المحب و المحبوب و المشموم و المشروب
| المحب و المحبوب و المشموم و المشروب | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | سری الرفاء، سری بن احمد (نويسنده) ذهبی، ماجد حسن (محقق) |
| سال نشر | 1407ق - 1986م |
| چاپ | 1 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 4 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
المحب و المحبوب و المشموم و المشروب اثر سری بن احمد رفاء (متوفی 362ق)، برگزیدهای است از اشعار طیف وسیعی از شاعران عرب، در موضوعات مختلف عاشقانه احساسبرانگیز.
این کتاب در 25 باب با موضوعاتی از قبیل لباس و انواع آن، خوش اخلاقی، شمایل، بازار، بدن انسان و اندام آن مانند صورت، گردن،...تنظیم شده است[۱].
کتاب حاضر، مجموعهای است از قطعات شعری کهن که بهخوبی انتخاب و برگزیده شدهاند. این اشعار تا حد زیادی ظرافت و لطافت معنا، خلوص و سهولت تلفظ و شیرینی ترکیبها را درهمآمیخته و زیبایی و آنچه از نظر سلاست اوزان و برازندگی بحرهای شعری وجود دارد را در خود جایدادهاند[۲].
نویسنده، تعداد زیادی از شعرا را معرفی کرده است که بیش از سیصد تن میرسند. نکته قابلتأمل اینکه این شاعران، همگی از یکطبقه و یک نسل و یا یک شهر نیستند، بلکه شاعرانی از نسلهای و طبقات مختلفی هستند که تا شاعران عصر جاهلیت را شامل میشود. از لحاظ محدوده جغرافیایی نیز این شاعران محدود نبوده و شامل شاعرانی از همه کشورهای دولت اسلامی، شرقی و غربی مانند شبهجزیره عربستان، شام، عراق، اصفهان، گرگان، سرزمین کنعان، مغرب، اندلس و از دیگر کشورهای اسلامی هستند. همچنین همگی ایشان، از شاعران معروف و نامدار نیستند، بلکه در میان آنها، شاعران گمنامی وجود دارد که در غیر این کتاب، نامی از ایشان برده نشده و نام و شعرشان، منحصر به همین کتاب است[۳].
این کتاب مملو از مجموعهای بزرگ از اشعار زیبایی است که یافتن آنها در منابع چاپی و خطی دیگر، بسیار دشوار است. برخی از این اشعار، به شاعران مشهوری مانند عطوی، ابن میاده، حسین بن ضحاک، خالد کاتب، صنوبری، زهی، نامی، ناشی، ابن کیغلا، ابن لنکاک و دیگران نسبتدادهشده و برخی از آنها به هیچ شاعری نسبت داده نشده است[۴].
آنچه در این کتاب آمده است، بهخوبی میتواند جنبههای مختلف زندگی فرهنگی و روش فنی و ذوق ادبی نویسنده آن را آشکار نموده و آن را در اختیار پژوهشگران قرار دهد[۵].
نویسنده مطالب و اشعار منتخب در کتاب خود را تا حد بسیار زیادی از آنچه که معمولا نویسندگان پیرامون مسائل عاشقانه در آثار خود از قبیل پوچی، ابتذال، بهکاربردن اقوال سخیف و هرزگی دارند، حفظ نموده است و سعی داشته تا از این امور، پرهیز نماید[۶].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.