حسینی شیرازی، عبدالهادی: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
}} | }} | ||
'''سید عبدالهادی شیرازی''' (۱۳۰۵-۱۳۸۲ق) فقیه، اصولی، ادیب، مجتهد و از مراجع تقلید شیعه در قرن چهاردهم قمری بود. وی در سامرا به دنیا آمد و تحصیلات حوزوی خود را در سامرا و نجف نزد استادانی چون میرزا علی آقا شیرازی، میرزا محمدتقی | '''سید عبدالهادی شیرازی''' (۱۳۰۵-۱۳۸۲ق) فقیه، اصولی، ادیب، مجتهد و از مراجع تقلید شیعه در قرن چهاردهم قمری بود. وی در سامرا به دنیا آمد و تحصیلات حوزوی خود را در سامرا و نجف نزد استادانی چون [[میرزا علی آقا شیرازی]]، [[شیرازی، محمدتقی بن محبعلی|میرزا محمدتقی شیرازی]]، [[آخوند خراسانی، محمدکاظم بن حسین|آخوند خراسانی]] و [[شریعت اصفهانی، فتحالله|شیخ الشریعه اصفهانی]] ادامه داد. او پس از درگذشت [[اصفهانی، سید ابوالحسن|سید ابوالحسن اصفهانی]]، مرجعیت شیعیان را بر عهده گرفت و از جمله مهمترین فعالیتهای سیاسی وی صدور فتوای ضد کمونیستی به همراه [[حکیم، سید محسن|سید محسن حکیم]] بود. شیرازی دارای آثاری در فقه و اصول است و شاگردان برجستهای را تربیت کرد. | ||
==ولادت== | ==ولادت== | ||
سید عبدالهادی بن سید اسماعیل حسینی شیرازی در سال ۱۳۰۵ قمری در شهر سامرای عراق به دنیا آمد. پدرش سید اسماعیل شیرازی از شاگردان میرزا محمدحسن شیرازی (میرزای بزرگ)<ref> ر.ک: شریف رازی، محمد، ج5، ص432</ref> و از عالمان بود که در همان سال تولد وی درگذشت. پس از فوت پدر، سرپرستی او را ابتدا میرزای شیرازی (پسرعموی پدر)<ref> ر.ک: آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، ج15، ص1250-1251</ref> و پس از درگذشت میرزا در سال ۱۳۱۲ق، میرزا علی آقا شیرازی (فرزند میرزای بزرگ و پسرعمه سید عبدالهادی) بر عهده گرفت.<ref> ر.ک: همان، ص1251</ref> | سید عبدالهادی بن سید اسماعیل حسینی شیرازی در سال ۱۳۰۵ قمری در شهر سامرای عراق به دنیا آمد. پدرش سید اسماعیل شیرازی از شاگردان [[میرزای شیرازی، سید محمدحسن|میرزا محمدحسن شیرازی]] ([[میرزای شیرازی، سید محمدحسن|میرزای بزرگ]])<ref> ر.ک: شریف رازی، محمد، ج5، ص432</ref> و از عالمان بود که در همان سال تولد وی درگذشت. پس از فوت پدر، سرپرستی او را ابتدا [[شیرازی، محمدتقی بن محبعلی|میرزای شیرازی]] (پسرعموی پدر)<ref> ر.ک: آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، ج15، ص1250-1251</ref> و پس از درگذشت میرزا در سال ۱۳۱۲ق، [[میرزا علی آقا شیرازی]] (فرزند میرزای بزرگ و پسرعمه سید عبدالهادی) بر عهده گرفت.<ref> ر.ک: همان، ص1251</ref> | ||
==تحصیلات== | ==تحصیلات== | ||
