۱۴۴٬۵۹۹
ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) (صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR از نوشتن،مولویJ1.jpg | عنوان =از نوشتن | عنوانهای دیگر = |پدیدآورندگان | پدیدآوران = مولوی، فرشته (نویسنده) |زبان | زبان =فارسی | کد کنگره = | موضوع =نگارش - جنبههای روانشناسی، نویسندگی - جنبههای روانشناسی، نویسندگ...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
}} | }} | ||
'''از نوشتن''' تألیف فرشته | '''از نوشتن''' تألیف [[مولوی، فرشته|فرشته مولوی]]، نویسنده و پژوهشگر؛ این کتاب مجموعهای از نوشتهها در زمینه فرآیند نوشتن و ژانرهای مختلف نگارشی است که حاصل مشق درنگیدن، اندیشیدن و نوشتن در قالبهای گوناگون با اهداف متفاوت میباشد. | ||
==ساختار== | ==ساختار== | ||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
==گزارش کتاب== | ==گزارش کتاب== | ||
کتاب «از نوشتن» نوشته فرشته | کتاب «از نوشتن» نوشته [[مولوی، فرشته|فرشته مولوی]]، مجموعهای ارزشمند از تأملات و تجربیات نویسنده در زمینه فرآیند نوشتن و ژانرهای مختلف نگارشی است. این اثر که حاصل هفت سال فعالیت نویسنده بین سالهای ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۱ است، در سه بخش اصلی سازمان یافته است. | ||
بخش یکم کتاب شامل جستارهایی است که پایه و مایه درسهای کارگاهی نگارش ادبی ناداستانی در چند دوره ناپیوسته در تورنتو بودهاند. این بخش با مقالاتی همچون «از خودنوشتن: رسمی نو، درسی نو»، «جستار همچون فرم ادبی»، «زندگینگاری: از فن تا هنر»، «سفرنگاری: همگامی نویسنده و مسافر»، «وبلاگنویسی: سرگرمی یا فرهنگسازی» و «بررسینگاری: از آشناسازی تا راهگشایی» به بررسی جنبههای مختلف نوشتن میپردازد. نویسنده در این بخش به برجسته شدن نقش فرد در برابر جمع و پررنگ شدن روزافزون «من» در زندگی اجتماعی اشاره میکند و معتقد است که با این تحولات، شیوه نوشتار شخصی اعتباری بیش از پیش یافته است. | بخش یکم کتاب شامل جستارهایی است که پایه و مایه درسهای کارگاهی نگارش ادبی ناداستانی در چند دوره ناپیوسته در تورنتو بودهاند. این بخش با مقالاتی همچون «از خودنوشتن: رسمی نو، درسی نو»، «جستار همچون فرم ادبی»، «زندگینگاری: از فن تا هنر»، «سفرنگاری: همگامی نویسنده و مسافر»، «وبلاگنویسی: سرگرمی یا فرهنگسازی» و «بررسینگاری: از آشناسازی تا راهگشایی» به بررسی جنبههای مختلف نوشتن میپردازد. نویسنده در این بخش به برجسته شدن نقش فرد در برابر جمع و پررنگ شدن روزافزون «من» در زندگی اجتماعی اشاره میکند و معتقد است که با این تحولات، شیوه نوشتار شخصی اعتباری بیش از پیش یافته است. | ||