کلباسی، محمد بن محمدابراهیم
|- ! نام!! data-type="authorName" |کلباسی، محمد بن محمدابراهیم |- |نام‌های دیگر | data-type="authorOtherNames" | ک‍رب‍اس‍ی، ابوالمعالی محمد
کلباسی اصفهانی، ابوالمعالی محمد |- |نام پدر | data-type="authorfatherName" |حاج محمّدابراهیم کلباسی خراسانی |- |متولد | data-type="authorbirthDate" |1247ق |- |محل تولد | data-type="authorBirthPlace" |اصفهان |- |رحلت | data-type="authorDeathDate" |1315ق |- |اساتید | data-type="authorTeachers" |سیّد محمّد شهشهانی
میر سیّد حسن مدرّس |- |برخی آثار | data-type="authorWritings" |رسالة في حجیة الظن رسائل المحقق الکلباسی
الرسائل الرجالیة |- class="articleCode" |کد مؤلف | data-type="authorCode" |AUTHORCODE12179AUTHORCODE |}
ابوالمعالی محمد بن محمدابراهیم کلباسی اصفهانی (1247-1315ق}، مشهور به ابوالمعالی اصفهانی، از فحول علمای شیعه در اوايل قرن چهاردهم هجری، فرزند حاج محمدابراهيم كلباسى
ولادت
میرزا محمّد مکنّی به ابوالمعالی کلباسی (نام ایشان مهجور افتاده، و در همه جا به کنیه شهرت یافته‌اند)، فرزند حاج محمّدابراهیم کلباسی خراسانی، عالم فاضل محقّق، مجتهد جامع، فقیه اصولی، جامع معقول و منقول، از اکابر علما و مجتهدین، محقّق مدقّق و دقیق‌الفکر، کثیرالتتبّع، در غایت زهد و تقوی. درباره زهد و ورع و احتیاط‌های شرعی ایشان بین الخواص و العوام، حکایاتی منقول است که همگی، دلالت بر مقام او می‌کند. در شب چهارشنبه ۷ شعبان ۱۲۴۷ق در اصفهان متولّد شد، مقدّمات را نزد سیّدمحمّد باقر دهکردی و درس خارج را نزد آقا میرسیّد حسن مدرّس و آقا سیّدمحمّد شهشهانی طی نمود، و به اجتهاد نائل آمد.
در تذکره‌القبور درباره او فرماید: «مجلس آن مرحوم، مصداق حدیث حوارییّن و عیسی (علیه‌السّلام) بود که عرض کردند: مَن نُجالس؟ فرمود: مَن یُذَکَرکم اللّه رؤیته و یزیدکم فی العلم منطقه، و یرغّبکم فی الآخره عمله».
فرزندان
میرزا ابوالمعالی دختر آقامیرزا زین‌العابدین فرزند حاج سیّدمحمّدباقر حجّت‌الاسلام شفتی را به زوجیّت داشت، و از او، صاحب دو پسر (حاج میرزا جمال‌الدّین، و حاج میرزا کمال‌الدّین معروف به ابوالهدی) و یک دختر (که به زوجیّت حاج میرزا احمد ملاّباشی درآمد) می‌باشد.
اساتید
می‌توان اساتید وی را چنین نام برد:
• میر سیّد حسن مدرّس
• سیّد محمّد شهشهانی
شاگردان
جمعی کثیر از بزرگان علماء و مجتهدین از شاگردان ایشان هستند که معروف‌تر از همه، مرحوم آیت‌اللّه حسین بروجردی (رحمه‌اللّه‌علیه) می‌باشد. از دیگر شاگردان وی می‌توان افراد ذیل را نام برد:
• امیر محمد صادقی
• سیدابوالقاسم بن محمدباقر حسینی
• کمال‌الدین (صاحب سماء المقال)،
• فرزندش جمال الدین
وفات
ایشان در شب چهارشنبه ۲۷ ماه صفر المظفّر سال ۱۳۱۵ وفات یافت، و در تخت فولاد در تکیه‌ای مخصوص مدفون گردید. بانی ساختمان تکیه، حاج میرزا احمد ملاّباشی داماد آن مرحوم می‌باشد. در داخل و خارج بقعه، و هم چنین در اتاق‌ها عدّه زیادی از علماء و فضلاء و ادبای اصفهان مدفون می‌باشند.
آثار
مجموع کتب و رسائل تألیفی ایشان، متجاوز از هشتاد مجلّد می‌شود؛ وی حدود ۷۵ کتاب و ۳۱ رساله به رشته تحریر در آورده است.
که از آن جمله است:
- رساله در استخارات، مطبوع در مقدّمه قرآن در سال۱۳۱۶ق؛
- رساله در استشفاء به تربت حضرت سیّدالشّهداء (علیه‌السّلام)، مطبوع در سال ۱۲۵۸ق؛
- الاستجاریّه؛
- رساله در کیفیّت زیارت عاشورا؛
- رساله در ابن غضائری؛
- رساله در احوال انسان، به فارسی؛
- رساله در احوال آقا حسین خوانساری؛
- رساله در احوال شیخ بهایی؛
- بشارات در اصول، سه مجلّد؛
- مجموعه‌ای از اشعار عربی؛
- مجموعه‌ای در تفسیر؛
- تعارض استصحاب و اصاله الصحّه؛
- جبر و تفویض؛
- حجّت مظنّه؛
- رساله در تزکیه اهل رجال؛
- رساله در نیّت؛
- رساله در مفطر بودن قلیان؛
- سند صحیفه کامله؛
- شرح خطبه شقشقیّه، مطبوع؛
- شرح کفایه سبزواری، در فقه؛
- شرح زیارت جامعه؛
- الرسائل الرجالیة؛
- رساله در تفسیر منسوب به امام حسن عسکری(علیه‌السّلام)