مثنوی (دسوقی)
| مثنوی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | مولوی، جلالالدین محمد (نویسنده) دسوقی‌شتا، ابراهیم (شارح و مترجم) |
| عنوان‌های دیگر | مثنوی. عربی |
| ناشر | المجلس الأعلی للثقافة |
| مکان نشر | [مصر - قاهره] |
| سال نشر | 1418-1416ق. = 1997-1996م. |
| چاپ | چاپ یکم |
| موضوع | شعر فارسی - قرن 7ق. - ترجمه شده به عربی |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 6 |
| کد کنگره | /آ33 / 5298 PIR |
مثنوی(دسوقی) تعریب(ترجمه از فارسی به عربی) مثنوی معنوی مولانا جلالالدین رومی است در 6 جلد توسط ابراهیم دسوقی شتا.
مثنوى جلالالدین محمد بلخى به درخواست شاگردش حسام‌الدین حسن چلبى در سال‌هاى 662 تا 672ق نوشته شد. مثنوی معنوی از 26000 بیت و شش دفتر تشکیل شده و مولوی در آن در ضمن 424 داستان به شیوه تمثیل و در قالب شعری مثنوی، سختى‌هاى انسان در راه رسیدن به خدا را بیان مى‌کند.
به دلیل اهمیت این کتاب، ترجمه‌های مختلفی از آن به عربی صورت گرفته که ترجمه‌های دانشگاهی آن از اعتبار بیشتری برخوردارند. ترجمه حاضر که توسط دکتر ابراهیم دسوقی شتا انجام شده از ترجمه‌های دانشگاهی مثنوی است که در 1988 در قاهره انجام شده است.[۱] ترجمه دسوقی، را به دلیل شتاب بسیار، و شاید هم بضاعت ادبی او در قیاس با ترجمه کفافی، ضعیف و کم‌جان دانسته‌اند. بیشتر یک ترجمه واژه به واژه است که البته برای ما، چون به خود کلام مولانا نزدیک است، این ضعف چندان به چشم نمی‌آید.
طبق نظر نگارنده پایان‌نامه‌ای که در دانشگاه تهران با عنوان «نقد ترجمه دفتر اوّل و دوم مثنوی به زبان عربی از ابراهیم دسوقی شتا و محمد کفافی» با روش توصیفی ـ تحلیلی به نقد و بررسی ترجمه دفتر اوّل و دوم مثنوی مولانا پرداخته است، در این کتاب: مترجمان با وجود آشنایی با زبان فارسی، گاه در فهم و ترجمه ضرب المثل ها، کنایه‌ها و استعاره‌ها، اصطلاحات و عبارات خاصّ عرفانی و نیز در انتقال مضمون و معادل‌یابی واژگان دچار اشتباه شده‌اند. همچنین عواملی از قبیل شواهد مربوط به قرآن و حدیث، لغات نامأنوس، حذف و افتادگی‌ها و اشتباهات تایپی، از جمله عوامل تأثیرگذار بر عدم انتقال درست پیام از زبان مبدأ به زبان عربی بوده است. در این اثر، مترجمان بیشتر درگیر ترجمه‌ای تحت اللفظی بوده‌اند، از طرفی چون زبان مادری آنان فارسی نبوده در بیشتر مواقع در درک صحیح منظور مولانا بویژه(کنایه ها، استعاره ها، اصطلاحات و رموز عرفانی) موفق نبوده‌اند.[۲]
پانویس
منبع مقاله
- پایگاه اینترنتی کتابخانه، موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی
- پایگاه اینترنتی دانشگاه تهران، بخش پایان‌نامه‌ها