المصباح المضيء في خلافة المستضيء

المصباح المضيء في خلافة المستضيء، تألیف ابوالفرج عبدالرحمن علی جوزی بغدادی، مشهور به ابن جوزی (متوفی 597ق)، به انگیزه تشویق مستضیء به رعایت فضائل و مکارم اخلاقی است. کتاب با تحقیق ناجیه عبدالله ابراهیم منتشر شده است.

‏المصباح المضيء في خلافة المستضيء
المصباح المضيء في خلافة المستضيء
پدیدآورانابن جوزی، عبدالرحمن بن علی (نويسنده) ابراهيم، ناجيه عبدالله (محقق)
عنوان‌های دیگرالمصباح المضيء في خلافة المستضيء
ناشرشرکة المطبوعات للتوزيع و النشر
مکان نشرلبنان - بيروت
سال نشرمجلد1: 2000م,
موضوعاسلام - تاريخ - 132 - 656ق.

خلافت - تاريخ

عباسيان - تاريخ

عباسيان - سرگذشت نامه
زبانعربی
تعداد جلد1
کد کنگره
‏‏DS‎‏ ‎‏38‎‏/‎‏6‎‏ ‎‏/‎‏الف‎‏2‎‏م‎‏6‎‏
نورلایبمطالعه و دانلود pdf

ساختار

کتاب، مشتمل بر دو بخش است:

  1. مقدمه مختصری از محقق کتاب، مقدمه ناجی معروف در اهمیت وعظ سیاسی، مقدمه تحقیقی پنجاه صفحه‎ای در دو بخش تحقیقی درباره مؤلف و کتاب.
  2. متن اثر، مشتمل بر مقدمه نویسنده و هفده باب.

گزارش محتوا

دوران زندگی ابن جوزی، مقارن با خلافت شش تن‎ از‎ خلفای بنی‎عباس بوده است. در این میان المستضی (575-566ق) - ‎که در زمان او ابن‎ جوزی‎ به اوج شهرت رسیده بود - ‎به‎عنوان بزرگ‎ترین واعظ حنبلیان شناخته می‎شود و خلیفه به‎شدت تحت تأثیر سخنرانی‎ها‎ و مواعظ‎ وی‎ بـوده اسـت. در زمان المـستضی، حکومت فاطمیه‎ مصر سقوط‎ می‌کند. ابن جوزی در این‎باره کتابی با عنوان «النصر علی مصر» نوشت و در حـضور خلیفه خواند، اما «المصباح المـضيء في دولة المـستضيء»، دقیقاً معلوم نیست که در این زمان، یا بعد از آن نگاشته است[۱]‎. تنها ناجیه عبدالله ابراهیم بر مبنای برخی احتمالات تألیف آن در ابتدای عهد مستضی را ترجیح داده است[۲]‎.

بـزرگان‎ در ارزیابی آثار ابن جوزی، نظرات گوناگونی داده‎اند؛ برای مثال ابن تیمیه‎ در أجوبة المصرية، تصنیفات‎ او‎ را سـتوده و مـی‌گوید: «او در حـدیث، وعظ و مباحث مربوط به آن‎ها مصنفاتی دارد که کسی چون او تصنیف نکرده اسـت»؛ امـا در مقابل گفته‎اند: به علت نقل بسیار ابن جوزی از‎ ابوالوفاء، در کلام و حدیث وی نا‎هماهنگی و پریشانی راه یافته است. بـه‌هـرحال، تألیفات او از سیل خرده‎گیری‎ها و طعن‎های علما در امان نمانده است؛ ذهبی از قول مـوفق عـبداللطیف می‎نویسد‎: «در‎ تصانیف او غلط‎های بسیاری دیده می‎شود». سـپس بـه نـشانه تأیید می‌افزاید: «سخنان بی‌اساس، در آثارش مشاهده مـی‎شود و آن‎قـدر تألیف کرده که اگر عمری دوباره یابد نمی‎تواند آن‎ها را اصلاح‎ و بازنویسی‎ کند».

یـکی از سـبب‎های راه یافتن اشتباه در تصانیف ابن جـوزی عـدم بازبینی و اصـلاح تـصنیفات، بـعد از اتمام آن‎ها است. ابن رجب در ایـن‎بـاره می‌گوید: «ابن جوزی بـه‎مـحض آنکه کتابی را به پایان‎ می‎برد‎، بـی‎آنکه به تنقیح آن بـپردازد،‎ بـه‎ تألیف‎ دیگری می‌پرداخت و گاه در یـک زمـان به تألیف چندین کتاب مشغول بود». نقل فراوان ابن جوزی از افراد غیر خـبره، عـدم‎ مراجعه به کتب، تألیف در مـوضوعاتی کـه‎ در‎ آن‎ها توان علمی لازم را نـداشته و تـمایل او به تأویل در برخی مـسائل، از دیـگر عوامل راه یافتن‎ اشتباه‎ در‎ تألیفات وی بود. نظر ابن جوزی در مورد آثارش‎ شنیدنی است؛ او در این‎بـاره مـی‌گوید: «أنا مرتب و لست بمصنف»؛ یعنی: مـن گـردآورنده‎ام، نه مـصنف[۳]‎.

