دیوان سلطان ولد
| ديوان سلطان ولد | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | سلطان ولد، محمد بن محمد (نویسنده) |
| ناشر | [بي نا] = [بي نا] |
| مکان نشر | ترکيه - استانبول |
| سال نشر | 1358ق |
| چاپ | چاپ يکم |
| موضوع | شعر فارسي - قرن 7ق |
| زبان | فارسي |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /د9 / ???? PIR |
دیوان سلطان ولد، مجموعه اشعار سلطان بهاءالدین محمد ولد، فرزند ارشد مولانا جلال‌الدین محمد بلخی
این دیوان که در مجموع مشتمل بر حدود سیزده هزار بیت است، در نهایت سادگی و در عین حال پختگی سروده شده است، وی اساس اندیشه‌های خود را از دیوان کبیر پدر خود گرفته و به هنگام سرودن عزل‌ها و رباعیات نیز دیوان مولانا را الگو قرار داده، و در بسیاری از غزل‌هایش، از منبع الهام خود با قید عباراتی ماننده «مولانا/شاه/شه فرمود» یا «بروزن غزل شاه سرودم» قدردانی کرده است.
البته در دیوان سلطان ولد شمار غزل‌هایی که از نظر موسیقی و معنا سست و ناتندرست‌اند کم نیست، اما در این دیوان غزل‌های پخته و قدرتمندی نیز وجود دارند که تا حد زیادی به ساحت اشعار مولانا نزدیک شده، و همین باعث شده که تعداد زیادی از این غزل‌ها، به اشتباه، در زمره غزلیات دیوان کبیر و به نام مولانا ثبت شوند، که اگر نبود پختگی و روانی این اشعار و ترسیم همان جهان شعری که مولانا تصویر می‌کرده است، هیچ‌گاه این اشعار نمی‌توانست هم‌سنگ و هم‌نشین اشعار متعالی مولانا قرار گیرد و حتی بزرگان عرفان و مولوی شناسی را به اشتباه بیندازد[۱].