البررة؛
6. مجاز القرآن؛
7. النقائض (يا نقائض جرير و الفرزدق)؛
8. إعراب القرآن.
منابع مقاله
دايرةالمعارف بزرگ اسلامى، ج 5، ص 711، زير نظر كاظم موسوى بجنوردى، تهران، 1378، مقاله عنايت‌الله فاتحى‌نژاد.
وابسته‌ها
مجاز القرآن / نوع اثر: کتاب / نقش: نويسنده
ايام العرب قبل الإسلام / نوع اثر: کتاب / نقش: نويسنده
مجاز القرآن / نوع اثر: کتاب / نقش: نويسنده