التوابون
| نام کتاب | التوابون |
|---|---|
| نام های دیگر کتاب | |
| پدیدآورندگان | بیضون، ابراهیم (نويسنده) |
| زبان | عربی |
| کد کنگره | DS 38/5 /ب9ت9* |
| موضوع | اسلام - تاریخ - 41 - 132ق.
امویان - تاریخ - جنبشها و قیامها سلیمان بن صرد، 28 قبل از هجرت - 65ق. |
| ناشر | دار التعارف للمطبوعات |
| مکان نشر | بیروت - لبنان |
| سال نشر | 1395 هـ.ق یا 1975 م |
| کد اتوماسیون | AUTOMATIONCODE16571AUTOMATIONCODE |
معرفى اجمالى
التوابون، تأليف مورخ لبنانى، ابراهيم بيضون، كتابى است كه زمينه‌ها و چگونگى شكل‌گيرى قيام توّابين را مورد بررسى قرار داده است. اين اثر در يك جلد و به زبان عربى نگارش شده است.
ساختار
كتاب، مشتمل بر يك مقدمه و سه باب است كه در دو باب اول به بررسى تاريخ تشيع از زمان پيامبر(ص) تا واقعه كربلا و در باب سوم به قيام توابين پرداخته شده است.
در نگارش اين اثر از نسخه خطى كتاب «الفتوح» ابن اعثم كوفى، از نويسندگان قرن سوم هجرى و برخى مصادر قديمى معروف و نيز از تعداد فراوانى منابع جديد استفاده شده است .[۱].
گزارش محتوا
نويسنده، در ابتداى كتاب لازم ديده كه اوضاع شبه‌جزيره عربستان و شرايطى كه پيامبر با آن مواجه بوده را قدرى توضيح دهد. وى اشاره مى‌كند كه اسلام تجربه جديدى از حاكميت بود كه حاكم آن حق تشريع و تنفيذ احكام داشت و پذيرش آن از سوى عرب آسان نبود. «نظريه شورى» از جمله نظريات ويژه سياسى مبتنى بر آيات قرآن است كه البته قواعد و حدود و راه‌هاى تطبيق آن در قرآن نيامده و لذا با مراجعه به كتب سيره درمى‌يابيم كه مفهوم اين قضيه نزد صحابه روشن نبوده است .[۲].
نويسنده سپس به‌اختصار به تشريح اوضاع خلافت تا زمان اميرالمؤمنين على(ع) و پس از آن به‌تفصيل اوضاع سياسى و شيوه حكومت‌دارى آن حضرت را شرح و تفصيل داده است .[۳].
باب دوم كتاب به مقطع زمانى پس از شهادت اميرالمؤمنين تا واقعه كربلا اختصاص دارد. نويسنده در ابتداى اين باب به حضور يافتن امام حسن(ع) در مسجد كوفه و اعلان برنامه سياسى و مشكل درگيرى با معاويه اشاره كرده است .[۴]. وى در ادامه به اشتباه برخى از مورخين كه امام حسن(ع) را به ترديد در مواجهه با معاويه متهم كرده‌اند، تأكيد مى‌كند كه آن حضرت كوچك‌ترين ترديدى در جنگ با معاويه نداشتند، بلكه هراس آن حضرت از لشكريانى بود كه اطمينانى به تبعيت آنها و اينكه تنها به فكر جنگ باشند، نبود .[۵].
نويسنده در ادامه مباحث اين باب به تشريح تبديل نظام حكومتى شورايى به پادشاهى و به تعبير ديگر حكومت اسلامى به حكومت سياسى دنيوى، توسط معاويه پرداخته است .[۶]. همچنين اوضاع عراق در اين مقطع زمانى را تا زمان يزيد مورد بررسى قرار داده است. نويسنده سپس به بررسى فساد حكومت يزيد و چگونگى شكل‌گيرى قيام امام حسين(ع) پرداخته است. وى در صفحه 76 كتاب، نص كلام امام حسين نسبت به برادرش محمد بن حنفيه را در تبيين دلائل حركت خويش ذكر كرده است. وى تأكيد مى‌كند كه شكى نيست كه اولين مسئول كشتار كربلا يزيد بوده است .[۷].
در باب سوم كتاب به موضوع «توّابين» پرداخته شده است. تحركات شيعى پس از واقعه كربلا توسط پنج تن از بزرگان شيعه آغاز شد كه عبارتند از: سليمان بن صرد خزاعى، مسيّب بن نجبه فزارى، عبدالله بن سعد بن نفيل ازدى، عبدالله بن وال تميمى و رفاعة بن شداد بجلى .[۸]. اين افراد، مخفيانه شروع به فعاليت نمودند و اولين اجتماع در منزل سليمان بن صرد كه از صحابه جليل‌القدر بود شكل گرفت و عنوان «توابين» بر گروه سليمان غلبه يافت .[۹].
نويسنده در ادامه اين باب، توسعه قيام توابين را مورد بررسى قرار داده و متن نامه‌هايى را كه سليمان بن صرد نوشته ارائه كرده است؛ به‌عنوان مثال نامه وى به فرماندار مدائن تأثيرى عميق بر شيعيان اين شهر گذاشت .[۱۰]. همچنين نامه او به شيعيان بصره با استقبال تمامى آنها مواجه گرديد .[۱۱].
قيام توّابين با ظهور مختار هم‌زمان بود كه در ادامه به آن اشاره شده است. نويسنده در انتها به شكست قيام توابين در «عين الورده» و دلايل شكست آنها اشاره و پس از آن قدرى نيز درباره قيام مختار بحث كرده است .[۱۲].
وضعيت كتاب
منابع مورد استفاده نويسنده و فهرست مطالب در انتهاى كتاب آمده است. آدرس مطالب در پاورقى كتاب ذكر شده است.
پانويس
منابع مقاله
مقدمه و متن كتاب.