سبکشناسی زبانی شاهنامه فردوسی
سبکشناسی زبانی شاهنامه فردوسی تألیف موسی پرنیان (متولد 1345ش) و زینب شهسواری (متولد 1362ش)، پژوهشگران زبان و ادبیات فارسی؛ کتابی است که به بررسی ویژگیهای سبکی زبان شاهنامه فردوسی از جنبههای آوایی، لغوی و نحوی میپردازد. این اثر با استناد به نسخه صحیح دکتر خالقی مطلق، به تحلیل ساختار زبانی این شاهکار ادبی فارسی میپردازد.
| سبکشناسی زبانی شاهنامه فردوسی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | پرنیان، موسی (نویسنده) شهسواری، زینب (نویسنده) |
| ناشر | یار دانش |
| مکان نشر | تهران |
| سال نشر | 1393ش |
| شابک | 9786002712101 |
| موضوع | فردوسی، ابوالقاسم، 329-316؟ق. شاهنامه - نقد و تفسیر، شعر فارسی - قرن 4ق. - تاریخ و نقد |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | PIR 2395 1393س2ب |
ساختار
کتاب در چهار فصل اصلی تنظیم شده است.
گزارش کتاب
کتاب سبکشناسی زبانی شاهنامه فردوسی به بررسی نظاممند ویژگیهای زبانی شاهنامه میپردازد. فصل اول به تحلیل سطح آوایی اثر اختصاص دارد و فرایندهایی مانند انواع حذف، تخفیف، ابدال صامتها و مصوتها، اماله و تلفظهای کهن را بررسی میکند.
فصل دوم به بررسی سطح لغوی میپردازد و به تحلیل واژگان فارسی و عربی، کهنگرایی، کاربرد لغات مهجور فارسی و حروف اضافه بسیط یا مرکب در شاهنامه توجه دارد. نویسندگان نشان میدهند که فردوسی در ترکیبسازی و بهکارگیری شگردهای زبانی مهارت ویژهای داشته است.
فصل سوم به سطح نحوی اختصاص یافته و ویژگیهای دستوری کهن مانند کاربردهای خاص حرف «ی»، افعال ماضی با پیشوند «ب»، وجوه کهن ماضی استمراری و ساختارهای غیرمتعارف جمله را تحلیل میکند.
فصل چهارم به ویژگیهای شخصی سبک فردوسی میپردازد و مسائلی مانند کهنگرایی عروضی، قلب، ادغام مصوتها و دیگر مختصات سبکی منحصر به فرد شاهنامه را بررسی میکند.
این کتاب با ارائه تحلیلهای دقیق زبانی، راهگشای درک بهتر مفاهیم و مضامین شاهنامه است و به خوانندگان کمک میکند تا با ویژگیهای سبکی این اثر سترگ آشنا شوند.[۱]
پانويس
منابع مقاله
پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات