المحرر في النحو

    از ویکی‌نور
    (تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
    المحرر في النحو
    المحرر في النحو
    پدیدآورانهرمی، عمر بن عیسی بن اسماعیل (نويسنده) عبدالسمیع، منصور علی (محقق)
    ناشردار السلام
    مکان نشرمصر - قاهره
    سال نشر1384ش - 1426ق - 2005م
    چاپ1
    شابک-
    موضوعزبان عربی - نحو
    زبانعربی
    تعداد جلد3
    کد کنگره
    1384 ‎‏/‎‏ﻫ‎‏4‎‏م‎‏3 6151 PJ
    نورلایبمطالعه و دانلود pdf

    المحرر في النحو، اثر عمر بن عیسی بن اسماعیل هرمی (متوفی 702ق)، کتابی است در علم نحو و اشاره به برخی غموض و ابهامات موجود در آن، که با تحقیق منصور علی محمد عبدالسمیع منتشر شده است.

    اثر حاضر، با زبان آسان و رویکرد و روش کاملی که نویسنده در نگارش آن برگزیده، تلاشی است در تلخیص و تحریر و آزادسازی علم نحو از پیچیدگی‌ها و برخی از غموض و ابهاماتی که در درون آن احساس می‌شود[۱].

    این کتاب، در شکل کلی خود، بیانگر کمک جدیدی به علم نحو است و در آن، روش تعلیمی و آموزشی و بعد تربیتی که مؤلف آن از ابتدای کار، به آن علاقه‌مند بوده، به شکلی بسیط و ساده و با لغات واضح و به‌دور از غموض و پیچیدگی و مسلح به ابزار علمی، نشان داده شده است تا تصویری تازه، از تراث ارائه دهد؛ تصویری که غیر تکراری بوده و نسخه‌ای از کتب پیش از خود نمی‌باشد[۲].

    از جمله ویژگی‌های کتاب، آن است که شواهد و امثله آن - ‌با همه تنوعش - ‌نزدیک به اصل بوده و به‌راحتی می‌توان با آنها برخورد کرده و آنها را دریافت و از آنها برای نزدیک‌تر کردن پایه‌های نظری به درک و فهم، استفاده نمود[۳].

    ویژگی دیگر کتاب را می‌توان از خلال بررسی اقدامات تحقیقی محقق آن دریافت؛ زیرا کار او صرفا تحقیق یک کتاب و معرفی آن نبوده است، بلکه اقدامات وی، جنبه‌هایی از حیات علمی یمن را آشکار ساخته و برخی از اسرار آن را، روشن می‌کند؛ لذا کتابی در اختیار خوانندگان قرار گرفته است که درخور توجه و مطالعه می‌باشد[۴].

    مطالب کتاب، در دو قسمت اصلی سامان‌دهی و تنظیم شده است: قسم نخست، در هفت فصل، به بررسی و معرفی نسخ خطی کتاب و نویسنده آن، اختصاص یافته و در قسم دوم، به ارائه متن، مطابق با نسخه تأییدشده اصلی، پرداخته شده است[۵].

    در بخشی از کتاب، به بررسی شواهد قرآنی و قرائات مورد استفاده در آن پرداخته شده است. برخی از مقاصدی که نویسنده شواهد قرآنی را به‌منظور آن به‌کار برده است، علاوه بر تدلیل بر معنی، بیان شواهد نحوی موجود در آیات، به‌صورت اعراب تفصیلی شاهد و اعراب فقط موضع استشهاد می‌باشد که برای هریک، مثال‌هایی ذکر شده است[۶].

    پانویس

    1. ر.ک: مقدمه، ج1، ص5
    2. ر.ک: همان
    3. ر.ک: همان
    4. ر.ک: همان، ص6
    5. ر.ک: همان
    6. ر.ک: متن کتاب، همان، ص75-‌77

    منابع مقاله

    مقدمه و متن کتاب.

    وابسته‌ها