طهرانی، عباس

    از ویکی‌نور
    طهرانی، عباس
    نام طهرانی، عباس
    نام‌های دیگر آيت‌الله طهراني

    منزوي

    آيت‌الله تهراني

    تهراني، عباس بن محمد

    نام پدر حاج محمد محمدزاده
    متولد 1309ق
    محل تولد تهران
    رحلت 1385ق/ 1345ش
    اساتید میرزای نائینی،

    آقا ضیاء عراقی

    حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی

    برخی آثار دیوان عالم و عارف ربانی، حکیم الهی مرحوم شیخ عباس طهرانی (طاب ثراه)، متخلص به منزوی
    کد مؤلف AUTHORCODE10492AUTHORCODE

    شیخ عباس تهرانی، متخلص به منزوی، از اساتید معاصر حوزه علمیه قم، شاگرد شیخ عبدالکریم حائری یزدی، امام جماعت مدرسه علمیه حقانی قم و مدفون در حرم حضرت معصومه(س) است. از او دیوانی به‎جای مانده است.

    تولد و تحصیل

    شیخ عباس تهرانی/طهرانی، متخلص به منزوی، در 1309ق، در تهران به دنیا آمد. او پس از گذراندن تحصیلات ابتدایی در همان شهر، به آموزش دروس حوزوی پرداخت. شیخ عباس در تهران از درس سید محمد تنکابنی صاحب حاشیه بر رسائل شیخ انصاری و برخی اساتید دیگر استفاده کرد[۱].

    سفرهای علمی

    منزوی، در 1337 به نجف رفت و در آنجا از محضر میرزای نائینی، آقا ضیاء عراقی و شیخ اسماعیل محلاتی کسب فیض نمود.

    او در 1339، از نجف به ایران بازگشت و به اراک رفت تا از درس حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی استفاده کند.

    در سال 1340 که استاد شیخ عباس تهرانی، یعنی حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی از اراک به قم هجرت کرد و حوزه علمیه قم تأسیس شد، او هم همراه استادش به قم آمد و تا سال وفات حاج شیخ عبدالکریم، یعنی تا 1355 از درس او بهره برد[۲].

    تدریس

    او از زمان حیات شیخ عبدالکریم، یعنی پیش از 1355 به تدریس سطح و اخلاق و معقول مشغول بود و طلاب و فضلا، به‎خصوص از درس اخلاق و عقایدش استفاده می‎کردند.

    شیخ عباس، از حدود 1370 تا پایان عمر، روزهای جمعه در کتابخانه مدرسه حجتیه، جلسه درس اخلاق و عقاید و دعای ندبه داشت. او به این جلسات بسیار اهمیت می‎داد تا جایی که با حال کسالت و کهولت سن هم آن را تعطیل نکرد.

    شیخ عباس تهرانی، سال‎های متمادی در یکی از مساجد پایین شهر در قم و در سال‎های آخر عمرش در مسجد مدرسه علمیه حقانی امام جماعت بود[۳].

    از زبان دیگران

    «علامه سیدمحمدحسین حسینی تهرانی، در کتاب «روح مجرد» آورده است: حضرت آیت‎اللّه حاج شیخ عباس تهرانی مردی بزرگوار و خلیق و مؤدب به آداب شرعیه و عالم بود. برای دوری از ابناء دنیا در زمان پهلوی بزرگ (رضاخان) در قم به آخر شهر نزدیک باغ‎های اناری رفته و خانه ساخته بود. در توسلات به امام زمان - عجل‌اللّه‌تعالی‌فرجه‌الشريف - و دعوت طلاب قم و معاشران خود، در تجنب از آداب کفر و دوری از تمدن ضاله و مضله غربی‎ها، داستان‎های شنیدنی داشت. بسیار مبارز و صریح‎اللهجه بود و با رهبر کبیر انقلاب اسلامی، آیت‎اللّه خمینی - قدس سره - از نزدیک دوست و صمیمی و کمال مراوده و آشنایی را داشتند. حقیر از محضر شریف آیت‎اللّه تهرانی استفاده‎ها بردم و چندین سال که در حوزه مبارکه قم بودم، بعضی از جمعه‎ها به محضر انورشان می‎رسیدیم و از مواعظ و نصایحشان مستفیض می‎گشتیم. ایشان دارای بعضی از حالات روحی بودند که کاشف از نوعی اتصال بوده؛ از طرفی دل‎دردهای شدید و زخم معده و از طرف دیگر محافظت بر اسرار، اجازه نمی‎داد تا پرده از چهره برافکنند و حقایق را روشن سازند. خودشان می‎فرمودند: «من گوهری در خرابه گیر آورده‎ام و راه پیدا کردنش را بلد نیستم». روزی حقیر از ایشان درباره توحید افعالی سؤال کردم، فرمودند: «لب ببند! این از اسرار است. اجمالا اینک بدان که: همه امور از جانب خداست»[۴].

    وفات

    آیت‌الله شیخ عباس تهرانی، در سال 1345 خورشیدی، برابر با 1385ق، از دنیا رفت و پیکرش پس از تشییع، در حرم حضرت معصومه(س) به خاک سپرده شد[۵].

    پانویس

    1. ر.ک: تهرانی، عباس، ص8
    2. ر.ک: همان
    3. ر.ک: همان
    4. سایت حوزه.نت
    5. سایت تبیان؛ سایت اندیشمندان اسلامی

    منابع مقاله

    1. پایگاه حوزه نت
    2. اندیشمندان اسلامی
    3. تهرانی، عباس، «دیوان عالم و عارف ربانی حکیم الهی مرحوم عباس طهرانی - طاب ثراه - متخلص به منزوی»، انصاریان، قم، 1373ش.

    وابسته‌ها