تحصیلات مقدماتی علوم دینی را در زادگاهش سامرا آغاز کرد و سطوح فقه و اصول را نزد میرزا علی آقا شیرازی و میرزا محمدتقی شیرازی فراگرفت.<ref> ر.ک: همان، ص1251</ref> <ref> ر.ک: حرزالدین، محمدحسین، ص80</ref>در سال ۱۳۲۶ق به نجف مهاجرت کرد و در درس خارج فقه و اصول استادانی چون محمدکاظم خراسانی (صاحب کفایه) و شیخ الشریعه اصفهانی حاضر شد. همچنین فلسفه را نزد محمدباقر اصطهباناتی و اخلاق را از رضا تبریزی آموخت.<ref> ر.ک: آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، ص1251</ref> وی در سال ۱۳۳۰ق به سامرا بازگشت و مجدداً در درس علی شیرازی شرکت کرد. سپس در جریان انقلاب عراق، همراه میرزا محمدتقی شیرازی به کربلا مهاجرت نمود و نهایتاً در سال ۱۳۳۷ق به نجف بازگشت و تا پایان عمر در آنجا ساکن شد. پس از درگذشت شیخ الشریعه اصفهانی در ۱۳۳۹ق، تدریس دروس عالی حوزه نجف را آغاز کرد و به مدت حدود سی سال از مدرسان مشهور این حوزه بود.<ref> ر.ک: همان، ص1252</ref> | تحصیلات مقدماتی علوم دینی را در زادگاهش سامرا آغاز کرد و سطوح فقه و اصول را نزد [[میرزا علی آقا شیرازی]] و میرزا محمدتقی شیرازی فراگرفت.<ref> ر.ک: همان، ص1251</ref> <ref> ر.ک: حرزالدین، محمدحسین، ص80</ref>در سال ۱۳۲۶ق به نجف مهاجرت کرد و در درس خارج فقه و اصول استادانی چون [[آخوند خراسانی، محمدکاظم بن حسین|محمدکاظم خراسانی]] (صاحب کفایه) و [[شریعت اصفهانی، فتحالله|شیخ الشریعه اصفهانی]] حاضر شد. همچنین فلسفه را نزد [[محمدباقر اصطهباناتی]] و اخلاق را از [[رضا تبریزی]] آموخت.<ref> ر.ک: آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، ص1251</ref> وی در سال ۱۳۳۰ق به سامرا بازگشت و مجدداً در درس علی شیرازی شرکت کرد. سپس در جریان انقلاب عراق، همراه [[شیرازی، محمدتقی بن محبعلی|میرزا محمدتقی شیرازی]] به کربلا مهاجرت نمود و نهایتاً در سال ۱۳۳۷ق به نجف بازگشت و تا پایان عمر در آنجا ساکن شد. پس از درگذشت [[شریعت اصفهانی، فتحالله|شیخ الشریعه اصفهانی]] در ۱۳۳۹ق، تدریس دروس عالی حوزه نجف را آغاز کرد و به مدت حدود سی سال از مدرسان مشهور این حوزه بود.<ref> ر.ک: همان، ص1252</ref> | ||
==فعالیتها== | ==فعالیتها== | ||
وی در مسجد شیخ انصاری نجف امامت جماعت داشت و پس از درگذشت سید ابوالحسن اصفهانی در ۱۳۶۵ق، با اصرار علما و مردم، مرجعیت شیعیان را پذیرفت. دامنه مرجعیت او پس از درگذشت آیتالله بروجردی در ۱۳۸۰ق گستردهتر شد. از مهمترین فعالیتهای سیاسی وی، صدور فتوای مشترک با سید محسن حکیم در سال ۱۳۷۹ق بود که در آن حزب کمونیست عراق را گمراه و کافر اعلام کرد. شیرازی در سال ۱۳۶۹ق به علت بیماری بینایی خود را از دست داد و برای معالجه به تهران سفر کرد، اما درمانی حاصل نشد و با وجود نابینایی به فعالیتهای علمی و پاسخ به استفتائات ادامه داد. او در زمینههای علمی علاوه بر فقه و اصول، در علوم دیگری مانند لغت، منطق، تاریخ، حکمت، تفسیر، رجال و حدیث نیز تخصص داشت و به دو زبان عربی و فارسی شعر میسرود.