حسینی، سید علیاکبر
| نام | حسینی، علیاکبر |
|---|---|
| نام های دیگر | حسینی س‍ردری، علیاکبر
حسینی س‍روری، سید علیاکبر |
| نام پدر | |
| متولد | 1308 هـ.ش |
| محل تولد | |
| رحلت | 1388 هـ.ش |
| اساتید | |
| برخی آثار | سیر اجمالی در تاریخ تعلیم و تربیت اسلامی |
| کد مؤلف | AUTHORCODE12293AUTHORCODE |
سيّد على اكبر حسينى متولد مرداد ماه سال 1380 در روستاى سردر کرمان است. وى فرزند ارشدِ پسرى مرحوم حجت‌الاسلام سيّد عيسى حسينى سردرى، از روحانيون سرشناس کرمان و از ارادتمندان حضرت سيّد الشهداء(ع) بود.
وى تحصيلات 4 ساله ابتدايى را در همين روستا به پايان رسانيد و قرآن را از پدر آموخت و از طريق ايشان آشنايى اوليه با تاريخ و فرهنگ اسلامى را به دست آورد. وى سپس جهت تحصيل علوم دينى وارد حوزه علميه کرمان شد و در مدرسه معصوميه کرمان مقدمات و بخشى از دروس سطح را فراگرفت و همراه با مطالعات مذهبى ديگر به حفظ نيمى از قرآن كريم توفيق يافت و در كسوت روحانيت به وعظ و خطابه و ذكر مصائب خاندان عصمت و طهارت(ع) پرداخت. ايشان در سال 1330 جهت تكميل تحصيلات، عازم حوزه علميه قم شد و ابتدا در مدرسه حجتيّه و سپس در مدرسه فيضيه از محضر استادان اين حوزه كسب فيض كرده و به محضر درس حضرت آيت‌الله بروجردى راه يافت.
وى در اوايل تحصيل در حوزه علميه قم، به تحصيلات دبيرستانى نيز تمايل يافت و در آموزشگاه شبانه‌اى كه شهيد دكتر بهشتى تدريس زبان انگليسى آن را برعهده داشت، ثبت نام كرد و هم‌زمان با تحصيلات حوزوى در امتحانات پايان سيكل اول متوسطه و پنجم علمى و ديپلم كامل به طور داوطلبانه شركت نموده و در مدّت كمتر از 3 سال (با احراز رتبه اول از مجموع داوطلبان) به اخذ ديپلم ادبى در سال 1335 نائل آمد. در همين سال به دانشكده الهيات (معقول و منقول سابق) دانشگاه تهران راه يافت و از محضر استادانى چون آقايان دكتر كنى، زرين‌كوب، سادات ناصرى و بيش از همه دكتر محمد ابراهيم آيتى كسب فيض كرد و در سال 1339 (با احراز رتبه اول در جمع رشته‌هاى چهارگانه معقول و منقول، ادبيات عرب و فرهنگ اسلامى) در رشته فرهنگ اسلامى فارغ التحصيل شد. در بهار 1340 با استفاده از يك بورس دولتى كه در آن زمان به شاگردان اول هر دانشكده داده مى‌شد، به ايالات متحده آمريكا عزيمت كرد و در دانشگاه دولتى اينديانا واقع در شهر بلومينگتن به تحصيل پرداخت و در فاصله كمتر از 5 سال تحصيلى به ترتيب، به اخذ درجه فوق ليسانس در رشته روان‌شناسى تربيتى و درجه تخصصى و دكترى در رشته تعليمات متوسط توفيق يافت. وى سپس به ايران بازگشت و در سال 1345 با مرتبه استاديارى عضو هيئت علمى دانشگاه شيراز شد و در سال‌هاى 1350 و 1355 به ترتيب، به احراز رتبه‌هاى دانشيارى و استادى دست يافت. اين دانشمند گرانسنگ، داراى بيش از 300 اثر علمى شامل كتاب، مقاله، تك‌نگارى و ترجمه به زبان‌هاى فارسى، انگليسى و عربى است كه بيشتر آن‌ها در زمينه مسائل اسلامى و به ويژه تعليم و تربيت اسلامى مى‌باشد.
وى در كنار فعاليّت‌هاى نويسندگى، با علاقه و اشتياق وافرى كه به امر تدريس داشت، بسيارى از دروس دانشكده علوم تربيتى و روان‌شناسى را در دوره‌هاى كارشناسى، كارشناسى ارشد و دكترى تدريس مى‌كرد.
وى استاد راهنماى حدود 60 رساله كارشناسى ارشد و دكترى را نيز بر عهده داشت و همچنين بيش از 40 طرح پژوهشى و چندين طرح پژوهشى ملى را در كارنامه زرين خود ثبت كرد.
