منصوري في الطب
| منصوری فی الطب | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | رازی، محمد بن زکریا (نويسنده)
ذاکر، محمد ابراهیم (مترجم) بکری صدیقی، حازم (مصحح) |
| ناشر | دانشگاه علوم پزشکی تهران |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1387ش |
| چاپ | 1 |
| شابک | 978-964-8941-72-2 |
| موضوع | آموزش بهداشت - پزشکی پیشگیری - متون قدیمی تا قرن 14 - پزشکی پیشگیری - مقالهها و خطابهها - مواد غذایی - مصرف |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /ر2م8 1387 427 RA |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
منصوری فی الطب، نوشته ابوبکر زکریای رازی(313ق-251ق) است که با پژوهش و گزارۀ حازم بکری صدیقی و پژوهش و برگردان محمد ابراهیم ذاکر از زبان عربی به فارسی چاپ شده است.
طب منصوری، کناش منصوری، کتاب المنصوری علی سبیل الکناش نام‌های دیگر آن است. [۱]
نام این کتاب برگرفته شده از نام فرمانروایی سامانی -ابوصالح منصور- در قرن سوم هجری است. رازی از کتاب‌های بقراط و جالینوس و آرماسوس و بسیاری از پزشکان دیگر در دوره‌های گذشته و دیگر سخنگویان دانش پزشکی که پس از ایشان آمدند همچون پولس و دیگران برداشت کرده و همچنین آنچه را خود با پژوهش و آزمایش‌های علمی بدان رسیده را بر آن افزوده و آن را به گونه‌ای گزینش و کوتاه ولی رسا آورده است.[۲]برجستگی آثار رازی -از جمله کتاب منصوری- در این است که او مشاهدات بالینی را شرح داده و ثبت کرده است.[۳]
کتاب در ده گفتار صورت‌بندی شده است که شش گفتار نخستین در بارۀ پزشکی نظری است و در آن به گونه‌ای گسترده، کالبدشناسی، فیزیولوژی، آسیب‌شناسی، شناسایی آمیزه‌های گوناگون و ناهماهنگ آدمی و شناخت نشانه‌هایی بر مبنای دانش ریخت‌شناسی از روی فرم چشم، گوش و فاصله ابروان و چگونگی آن‌ها و دیگر بخش‌های چهره، دست، پا و سینه -که پیشینیان برای شناخت انسان ها بر آن تکیه می‌کردند و گمان می‌رفت از راه شناخت درست این دانش به پاره‌ای از ویژگی‌ها و اخلاق آدمی دست‌یابند- بررسی شده است. همچنین، خواننده با نیروی همۀ خوراکی‌ها و مزه‌ها و نیز، شناسایی داروهای تکی با زیرساخت سه‌گانۀ کانی، جانوری و بیشتر از همه، گیاهی آشنا می‌شود. در این کتاب بیش از یکصد و هشتاد داروی ترکیبی برای هر درمان دیده می‌شود. بهداشت همگانی، زیباسازی، آرایش و پیرایش اندام‌ها و بهداشت آن‌ها و شیوۀ درست گردشگری در چهار فصل سال توضیح داده شده است.[۴]
رازی در گفتارهای دیگر، در بارۀ پزشکی کاربردی و بالینی به همراه سم‌شناسی بگستردگی سخن گفته است. گفتار نهم -که اروپاییان توجه ویژه‌ای به آن داشته‌اند- در شناخت همۀ بیماری‌های سر تا پا است که در آن آسیب‌های همۀ بیماری‌ها و پیش‌آگاهی از آن‌ها و درمان‌شان دسته‌بندی شده است. گفتار دهم در بارۀ تب و گونه‌های بسیار آن است.[۵]
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه کتاب