<ref> ر.ک: حرزالدین، محمدحسین، ج2، ص79</ref><ref> ر.ک: باقری بیدهندی، ناصر، ص83</ref> | وی در مسجد شیخ انصاری نجف امامت جماعت داشت و پس از درگذشت [[اصفهانی، سید ابوالحسن|سید ابوالحسن اصفهانی]] در ۱۳۶۵ق، با اصرار علما و مردم، مرجعیت شیعیان را پذیرفت. دامنه مرجعیت او پس از درگذشت [[بروجردی، سید حسین|آیتالله بروجردی]] در ۱۳۸۰ق گستردهتر شد. از مهمترین فعالیتهای سیاسی وی، صدور فتوای مشترک با [[حکیم، سید محسن|سید محسن حکیم]] در سال ۱۳۷۹ق بود که در آن حزب کمونیست عراق را گمراه و کافر اعلام کرد. شیرازی در سال ۱۳۶۹ق به علت بیماری بینایی خود را از دست داد و برای معالجه به تهران سفر کرد، اما درمانی حاصل نشد و با وجود نابینایی به فعالیتهای علمی و پاسخ به استفتائات ادامه داد. او در زمینههای علمی علاوه بر فقه و اصول، در علوم دیگری مانند لغت، منطق، تاریخ، حکمت، تفسیر، رجال و حدیث نیز تخصص داشت و به دو زبان عربی و فارسی شعر میسرود.<ref> ر.ک: حرزالدین، محمدحسین، ج2، ص79</ref><ref> ر.ک: باقری بیدهندی، ناصر، ص83</ref> | ||
==وفات== | ==وفات== | ||
سید عبدالهادی شیرازی در عصر روز جمعه ۱۰ صفر ۱۳۸۲ قمری (مطابق با ۱۳۴۱ شمسی) در شهر کوفه بر اثر بیماری تب درگذشت. پیکر او را پس از غسل در فرات، ابتدا به مسجد کوفه و سپس به نجف انتقال دادند و در حرم امام علی(ع) در مقبره میرزای شیرازی (حجره 31) به خاک سپردند.<ref> ر.ک: جمعی از پژوهشگران حوزه علمیه قم، ج4، ص445</ref><ref> [https://fa.imamali.net/mafakher/%D8%A2%DB%8C%D8%AA%D8%A7%D9%84%D9%84%D9%87-%D8%A7%D9%84%D8%B9%D8%B8%D9%85%DB%8C-%D8%B3%DB%8C%D8%AF-%D8%B9%D8%A8%D8%AF%D8%A7%D9%84%D9%87%D8%A7%D8%AF%DB%8C-%D8%B4%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D8%B2%DB%8C/ ر.ک: مفاخر، پایگاه آستان مقدس علوی]</ref> | سید عبدالهادی شیرازی در عصر روز جمعه ۱۰ صفر ۱۳۸۲ قمری (مطابق با ۱۳۴۱ شمسی) در شهر کوفه بر اثر بیماری تب درگذشت. پیکر او را پس از غسل در فرات، ابتدا به مسجد کوفه و سپس به نجف انتقال دادند و در حرم [[امام علی علیهالسلام|امام علی(ع)]] در مقبره [[میرزای شیرازی، سید محمدحسن|میرزای شیرازی]] (حجره 31) به خاک سپردند.<ref> ر.ک: جمعی از پژوهشگران حوزه علمیه قم، ج4، ص445</ref><ref> [https://fa.imamali.net/mafakher/%D8%A2%DB%8C%D8%AA%D8%A7%D9%84%D9%84%D9%87-%D8%A7%D9%84%D8%B9%D8%B8%D9%85%DB%8C-%D8%B3%DB%8C%D8%AF-%D8%B9%D8%A8%D8%AF%D8%A7%D9%84%D9%87%D8%A7%D8%AF%DB%8C-%D8%B4%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D8%B2%DB%8C/ ر.ک: مفاخر، پایگاه آستان مقدس علوی]</ref> | ||
==آثار== | ==آثار== | ||
