تاریخ علوم در اسلام: تفاوت میان نسخه‌ها

بلاغت در دوره جاهلی و بعد از اسلام مورد بررسی قرار گرفته و به بزرگان این علم و تالیفات آنها اشاره‌ای می‌شود.  از بزرگان این علم می‌توان به [[جاحظ]] (۱۵۰ یا ۱۶۰-۲۵۵ یا ۲۵۶ق)،  و «[[البيان و التبيين|البیان و التبیین]]» او ، [[ابن معتز، عبدالله بن محمد|ابن معتز]] (247 - 296ق) و «دیوان شعر» او، [[رمانی، علی بن عیسی|رمانی]] (۲۹۶-۳۸۴ق) و «اعجاز القرآن» وی، [[جرجانی، عبدالقاهر بن عبدالرحمان|عبدالقاهر جرجانی]] (متوفی 471 یا 474) و «[[أسرار البلاغة في علم البيان|اسرار البلاغه]]» او، [[زمخشری، محمود بن عمر|زمخشری]] (476-538ق) و «[[الكشاف عن حقائق غوامض التنزيل و عيون الأقاويل في وجوه التأويل|الکشاف]]» وی، [[رازی، محمد بن زکریا|محمد بن زکریای رازی]] (251-313ق) و «[[نهاية الإيجاز في دراية الإعجاز]]» او و [[سکاکی، یوسف بن ابی‌بکر|سَکّاکی]](554 یا ۵۵۵–۶۲۶ق) و «[[مفتاح العلوم]]» وی اشاره کرد که آثار ارزشمندی در این حوزه تألیف کردند<ref>همان: ص89- 112</ref>.