رمزی طبسی، محمدحسن
| نام | رمزی طبسی، محمدحسن |
|---|---|
| نامهای دیگر | طبسي، محمد حسن
رمزي، محمد حسن |
| نام پدر | |
| متولد | ۲۹ شوال ۱۳۵۰ق برابر با فروردین 1310ش |
| محل تولد | طبس |
| رحلت | دوشنبه 12 جمادی‌الثانی ۱۴۲۹ق برابر با 27 خردادماه ۱۳۸۷ش |
| اساتید | امام خمینی(ره) |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE08212AUTHORCODE |
محمدحسن رمزی طبسی (1310-1387ش)، دانش‌آموخته حوزه علمیه مشهد و نجف، مدرس حوزه و از شاگردان امام خمینی و آیت‌الله خویی.
ولادت
ایشان در ۲۹ شوال ۱۳۵۰ق مطابق با فروردین ۱۳۱۰ش در شهرستان طبس دیده به جهان گشود.
تحصیلات
آیت‌الله محمدحسن رمزی در سال 1325 و در سن ۱۵ سالگی دروس حوزوی را در حوزه علمیه طبس آغاز نمود. ادبیات عرب را در مدت کوتاهی به پایان رساند و سپس معالم را نزد شیخ محمدعلی مدرس، شرایع الاسلام را نزد آیت‌الله شیخ غلامرضا نمائی و قسمتی از شرح لمعه را نزد آیت‌الله ابراهیم مجتهد نجفی فرا گرفت.
آنگاه در سال ۱۳۲۹ش جهت ادامه تحصیل به حوزه علمیه مشهد مقدس مهاجرت کرده و ادامه لمعتین و قسمتی از قوانین الاصول را از محضر درس میرزا مدرس یزدی استفاده برد، پس از آن سطوح عالیه «رسائل و مکاسب و کفایه الاصول» را نزد مرحوم آیت‌الله حاج شیخ هاشم قزوینی که به فرموده ایشان «استادی کم‌نظیر و بلکه بی‌نظیر بود» به اتمام رسانید.
بعد از تکمیل سطوح عالیه و عزیمت حضرت آیت‌الله میلانی از کربلا به مشهد مقدس، حدود چهار سال در درس خارج فقه «کتاب الصلاة» ایشان شرکت کرده و تقریرات درس آن بزرگوار را به‌صورت منقح، مکتوب نمود.
وی در سال ۱۳۴۱ش به‌منظور تکمیل تحصیلات حوزوی به نجف اشرف هجرت نموده و یک دوره کامل خارج اصول را در مدت حدود چهارده سال از محضر آیت‌الله خویی استفاده نموده و تقریرات درس آن استاد فرزانه را در دو جلد تنظیم کرد.
در تمام این مدت نیز در بحث فقه، از محضر اساتید آیات عظام امام خمینی(ره)، سید محمود شاهرودی، سید علی سیستانی کسب فیض نمود.
مشاغل
پس از آن در سال ۱۳۵۴ش هم‌زمان با آشفتگی وضع عراق و فشارها و محدودیت‌هایی که از طرف دولت عراق بر جامعه روحانیت وارد می‌شد به ایران مراجعت نموده و مدت سه سال در زادگاه خویش (طبس) به ارشاد و هدایت مردم پرداخت.
پس از زلزله سال ۱۳۵۷ش در طبس، به اصرار بعضی از علماء به مشهد مقدس عزیمت کرده و به درخواست مرحوم آیه الله حاج سید ابراهیم حجازی طبسی بعد از تجدید بنای مدرسه علمیه سلیمان خان (سلیمانیه) مسئولیت اداره آن را به عهده گرفته و بعد از آن در مدرسه علمیه اهل‌البیت علیهم‌السلام مدت ۱۸ سال تا سال ۱۳۷۵ش به تربیت شاگردان مکتب حضرت امام صادق(ع) پرداخت.
پس از آن و تا پایان عمر به تدریس سطوح عالیه اشتغال داشت.
وفات
ایشان در غروب دوشنبه دوازدهم جمادی‌الثانی ۱۴۲۹ق مطابق با بیست و هفتم خردادماه ۱۳۸۷ش از دنیا رفت.
آثار
- تفصيل الحقوق، شرح روائي علی رسالة الحقوق للام السجاد عليه‌السلام؛
- فتنه باب و بهاء؛
- المنتخب، معجم موضوعی روائی؛
- آیات التبشير و التبذير؛
- فضائل اميرالمؤمنین عليه‌السلام؛
- تقريرات الاصول (دوره کامل اصول آیه الله العظمی خوئی)؛
- تقريرات الفقه (تقریرات درس فقه آیه الله العظمی خوئی)؛
- کتاب الصلاة (تقریرات درس آیه الله العظمی میلانی)؛
- شرح کفايه الاصول (با تمرکز بر درس آیه حاج شیخ هاشم قزوینی)؛
- انيس اللیل؛
- رساله‌ای پیرامون فرقه اسماعیلیه؛
- رساله‌ای در علم امام؛
- رساله‌ای در برزخ؛
- رساله‌ای در تربیت اسلامی؛
- رساله‌ای از خلاصه کتاب اخلاقی آداب المتعلمین[۱].
پانویس
- ↑ پایگاه اطلاع‌رسانی حوزه؛ وب‌سایت دانشنامه طبس