نسخهٔ ۶ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۴:۱۳
| سید عبدالهادی شیرازی | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | سید عبدالهادی بن سید اسماعیل شیرازی |
| لقب | آیتالله العظمی |
| نسب | حسینی |
| نام پدر | سید اسماعیل شیرازی |
| ولادت | ۱۳۰۵ق |
| محل تولد | سامرا، عراق، عراق |
| محل زندگی | سامرا، نجف، کربلا |
| رحلت | ۱۳۸۲ق |
| مدفن | حرم امام علی(ع)، نجف، مقبره میرزای شیرازی |
| طول عمر | ۷۷ سال |
| فرزندان | سید محمدعلی، سید محمدابراهیم و دو دختر |
| خویشاوندان | میرزا محمدحسن شیرازی (پسرعموی پدر)، میرزا علی آقا شیرازی (پسرعمه) |
| دین | اسلام |
| مذهب | شیعه دوازده امامی |
| پیشه | فقیه، اصولی، مرجع تقلید |
| منصب | مرجع تقلید شیعه |
| پس از | سید ابوالحسن اصفهانی و سید حسین طباطبایی قمی |
| اطلاعات علمی | |
| درجه علمی | مجتهد |
| دانشگاه | حوزه علمیه سامرا و نجف |
| علایق پژوهشی | فقه، اصول |
| اساتید | |
| شاگردان | |
| برخی آثار | |
سید عبدالهادی شیرازی (۱۳۰۵-۱۳۸۲ق) فقیه، اصولی، ادیب، مجتهد و از مراجع تقلید شیعه در قرن چهاردهم قمری بود. وی در سامرا به دنیا آمد و تحصیلات حوزوی خود را در سامرا و نجف نزد استادانی چون میرزا علی آقا شیرازی، میرزا محمدتقی شیرازی، آخوند خراسانی و شیخ الشریعه اصفهانی ادامه داد. او پس از درگذشت سید ابوالحسن اصفهانی، مرجعیت شیعیان را بر عهده گرفت و از جمله مهمترین فعالیتهای سیاسی وی صدور فتوای ضد کمونیستی به همراه سید محسن حکیم بود. شیرازی دارای آثاری در فقه و اصول است و شاگردان برجستهای را تربیت کرد.
ولادت
سید عبدالهادی بن سید اسماعیل حسینی شیرازی در سال ۱۳۰۵ قمری در شهر سامرای عراق به دنیا آمد. پدرش سید اسماعیل شیرازی از شاگردان میرزا محمدحسن شیرازی (میرزای بزرگ)[۱] و از عالمان بود که در همان سال تولد وی درگذشت. پس از فوت پدر، سرپرستی او را ابتدا میرزای شیرازی (پسرعموی پدر)[۲] و پس از درگذشت میرزا در سال ۱۳۱۲ق، میرزا علی آقا شیرازی (فرزند میرزای بزرگ و پسرعمه سید عبدالهادی) بر عهده گرفت.[۳]
تحصیلات
تحصیلات مقدماتی علوم دینی را در زادگاهش سامرا آغاز کرد و سطوح فقه و اصول را نزد میرزا علی آقا شیرازی و میرزا محمدتقی شیرازی فراگرفت.[۴] [۵]در سال ۱۳۲۶ق به نجف مهاجرت کرد و در درس خارج فقه و اصول استادانی چون محمدکاظم خراسانی (صاحب کفایه) و شیخ الشریعه اصفهانی حاضر شد. همچنین فلسفه را نزد محمدباقر اصطهباناتی و اخلاق را از رضا تبریزی آموخت.[۶] وی در سال ۱۳۳۰ق به سامرا بازگشت و مجدداً در درس علی شیرازی شرکت کرد. سپس در جریان انقلاب عراق، همراه میرزا محمدتقی شیرازی به کربلا مهاجرت نمود و نهایتاً در سال ۱۳۳۷ق به نجف بازگشت و تا پایان عمر در آنجا ساکن شد. پس از درگذشت شیخ الشریعه اصفهانی در ۱۳۳۹ق، تدریس دروس عالی حوزه نجف را آغاز کرد و به مدت حدود سی سال از مدرسان مشهور این حوزه بود.[۷]
