فناری، محمد بن حمزه
محمدبن حمزه فنارى، معروف به «فنارى»، «ابن الفنارى»، «علامه فنارى» و لقبش «شمس‌الدين»، اهل روم و حنفى مذهب است. پدرش حمزة بن محمدبن محمد، از علماى بزرگ عثمانى در قرن نهم هجرى است. در تمام علوم متداول آن زمان از جمله معانى و بيان، هيئت و قرائات، بى‌نظير و در رشته تخصصى‌اش (احاطه به تمام علوم عقلى، نقلى و عربى) رئيس علمى بود.
| نام | فناری، محمد بن حمزه |
|---|---|
| نام های دیگر | اب‍ن‌ال‍ف‍ن‍اری، محمد بن حمزه
فناری، ش‍م‍س‌ال‍دی‍ن محمد ف‍ن‍ری، ش‍م‍س‌ال‍دی‍ن محمد محمد ال‍ف‍ن‍اری |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 834 ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | مفتاح الغیب و شرحه مصباح الانس |
| کد مؤلف | AUTHORCODE04881AUTHORCODE |
وى در بيروت، بروسه و قسطنطيه، منصب قضاوت داشت و در امور دولتى، غالبا مشاور بود. در امور شرعيه بسيار اهتمام داشت تا جائى كه در يك قضيه‌اى، شهادت پادشاه وقت را كه ناحق بود، رد كرد. وى در زمان سلطان بايزيدخان (791-804ق) و چلبى سلطان محمدخان (816-824ق) زندگى مى‌كرد و بسيار مورد احترام در نزد اين سلاطين و ساير پادشاهان در تمام دوران زندگیش بود. او به منصب «شيخ‌الاسلامى» مفتخر است. به نقل عده‌اى، او اولين كسى است كه به اين مرتبه (شيخ‌الاسلام) نائل شده است. غير از اساتيد بزرگى كه نامشان در تاريخ نيست، 2 نفر از اساتيد او، علاءالدين اسود (شارح مغنى) و جمال‌الدين آقسرايى است.
تأليفات
- مصباح الانس
- الفوائد الفنارية
- فصول البدايع لاصول الشرايع
- عويصات الافكار فى اختيار اولى الابصار
- انموذج العلوم
- تفسير الفاتحة
فنارى، پسرى داشت بنام محمد شاه كه او از بزرگان حنفيه و در زمان خودش بى‌نظير بود. وى در سال‌هاى آخر عمرش نابينا و در سن 84 سالگى از دنيا رفت.
منابع مقاله
وب سايت اعلام.