برقعی، سید علی‌اکبر
سید علی‌اکبر برقعی قمی، متولد 1317ق، عالم، ادیب و نویسنده معاصر و مؤسس دبستان و دبیرستان سنایی در سالهای 1313ش و 1315ش، است. آیت‌الله شیخ عبدالکریم حائری یزدی از معروفترین اساتید وی و کتاب راهنمای دانشوران، از مشهورترین آثار او می‌باشد.
| نام | علی‌اکبر برقعی قمی |
|---|---|
| نام‌های دیگر | برقعي قمي، علي اکبر
کاشف |
| نام پدر | سید رضى |
| متولد | 1278ش / 1317ق / 1900م |
| محل تولد | قم |
| رحلت | 1366ش / 1407ق / 1987م |
| اساتید | آیت‌الله شیخ عبدالکریم حائری یزدی |
| برخی آثار | كاخ دلاویز یا تاریخ شریف رضی |
| کد مؤلف | AUTHORCODE05548AUTHORCODE |
ولادت
«سید علی‌اکبر برقعی قمی»، فرزند سید رضى، از علما، ادبا و نویسندگان معاصر تهران است. وى در شب یازدهم ماه مبارک رمضان 1317ق، در شهر مقدس قم دیده به جهان گشود.
تحصیلات
آموزش مقدماتى را در مکتب فراگرفت و از آن پس به تحصیل علوم عربى، دینى و ادبى پرداخت. پس از تحصیلات علوم عقلى و نقلى نزد استادان، شروع به تدریس نمود. حوزهى درسى به وجود آورد و به دانشپژوهى و دانشپرورى پرداخت. در بیست سالگى از مراجع زمان اجازه اجتهاد کسب کرد. در سال 1313ش، یک دبستان و در سال 1315ش، یک دبیرستان تأسیس کرد و هر دو را به نام سنایى موسوم ساخت. پس از ورود آیت‌الله العظمى حائرى یزدى به قم و تأسیس حوزهى علمیه، آیت‌الله برقعى یکى از مشاروان او بود و درباره مشکلات روحانیت و وضع تحصیلى طلاب با او تبادل نظر می‌کرد. آیت‌الله برقعى در زمان جنگ جهانى دوم یاور مردم بود و به تشکیل انجمن خیریه همت گماشت و از متمکنین تهران و قم کمک گرفت و در منطقهاى که سکونت داشت نانوایى ایجاد کرد. بدین طریق به بینوایان کمک و مساعدت می‌نمود. در سال 1329ش، که در ایران جمعیت هواداران صلح به ریاست ملکالشعراى بهار تشکیل شد، از آیت‌الله برقعى خواستند که به جمعیت صلح در ایران کمک کند و او نیز اولین سخنرانى خود را در مسجد امام خمینى(ره) (شاه سابق) تهران تحت عنوان «صلح و نیروى نگهبان آن» ایراد کرد. شعار «به عدل سوگند، صلح پیروز است» به‌واسطه ایشان رایج شد. به همین منظور به کنگرهى جهانى صلح دعوت شد که یک بار در پاریس و بار دیگر در وین تشکیل شد و به‌عنوان یک پیشواى روحانى مسلمان سخنرانى کرد. پس از مراجعت از سفر اروپا از قم به شیراز و بعد به یزد تبعید شد و این تبعید مدت چهارده سال طول کشید. آیت‌الله برقعى به شعر و شاعرى علاقه‌مند بود و شعر هم مى‌گفت. قسمتى از اشعار وى از بین رفته است و فقط حدود دو هزار بیت آن گردآورى شده است.
اساتید
اساتید وی در رشته‌هاى مختلف غیر از اساتید علوم ادبى عبارتند از:
- میرزا محمد معروف به ارباب، که علاوه بر معلومات عقلى و نقلى، محضرى دوستداشتنى و بیانى دلنشین داشت؛
- عالم اصولى خبیر شیخ ابوالقاسم، معروف به صغیر؛
- عالم بسیار مدقق، شیخ ابوالقاسم کبیر؛
- شیخ حسن فاضل؛
- فقیه متبحر و اصولى محقق آیتاللَّه شیخ عبدالکریم حائرى یزدى (مؤسس حوزه علمیه قم)، که 15 سال در حلقات درس ایشان شرکت نموده و استفاده کرده است؛
- میرزا حسین نائینى که حقیقتاً احاطه عجیبى به چندین علم داشت؛
- سید ابوالحسن اصفهانى (البته از این دو بزرگوار فقط در موقع توقفشان در قم که به‌عنوان تبعید به سر می‌بردند استفاده نموده است؛
- استاد یگانه و حکیم فرزانه، آقا میرزا علىاکبر حکمى یزدى (در منطق و فلسفه و هیئت)؛
آثار
فهرست برخی از آثار ایشان عبارت است از:
- راهنماى دانشوران (سه جلد، 1329-1328)؛
- راهنماى قم (در تاریخ قم و آثار تاریخى آن، با مقدمه رشید یاسمى، 1317)؛
- راهنماى دین‌داران (1324)؛
- کانون احساسات (در واقعه کربلا)؛
- کاخ دلاویز (یا تاریخ شریف رضى)؛
- مهر تابان (در سیرت على(ع)، 1317)؛ز
- جلوه حق (در سیرت على بن ابىطالب، 1319)؛
- بامداد روشن (در اسرار واگذارى خلافت حضرت امام حسن(ع) به معاویه، 1320)؛
- ترجمه شیعه یا پدیدآورندگان فنون اسلام (اثر سید حسن صدر، 1319)؛
- چرا از مرگ بترسم (اثر ابن مسکویه، ترجمه لماذا أخاف الموت، 1327).