فعالیتها
وی در مسجد شیخ انصاری نجف امامت جماعت داشت و پس از درگذشت سید ابوالحسن اصفهانی در ۱۳۶۵ق، با اصرار علما و مردم، مرجعیت شیعیان را پذیرفت. دامنه مرجعیت او پس از درگذشت آیتالله بروجردی در ۱۳۸۰ق گستردهتر شد. از مهمترین فعالیتهای سیاسی وی، صدور فتوای مشترک با سید محسن حکیم در سال ۱۳۷۹ق بود که در آن حزب کمونیست عراق را گمراه و کافر اعلام کرد. شیرازی در سال ۱۳۶۹ق به علت بیماری بینایی خود را از دست داد و برای معالجه به تهران سفر کرد، اما درمانی حاصل نشد و با وجود نابینایی به فعالیتهای علمی و پاسخ به استفتائات ادامه داد. او در زمینههای علمی علاوه بر فقه و اصول، در علوم دیگری مانند لغت، منطق، تاریخ، حکمت، تفسیر، رجال و حدیث نیز تخصص داشت و به دو زبان عربی و فارسی شعر میسرود.[۸][۹]
وفات
سید عبدالهادی شیرازی در عصر روز جمعه ۱۰ صفر ۱۳۸۲ قمری (مطابق با ۱۳۴۱ شمسی) در شهر کوفه بر اثر بیماری تب درگذشت. پیکر او را پس از غسل در فرات، ابتدا به مسجد کوفه و سپس به نجف انتقال دادند و در حرم امام علی(ع) در مقبره میرزای شیرازی (حجره 31) به خاک سپردند.[۱۰][۱۱]
آثار
از جمله مهمترین تألیفات وی میتوان به:
- دارالسلام (در فروع اسلامی)،
- رسالة فی اللباس المشکوک،
- کتاب الصوم،
- کتاب الزکوة،
- کتاب النجاسات و المطهرات،
- الاستصحاب،
- اجتماع الامر و النهی، الحواله و الرضاع اشاره کرد. همچنین تقریرات دروس فقه و اصول از دیگر آثار به جای مانده از اوست.
پانويس
- ↑ ر.ک: شریف رازی، محمد، ج5، ص432
- ↑ ر.ک: آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، ج15، ص1250-1251
- ↑ ر.ک: همان، ص1251
- ↑ ر.ک: همان، ص1251
- ↑ ر.ک: حرزالدین، محمدحسین، ص80
- ↑ ر.ک: آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، ص1251
- ↑ ر.ک: همان، ص1252
- ↑ ر.ک: حرزالدین، محمدحسین، ج2، ص79
- ↑ ر.ک: باقری بیدهندی، ناصر، ص83
- ↑ ر.ک: جمعی از پژوهشگران حوزه علمیه قم، ج4، ص445
- ↑ ر.ک: مفاخر، پایگاه آستان مقدس علوی
منابع مقاله
- باقری بیدهندی، ناصر، دانشوران روشندل، قم، دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، مرکز انتشارات، چاپ اول، 1376
- شریف رازی، محمد، گنجینه دانشمندان، تهران، انتشارات اسلامیه، 1353
- آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، طبقات أعلام الشیعة، بیروت: دار إحیاء التراث العربی، 1430ق
- جمعی از پژوهشگران حوزه علمیه قم، گلشن ابرار، زیر نظر پژوهشکده باقرالعلوم، قم، نورالسجاد، چاپ اول، زمستان 1384
- حرزالدین، محمدحسین، معارف الرجال في تراجم العلماء و الأدباء، قم، مکتبة آیتالله العظمی المرعشی النجفی، 1405ق
- پایگاه آستان مقدس علوی