دروس البلاغة مع شرحه شموس البراعة

دروس البلاغة مع شرحه شموس البراعة، نوشته حفنی ناصف، محمد دیاب، سلطان محمد و مصطفی طموم -از نویسندگان ادیب دانشگاه الازهر- است که به دست ابو الافضال محمد فضل حق رامفوری شرح شده است. این کتاب اصول و قاعده‌های فن بلاغت را توضیح داده است در عین حال، در آن از بحث و جدل‌های اضافی پرهیز شده است. کتاب بر اسلوب نیکویی تدوین گشته است و به عنوان کتاب درسی در مدارس علمیه -بویژه در هند- تدریس می‌شود.[۱]

دروس البلاغة مع شرحه شموس البراعة
دروس البلاغة مع شرحه شموس البراعة
پدیدآورانناصف، حفني (نويسنده)

دیاب، محمد (نويسنده) محمد، سلطان (نويسنده)

طموم، مصطفی (نويسنده)
سال نشر1427ق - 2007م
چاپ1
زبانعربی
تعداد جلد1
نورلایبمطالعه و دانلود pdf

این کتاب در سه محور فن بلاغت شکل گرفته است. علوم بلاغی، -یا زیباشناسی سخن یا دانش شیوا- سخنی از جملهٔ فنون ادبی است و شاخه‌های سه‌گانهٔ معانی، بیان و بدیع را دربرمی‌گیرد. علم‌ معانی‌ از بلاغت‌، یعنی‌ سخن‌گفتن‌ به‌ مقتضای‌ حال‌ و نیز معانی‌ ثانوی‌ کلام‌ گفت‌وگو می‌کند. بیان‌ دانشی‌ است‌ که‌ از آوردن‌ یک‌ معنی‌ با اسلوب‌های‌ گوناگون‌ بحث‌ می‌کند و بدیع‌ علمی‌ است‌ که‌ به‌ واسطه آن‌ ویژگی‌هایی‌ که‌ بر زیبایی‌ و ظرافت‌ کلام‌ می‌افزاید، شناخته‌ می‌شود.[۲]مؤلفان این کتاب همه زیرمجموعه های این فنون سه‌گانه را به اختصار توضیح داده اند. آنان بیشتر از شواهد قرآنی نسبت به شواهد دیگر برای توضیح قاعده‌ها بهره گرفته‌اند.[۳]پایانبخش کتاب نیز پرسش‌هایی برای محصلان علوم دینی است.[۴]

پانویس

  1. ر.ک: مقدمه کتاب، ص 7
  2. ر.ک: سکاکی، ص 6
  3. ر.ک: متن کتاب، ص 113
  4. ر.ک: همان، ص 235

منابع مقاله

  1. مقدمه کتاب
  2. سکاکی‌، یوسف‌، «مفتاح‌ العلوم»‌، ج۱، ص۶، بیروت‌، دارالکتب‌ العلمیه‌.

وابسته‌ها