خوانساری، ابوالفضل
«شيخ ابوالفضل نجفى خوانسارى» در سال 1336ق (1296ش) در محلّه بيدآباد اصفهان متولد شد. پدرش شيخ احمد از عالمان بزرگ خوانسار و اصفهان عصر خود بود و ضمن تدريس علوم دينى، به ارشاد و هدايت مردم نيز مشغول بود.و ئ د
| نام | خوانساری، ابوالفضل |
|---|---|
| نام های دیگر | آیت‌الله نجفی خوانساری
نجفی خوانساری، ابوالفضل نجفی، ابوالفضل بن احمد |
| نام پدر | |
| متولد | 1296 ش |
| محل تولد | |
| رحلت | 1380 ش یا 1422 هـ.ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | الجوهر النضید في شرح فروع التقلید من کتاب العروة الوثقی |
| کد مؤلف | AUTHORCODE8031AUTHORCODE |
ابوالفضل در يازده سالگى پس از فوت پدر در اصفهان تحت تكفّل جدّ مادرى‌اش، شيخ ابوتراب كلار دشتى مازندرانى قرار گرفت و پس از آن در حوزه علميّه اصفهان از استادان بزرگى همچون شيخ هبه‌اللّه هرندى، سيّد احمد مقدّس، ميرزا على‌آقا شيرازى، شيخ احمد فيّاض، شيخ محمدحسن نجف‌آبادى كسب فيض نمود. پس از آن در هيجده سالگى (1314ش) به نجف اشرف مهاجرت كرد. آن زمان دوران بالندگى و شكوفايى حوزه علميّه نجف بود. در حوزه علميّه نجف لحظه‌اى از كسب فيض از محضر اساتيد و بزرگان غفلت نورزيد و ضمن تحصيل، به تدريس نيز مى‌پرداخت. در مدّت بيش از شانزده سال اقامت در نجف اشرف از حوزه درسى اساتيد زيادى بهره برد؛ تعدادى از اين اساتيد و دروس تدريسى آن‌ها عبارت است از: ميرزا محمدباقر زنجانى (كفايه)، شيخ صدرآباد كوبه‌اى (كتاب‌هاى منظومه سبزوارى و شوارق الالهام)، ميرزا على‌آقا قاضى (اخلاق و عرفان)، سيّد ابوالحسن اصفهانى (خارج فقه)، آقا ضياءالدّين عراقى (خارج اصول)، آيت‌اللّه سيد ابوالقاسم خوئى (رسائل، مكاسب، كفايه و خارج فقه و اصول)، شيخ محمدحسين غروى اصفهانى (كمپانى) عارف نامى (خارج اصول و فقه).
وى در طول مدّتى كه نجف اشرف سكونت داشت، بيش از بيست بار پياده به كربلاى معلّا سفر نمود. در طول اقامت در نجف موفّق به دريافت اجازاتى از عالمان اين حوزه شد كه عبارتند از:
1- در 25 سالگى موفّق به دريافت اجازه اجتهاد و نقل روايت از رئيس حوزه علميّه وقت نجف، آيت‌اللّه سيّد ابوالحسن اصفهانى شد.
2- اجازه اجتهاد از آقا ضياءالدّين عراقى
3- اجازه روايتى از مرحوم شيخ آقابزرگ تهرانى بنا به پيشنهاد خود آن مرحوم
4. اجازه از آيت‌اللّه سيّد عبدالهادى شيرازى.
سرانجام پس از شانزده سال سكونت در حوزه‌علميّه نجف اشرف، بر اثر بيمارى به ناچار به ايران بازگشت و حدود يك سال در بيمارستان نياوران تهران بسترى گرديد. پس از بهبودى در سال 1371ق (1330ش) در حوزه‌علميّه قم رحل اقامت افكند و به تدريس اشتغال يافت. در زمان حيات آيت‌اللّه بروجردى نيز در حوزه بحث و تدريس ايشان شركت مى‌كرد.
وى از نخستين كسانى بود كه به حمايت از امام و انقلاب اقدام نمود و از بنيان‌گذاران جامعه مدرّسين حوزه علميّه قم و اوّلين امضا كنندگان اطلاعيه اين جامعه عليه حكومت طاغوت بود. بعد از پيروزى انقلاب اسلامى، (تابستان 1358ش) به پيشنهاد شخصيّت‌هاى مختلف و درخواست اهالى متديّن استان مركزى و روحانيون آن خطّه و به امر حضرت امام (ره) به عنوان نماينده امام در استان مركزى و امام جمعه اراك برگزيده شد و كارهاى عمرانى ارزشمندى را در اين ديار به سامان رسانيد كه از جمله ساختن مصلاى بيت‌المقدس اراك در طول مدت سيزده سال است.
با توجّه به شرايط جسمى نامساعد، پس از سيزده سال اقامت در اراك، سرانجام در سال 1371ش بار ديگر به قم بازگشت و به تدريس فقه و اصول مشغول شد.
تأليفات
1- حاشيه بر كفاية الاصول
2- حاشيه بر عروة الوثقى
3- حاشيه بر مكاسب
4- الجوهر النّضيد فى شرح فروع التقليد
5- قاعده فراغ و تجاوز و اصالة الصّحه
منابع مقاله
1- مقدمه كتاب «الجوهر النضيد فى شرح فروع التقليد».
2- سايت جامعه خوانسار قديم.