ظهیری نیشابوری، ظهیرالدین
ظهيرالدين نيشابورى (متوفای حدود 582 ق)، بر پايه گفتار راوندى در راحة الصدور و آية السرور، از بزرگان دربارى عهد سلجوقى و آموزگار دو تن از شاهزادگان اين سلسله بود كه در روزگار آخرين حاكم سلجوقى ايران؛ يعنى طغرل بن ارسلان به نوشتن سلجوقنامه دست گشاد.
| نام | ظهیری نیشابوری، ظهیرالدین |
|---|---|
| نامهای دیگر | نیشابوری، ظهیرالدین |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 582 ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | سلجوقنامه |
| کد مؤلف | AUTHORCODE03922AUTHORCODE |
برای دیگر کاربردها، ظهیری (ابهامزدایی) را ببینید.
از زندگى وى اطلاعات چندانى در دست نيست، اما روشن است كه او در دستگاه پادشاهان سلجوقى مانند طغرل و سلطان مسعود مىزيست و به گفته راوندى، معلم آنان بود و از اينرو، از مسائل روز و روىدادهاى پشت پرده آگاهى داشت. او تاريخى بسيار نيكو درباره آل سلجوق نوشت، اما با مرگ ظهيرى در 588 هجرى قمرى، به پايان نرسيد و پس از وى، ابوحامد محمد بن ابراهيم در 599 هجرى، نوشتهاى به نام «ذيلى بر سلجوقنامه ظهيرالدين نيشابورى» بر آن افزود و روىدادها را تا پايان پادشاهى طغرل سوم گزارش كرد.