محقق اثر در مقدمه‎اش به مقطع زمانی نگارش اثر اشاره کرده، می‎نویسد: «بغداد پایتخت حکومت عباسیان در بیش از پنج قرن، شاهد حرکت فکری و نهضت فرهنگی وسیعی بود که با ظهور زبده‎ای از علما و اهتمام فراوان و تشویق‎های مستمری که خلافت عباسی و اتباع آن داشتند کتابخانه اسلامی را با آثار علمی و نوشته‌های ارزشمند غنی و پربار کردند. برخی از این نوشته‌ها برای تقرب به حکومت و اهدای به حاکمان نوشته شد. در این میان ابوالفرج عبدالرحمن بن جوزی بغدادی صاحب تصانیف فراوان و نوشته‌های بزرگ و مشارکت گسترده در تمامی علوم و فنون است. کتاب «المصباح المضيء في خلافة المستضيء»، یکی از تألیفاتی است که برای خلیفه عباسی المستضيءبأمرالله (متوفی 575ق)، به هدف تذکر و وعظ و نصیحت به این اعتبار که شخص اول دولت عباسی بود، نوشته شد[۴]‎.

محتویات هر باب از کتاب غالباً ً با عنوان و جایگاهش هماهنگ است. همچنین محتوای فصول و موضوعات در یک باب نیز هماهنگ هستند. از جهت دیگر محتوای ابواب کتاب و فصول آن برخی بعضی را تقریباً از حیث معنی و هدف و غایت تکمیل می‌کنند؛ به‎ویژه اگر آن فصول در یک باب باشند. به همین جهت تشابه زیادی در عناوین ابواب کتاب و فصول وجود دارد. علاوه اینکه ترتیب زمانی در محتوای یک باب لحاظ شده، اما در ابواب کتاب این‎گونه نیست[۵]‎.

مفاد کتاب به‎صورت عمومی گزیده‎ای از قرآن کریم و سنت و مواعظ و خطب و شعر و قصص و اقوال و حکمت‎ها و نیز سیره و اخبار و تاریخ و شئون اجتماعی و اقتصادی و غیر آن از موضوعات پندآموزی است که برخی جدید و برخی از کتاب‎هایی انتخاب شده که اکثرشان از بین رفته‎اند[۶]‎.

نویسنده در ابتدای هر باب مقدمه‎ای نوشته که تمهیدی برای محتوای ذکرشده در آن باب است. نسبت به بیشتر فصول یک باب نیز همین‎گونه عمل کرده است، جز در دو باب چهارده و پانزده[۷]‎.

در فصلی از کتاب چنین می‎خوانیم: پس شایسته است که سلطان، دلی استوار و راست داشته باشد که هوا و هوس آن را کج و ناراست نکند و غضب، او را از مدار حق خارج نکند و باید حلم و فضلش بیش از عقاب و عدلش باشد و به ما این خبر رسیده است که یکی از انبیا ابلیس را ملاقات کرد و از او پرسید: به‎وسیله چه چیزی بر فرزند آدم غلبه میابی؟ گفت: او را به هنگام غضب و هوای نفس به بدی می‌اندازم[۸]‎.

از جمله ویژگی‎های کتاب که خواندن آن را لذت‎بخش می‌کند، ذکر حکایت‎ها و داستان‎های پندآموز، به‎ویژه در رابطه با اولیای دین است؛ به‎عنوان نمونه در بخشی از کتاب، حکایت خراشی است که پیامبر غیر عمد به اعرابی وارد کرده بود و از او خواست که قصاص کند. اعرابی در پاسخ گفت: تو را حلال کردم، پدر و مادرم به فدایت. من هرگز این کار را نخواهم کرد و اگر برای من دعا کنی بهتر است[۹]‎.

وضعیت کتاب

فهرست مطالب در انتهای کتاب ذکر شده است. در پاورقی‎های کتاب، اختلاف نسخ، منابع مطالب و معرفی برخی اعلام ذکر شده است.

پانویس

منابع مقاله

  1. مقدمه و متن کتاب.
  2. دهقانی، مهدیه، «معرفی کتاب الموضوعات»، پایگاه مجلات تخصصی نور، حدیث و اندیشه، پاییز و زمستان 1382، شماره 7 و 8، ص149 تا 184.

وابسته‌ها