سرگذشت تاریخ‌نگاری ادبیات معاصر ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۳۴: خط ۳۴:
کتاب «سرگذشت تاریخ‌نگاری ادبیات معاصر ایران» اثر [[میرعابدینی، حسن|حسن میرعابدینی]] به بررسی سیر تحول تاریخ‌نگاری ادبیات معاصر ایران از ابتدا تا سال 1357 می‌پردازد. این اثر با نگاهی انتقادی به تحلیل روش‌ها و رویکردهای مختلف در نگارش تاریخ ادبیات معاصر پرداخته و تلاش می‌کند تا جایگاه این ادبیات را در پژوهش‌های ادبی تثبیت کند.
کتاب «سرگذشت تاریخ‌نگاری ادبیات معاصر ایران» اثر [[میرعابدینی، حسن|حسن میرعابدینی]] به بررسی سیر تحول تاریخ‌نگاری ادبیات معاصر ایران از ابتدا تا سال 1357 می‌پردازد. این اثر با نگاهی انتقادی به تحلیل روش‌ها و رویکردهای مختلف در نگارش تاریخ ادبیات معاصر پرداخته و تلاش می‌کند تا جایگاه این ادبیات را در پژوهش‌های ادبی تثبیت کند.


بخش اول کتاب به تاریخ‌نگاران ادبی اختصاص دارد که در آن آثار افرادی مانند [[براون، ادوارد گرانویل|ادوارد براون]]، [[رشید یاسمی، غلامرضا|رشید یاسمی]]، [[بهار، محمدتقی|ملک‌الشعرای بهار]]، [[زرین‌کوب، عبدالحسین|عبدالحسین زرین‌کوب]]، [[محمدعلی اسلامی ندوشن]]، [[استعلامی، محمد|محمد استعلامی]] و [[حسن کامشاد]] مورد بررسی قرار گرفته‌است. [[میرعابدینی، حسن|میرعابدینی]] در این بخش به تحلیل روش‌شناسی و محتوای آثار این تاریخ‌نگاران پرداخته و نقاط قوت و ضعف هر یک را برمی‌شمارد.
بخش اول کتاب به تاریخ‌نگاران ادبی اختصاص دارد که در آن آثار افرادی مانند [[براون، ادوارد گرانویل|ادوارد براون]]، [[رشید یاسمی، غلامرضا|رشید یاسمی]]، [[بهار، محمدتقی|ملک‌الشعرای بهار]]، [[زرین‌کوب، عبدالحسین|عبدالحسین زرین‌کوب]]، [[اسلامی ندوشن، محمدعلی|محمدعلی اسلامی ندوشن]]، [[استعلامی، محمد|محمد استعلامی]] و [[حسن کامشاد]] مورد بررسی قرار گرفته‌است. [[میرعابدینی، حسن|میرعابدینی]] در این بخش به تحلیل روش‌شناسی و محتوای آثار این تاریخ‌نگاران پرداخته و نقاط قوت و ضعف هر یک را برمی‌شمارد.


در بخش دوم، ایران‌شناسان روسی مانند کمیسارف، نیکیتین و کلیاشتورینا معرفی شده‌اند و تأثیر پژوهش‌های آنان بر تاریخ‌نگاری ادبیات معاصر ایران بررسی شده‌است. بخش سوم نیز به ایران‌شناسان غربی مانند ماخالسکی، ریپکا، کوبیچکوا، چلکووسکی و هانوی اختصاص یافته است.
در بخش دوم، ایران‌شناسان روسی مانند کمیسارف، نیکیتین و کلیاشتورینا معرفی شده‌اند و تأثیر پژوهش‌های آنان بر تاریخ‌نگاری ادبیات معاصر ایران بررسی شده‌است. بخش سوم نیز به ایران‌شناسان غربی مانند ماخالسکی، ریپکا، کوبیچکوا، چلکووسکی و هانوی اختصاص یافته است.