وى در كنار فعاليت‌هاى علمى و تحقيقى خود، مسئوليت‌هاى متعددى نيز پس از انقلاب شكوهمند اسلامى برعهده گرفت كه بدون استثناء تماماً مرتبط با جامعه علمى و نظام دانشگاهى بود. وى دو دوره رياست دانشگاه شهيد باهنر کرمان را در سال‌هاى حسّاس 1357 و 1373 متقبّل شد و به ويژه در راه‌اندازى دوره‌هاى تحصيلات تكميلى سعى زيادى داشت. ايشان با بسيارى مراكز و نهادها مانند شوراى عالى انقلاب فرهنگى، وزارت فرهنگ و آموزش عالى، دفتر همكارى حوزه و دانشگاه، سازمان سنجش و آموزش كشور، وزارت آموزش و پرورش، جهاد سازندگى، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى، مدرسه عالى قضايى قم، شوراى بررسى متون علوم انسانى، دانشگاه آزاد اسلامى و... همكارى داشت و همچنين در بسيارى شوراهاى كليدى دانشگاه چون هيئت مميزه، تحصيلات تكميلى، كميته تخصصى علوم انسانى، شوراى انتشارات و نيز هيئت تحريريه نشريه‌هاى دانشگاهى مانند نامه علوم انسانى پژوهشگاه علوم انسانى و مطالعات فرهنگى، نشريه دانشكده ادبيات دانشگاه شهيد باهنر کرمان، انديشه دينى دانشگاه شيراز، علوم انسانى دانشگاه امام حسين(ع)، تربيت اسلامى پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، عضو فعال بود.
ايشان همچنين در بسيارى همايش‌ها و كنفرانس‌هاى ملّى و بين المللى شركت كرد و به كسب موفقيّت‌هايى نيز نايل آمد: سردبيرى مجله علمى پژوهشى علوم اجتماعى و انسانى دانشگاه شيراز در سال 1363 (كه پس از انقلاب اسلامى به محاق تعطيلى افتاده بود) و انتشار اولين شماره آن در سال 1364 (كه تا پايان دوره سردبيرى ايشان در سال 1376، 23 شماره نشريه منتشر شد)، عضويت در فرهنگستان علوم جمهورى اسلامى ايران در سال 1370 در شاخه تعليم و تربيت، عضو انجمن ايرانى تعليم و تربيت، مدّرس برجسته در سال 1370، استاد نمونه دانشگاه شيراز در سال 1373، استاد نمونه كشورى در سال1376 و اخذ لوح تقدير از رياست جمهورى اسلامى ايران، پژوهشگر نمونه استان فارس در سال 1379، و نامزدى مرد سال علمى در 2004 ميلادى توسط مؤسسه‌هاى جهانى و بين المللى، تنها بخشى از افتخارات ايشان بود. از او همچنين در دومين همايش ملى چهره‌هاى ماندگار كشورى در سال 1382، به عنوان چهره ماندگار رشته تعليم و تربيت تجليل به عمل آمد.
او كه عمر خود را وقف نظام آموزشى كشور كرد، پس از عمرى تلاش علمى و عملى، در سال 1380 در سمت استاد تمام، بازنشسته شد امّا تا آخرين لحظه‌هاى حيات پربركت خود، آنى از قلم و كاغذ و دانش‌پژوهى جدا نگرديد و حتّى واپسين دغدغه‌هاى وى تكميل آثار باقى مانده‌اش بود.
ايشان در ايّام سوگوارى سيّد و سالار شهيدان(ع) در 12 محرم 1431ق، مصادف با 8 دى ماه 1388 و در شب شهادت سيّد الساجدين(ع)رحلت كرد و پس از انجام مراسم باشكوه تشييع در شهرهاى شيراز و کرمان، در مسجد قائم روستاى سردر و در كنار آرامگاه پدر بزرگوارش آرام يافت.
عناوين برخى از كتاب‌هاى ايشان عبارتند از
- مفحمات الاقرآن فى مبهمات القرآن (ترجمه از زبان عربى)
- تفكر خلاق: هدف غايى تعليم و تربيت
- پرستارى روانى (ترجمه از زبان انگليسى)
- اصول رياضيات در آمار مقدماتى به طريق آموزش برنامه‌اى (ترجمه از زبان انگليسى)
- بررسى گزينش دانشجو در دانشگاه شيراز
- مباحثى چند پيرامون مبانى تعليم و تربيت اسلامى
- سيرى اجمالى در تاريخ تعليم و تربيت اسلامى
- مجموعه مقالات نظرى تحليلى
- مجموعه مقالات كاربردى
- تعليم و تربيت اسلامى
- مبانى، منابع و اصول (1379)
- گلچينى از آموزه‌هاى تربيتى در زندگى حضرت فاطمه زهرا(س)
- كيمياى ربيّت و ربانيت
- انسان‌شناسى در اسلام، روان‌شناسى كودك و نوجوان
- مجموعه 5 جلدى دفتر تعليم و تربيت و...