حلبی، علی بن ابراهیم

نام	حلبی، علی بن ابراهیم
نام‎های دیگر	حلبی، نورالدین علی بن ابراهیم نورالدین الحلبی حلبی، ابوالحسن نورالدین علی بن برهان‌الدین ابراهیم قاهری، ابی‌الحسن علی بن برهان‌الدین ابراهیم حلبی، ابی‌الفرج علی بن ابراهیم
نام پدر	ابراهیم
متولد	975ق
محل تولد	مصر
رحلت	آخر شعبان سال ۱۰۴۴ق
اساتید	محمد بکری محمد میمونی امام علی ‌بن غانم مَقْدسی حنفی سالم سَنْهوری مالکی
برخی آثار	السيرة الحلبية فراید العقود العلویه علی شرح الازهریه
کد مؤلف	AUTHORCODE01532AUTHORCODE

برای دیگر کاربردها، حلبی (ابهام زدایی) را ببینید.

ابوالفرج نور‌الدين على بن ابراهیم (برهان‌الدين) بن احمد حلبى قاهرى (975-1044ق)، مورخ، ادیب، فقیه شافعی مذهب، عالم علوم عقلی و نقلی و خصوصاً حدیث و تفسیر و تصوف در سده یازدهم و مؤلف كتاب «انسان العيون فى سيرةالامين المأمون» معروف به «السيرة الحلبية»

ولادت

حلبى به سال 975ق در مصر متولد شد اما خاندانش اهل حلب بودند.

بسیاری از طالبان علم نزد حلبی می‌رفتند و از محضرش بهره می‌بردند. در عین‌حال، وی در میان مردم به حسن خلق و حلم شهرت داشت و شوخ‌طبع بود.

اساتید

حلبی سالها ملازم شمس رَمْلی بود و از وی روایت کرد، همچنین، نزد استادانی تلمذ کرد که برخی شافعی‌ مذهب بودند، همچون محمد بکری، محمد میمونی، و نیز استادانی از سایر مذاهب نظیر امام علی ‌بن غانم مَقْدسی حنفی، سالم سَنْهوری مالکی، محمد بن ترجمان حنفی، محمد زَفْزاف حنفی، و عبدالمجید خَلیفه حنفی.

شاگردان

حلبی دارای رتبه اجتهاد در مذهب و مجوز صدور فتوا و از استادان و مشایخ مدرسه صلاحیه مصر بود. این مدرسه را سرآمد مدارس مجاور مرقد امام شافعی در قاهره خوانده‌اند. او شاگردان بسیاری تربیت کرد که از آن‌جمله شَبْرامَلَّسی و محمد وسیمی بودند.

وفات

حلبی در آخر شعبان سال ۱۰۴۴ در قاهره وفات یافت و در مقبره «مجاورین» دفن شد.^[۱]

آثار

برخى آثار او عبارتند از: زهر المزهر كه تلخيص كتاب «مزهر» سيوطي است، مطالع البدور در ادبيات عرب، غاية الإحسان فيمن لقيته من أبناء الزمان، اعلام الطراز المنقوش في محاسن الحبوش، حاشية على شرح المنهج در فقه شافعى، فرائد العقود العلوية في حلّ ألفاظ شرح الأزهرية؛ النصيحة العلوية في الطريقة الأحمدية، عقد المرجان فيما يتعلق بالجان، ملح الشيخ الأكبر، النفحة العلوية.