ابن ابی‌عاصم، احمد بن عمرو
| نام | ابن ابی‌عاصم، احمد بن عمرو |
|---|---|
| نام‌های دیگر | |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 287 هـ.ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE11740AUTHORCODE |
«ابن ابى‌عاصم، ابوبكر احمد بن عمرو بن ابى‌عاصم ضحاك شيبانى»، از فقها و حافظان بزرگ حديث، در سال 206ق، ديده به جهان گشود.
وى بر مذهب ظاهرى بود و قياس را باور نداشت و بر پايه آن رفتار نمى‌كرد. ابن تغرى بردى او را از مصنفان حديث و عالمى چيره‌دست شمرده است.
در پاره‌اى از منابع، از وى با عنوان «محدث بن محدث بن محدث» ياد شده است.
وى از مردم بصره بود و پس از درگذشت صالح بن احمد، در اصفهان، بر مسند قضا نشست و مدت 13 يا 16 سال در اين سمت بود، اما بر اثر پيشامدى كه ميان وى و على بن متويه رخ داد، از كار بركنار شد.
او براى شنيدن، فراگيرى و ثبت حديث، از اين ديار به آن ديار مى‌رفت. در كوفه، بغداد، دمشق، مصر، حجاز و ديگر بلاد اسلامى گردش كرد و از عده بسيارى حديث شنيد. در اين سفرها، با ابوتراب نخشبى و كسان ديگر از مشايخ صوفيان، ديدار كرد و صحبت آنان را دريافت.
وى احاديث بسيارى شنيده بود و ازبر داشت. درباره قدرت حافظه او گفته‌اند كه در فتنه صاحب الزنج، گنجينه کتاب‌هايش از ميان رفت و او 50 هزار حديث از حافظه خود نقل و بازنويسى كرد.
به ليلى بن نعمان ديلمى (از سرداران حسن بن قاسم داعى صغير) خبر دادند كه ابن ابى عاصم، ناصبى است. او بى‌درنگ فرمان قتل وى را صادر كرد، اما به علت نامعلومى، از كشتن او چشم پوشيد.
آثار
1- الآحاد و المثانى؛
2- طرق حديث الغدير؛
3- الاوائل؛
4- کتاب الجهاد؛
5- کتاب الدّيات؛
6- کتاب السّنه؛
7- عوالى الاحاديث و الاعالى؛
8- المذّكِر و التذكير و الذِكر.
منبع مقاله
دائرةالمعارف بزرگ اسلامى، زير نظر كاظم موسوى بجنوردى، تهران، 1374، ج2، ص678، نوشته ابوالفتح حكيميان.